Τρίτη, Μαΐου 01, 2012
Η υποψηφιότητά μου με τους ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ έχει πυροδοτήσει πολλές αντιδράσεις και νοιώθω την ανάγκη να με υπερασπιστώ.
Η κοινωνία μας δεν μπορεί ακόμα να δεχτεί πως ένας ολικά ανάπηρος
μπορεί να 'ναι με τα κατάλληλα τεχνικά μέσα, πιο θετικός και
αποτελεσματικός από τους αρτιμελείς. Στη χώρα των Βίκινγκς γνωρίζω
κάποιον που διδάσκει σε πανεπιστήμιο κι ο αστροφυσικός Στ. Χώκινγκ μόλις
δοκιμάζει ένα μηχάνημα για να γραφεί με τη σκέψη. Φυσικά στις χώρες
τους έχουν ακόμα κοινωνικό κράτος και δεν αγωνίζονται πώς θα πληρώσουν
φίλτρα, καθετήρες, νοσοκόμες κι ό, τι άλλο απαιτείται για να κρατηθούν
στη ζωή.Οπότε κι εγώ παλεύω όχι μόνο για να επιβιώσω, αλλά και να συμβάλλω μ' όλες μου τις δυνάμεις για ένα ανθρώπινο περιβάλλον για τα παιδιά μου. Ανατριχιάζω στη σκέψη ότι πρέπει να φύγουν σ' άλλες χώρες για να 'χουν δουλειά.
Πρόσφατα πουλήθηκε ένα νησάκι στο Ιόνιο στον εμίρη του Κατάρ, ποιος θα μου εξασφαλίσει ότι αργά ή γρήγορα δε θα βρουν τρόπο να πουλήσουν και τα χωράφια μου;
«Όπου γη πατρίς» δεν είναι για μένα, εδώ θέλω να ζήσω και να πεθάνω. Οι γονείς μου ήταν αγρότες και σπούδασα δουλεύοντας. Κάνω μια προεκλογική εκστρατεία αποκλειστικά με τη βοήθεια φίλων χωρίς χρήματα. Οι ψήφοι που θα πάρω θα ΄ναι ψήφοι αγάπης αλληλεγγύης, εκτίμησης και πίστης ότι μπορώ να προσφέρω. Σε καμία περίπτωση αγανάκτησης και θυμού.
Ο πόνος και η διαχείριση μιας ολικής αναπηρίας νομίζω δεν είναι λιγότερο σημαντικά από τα μετάλλια ενός ολυμπιονίκη. Και υπάρχουν πολλοί ολυμπιονίκες της ζωής που επειδή το κράτος αδιαφορεί, φροντίζει ο θεός να τους έχει στο δικό του ψηφοδέλτιο επικρατείας.
Την Κυριακή των εκλογών η εκκλησία μας γιορτάζει το θαύμα του παράλυτου. Οι συνειρμοί δικοί σας.
Κική Τσακίρη
Ετικέτες: 
