Σάββατο, Δεκεμβρίου 29, 2012
Ούτε καινούρια ούτε πρωτότυπη είναι η διαπίστωση πως ο Πολιτισμός ήταν πάντα στον πάτο των προτεραιοτήτων και των ενδιαφερόντων των κάθε λογής αρμοδίων, υπευθύνων, κυβερνόντων και πάει λέγοντας, όσων τέλος πάντων διαχειρίζονται τις τύχες αυτής της χώρας. Μιλάμε βέβαια για ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ κι όχι για τα τουρκομπαρόκ τσιφτετέλια στα οποία πράγματι διέπρεψαν τις τελευταίες δεκαετίες οι περισσότεροι απο τους παραπάνω.
Υποβαθμισμένος και υποσιτισμένος ο Πολιτισμός κι αν τώρα προβάλλεται σαν δικαιολογία η οικονομική κρίση με τίποτα δεν δικαιολογείται η παντελής απουσία ηθικής έστω στήριξης, που τίποτα δεν κοστίζει. Η αδιαφορία αυτή δεν είναι παράξενη. Στηρίζεται σε μια θεωρία πολύ διαδεδομένη στο πολιτικο-κοινωνικό σύστημα που ζούμε: ναι, λέει, καλή κι άγια η Τέχνη μα νηστικό αρκούδι δεν χορεύει κι αν κανείς δεν είναι χορτάτος ούτε να ασχοληθεί μπορεί μ’ αυτήν ούτε και να την παράγει. Ο πολιτισμός είναι πολυτέλεια και με πολυτέλειες δεν μπορούμε τώρα να ασχολούμαστε, άλλες είναι οι προτεραιότητες. Τι βλακεία! Λες κι ο λαϊκός πολιτισμός, το απόσταγμα της ψυχής του κάθε λαού, ήταν προϊόν της Μαρίας Αντουανέτας και των Ροκφέλερ. Λες κι ο Θεόφιλος ή οι ρεμπέτες ήταν χορτάτοι. Λες κι ήταν χορτάτοι οι τόσοι και τόσοι ζωγράφοι και ποιητές που πέθαναν στην ψάθα, που απελπισμένοι κρεμάστηκαν απο ένα καδρόνι του ταβανιού ή που πήδηξαν απο το παράθυρο. Λες και η έμπνευση για την “Γκουέρνικα”, την “Κραυγή”, τη “Ρωμιοσύνη” ήταν προϊόντα κάποιων πρισμένων στομαχιών σε στιγμές ψυχικής ευφορίας, πως δημιουργήθηκαν στην άνεση κάποιου σαλονιού. Μπούρδες, κύριοι! Αυτό που δεν βλέπετε ή δεν θέλετε να δείτε είναι πως η αλήθεια είναι αντίστροφη: η πνευματική τροφή, η πνευματική και αισθητική καλλιέργεια, η αναβάθμιση του μορφωτικού επιπέδου είναι αυτά που μπορούν να δημιουργήσουν τις προυποθέσεις για έναν κόσμο δικαιότερο και, γιατί όχι, για μια υλικά καλύτερη ζωή.
Τέρμα όμως η φιλοσοφία στην οποία, στο κάτω κάτω, δεν είμαι και τόσο καλός και πάμε στην ουσία. Βρέθηκα προχθές βράδυ σε μια συναυλία, οργανωμένη απο το Αντιπυρηνικό Παρατήριο. Για δυο περίπου ώρες τρείς νέοι άνθρωποι -τρία Ροδιτόπουλα- μας κράτησαν καρφωμένους στη θέση μας, μαγεμένους από το ταλέντο τους. Μα πιο σημαντικό ακόμα, μας έκαναν περήφανους γιατί ήταν σαν δικά μας παιδιά, γειτονόπουλα, παιδιά φίλων, Ροδίτες.
Μας έδωσαν την ελπίδα πως ο τόπος αυτός έχει μέλλον, πως δεν είναι για πάντα καταδικασμένος να παράγει σουβλατζίδικα, καφετέριες, φασφουντάδικα, φαγάδικα, πιτσερίες, μπαρ, καντίνες, τσιμέντο και “Γουέρ αρ γιου φρομ μις κομ δις γουέη άλες έξτρα πρίμα γκούτ”. Ναι, και φύγαμε με το χαμόγελο, τα πνευμόνια γεμάτα καθαρό αέρα και το κεφάλι ψηλά.
Μέσα σ’ όλα αυτά, αν και η απουσία της πολιτικής ηγεσίας του τόπου δεν παραξένεψε, ήταν όμως απο απογοητευτική έως και εξοργιστική. Δεν πήρατε χαμπάρι κύριοι και κυρίες; Πρόσκληση δε λάβατε, ανακοινώσεις δεν έφτασαν ποτέ στις υπηρεσίες και τα γραφεία σας, τον τύπο δεν τον διαβάσατε; Ή μήπως δεν το θεωρήσατε άξιο λόγου να παραυρεθείτε σε μια τέτοια συναυλία; Αντιλαμβάνομαι πως οι πολιτικοί έχουν πολλά στο μυαλο τους, πολλές υποχρεώσεις που δεν τις προλαβαίνουν όλες, πρέπει να κάνουν επιλογές. Και οι επιλογές αυτές φαίνεται να λένε πως πρέπει να πάτε εκεί που έχει πιο πολλά κουκιά να μαζέψετε. Ε, λάθος πάλι! Είχε πολλά κουκιά στη συναυλία. Φίσκα η αίθουσα απ’ ενα πλήθος νεολαίας. Ωραία παιδιά, καλοβαλμένα, με μακρυά μαλλιά και μούσια, με τρυπημένα αυτιά, με καθαρά μάτια που βλέπουν πέρα, ψηλά. Νεολαία που προβληματίζεται, που αγωνίζεται χωρίς να το βάζει κάτω κόντρα στην κατάσταση που εσείς έχετε δημιουργήσει. Λοιπόν, μπορεί να κερδίσατε κάποιες άλλες μα αυτές τις ψήφους τις χάσατε -τις έχετε χαμένες εδώ και καιρό- κι αυτές οι ψήφοι είναι το μέλλον. Που θα πάει, θα το διαπιστώσετε στις επόμενες εκλογές που δεν είναι και πολύ μακρυά.
Για να βάλω τα πράγματα στη θέση τους. Και πάλι συγχαρητήρια και ευχαρηστίες στον Αντώνη Λιοπύρη, τη Λουίζα Κουλά, τον Κωνσταντίνο Αναπολιτάνο. Τους αναφέρω μ’ αυτή τη σειρά στην τύχη, χωρίς καμιά πρόθεση αξιολόγησης… κάποιος έπρεπε να πάει πρώτος και κάποιος δεύτερος. Εξ άλλου, σ’ αυτό το επίπεδο ποιότητας οι συγκρίσεις δεν έχουν ουσία.
Συνήθως αποφεύγω να αναφέρομαι σε ονόματα, αν δεν υπάρχει συγκεκριμένος λόγος. Τώρα υπάρχει γιατί δεν θα ήταν σωστό να πάρει όλους η μπάλλα. Δεν απουσίαζαν οι πάντες. Ήταν εκεί ένας βουλευτής, ο Δημήτρης Γάκης. Ήταν κι ο Σάββας Καραγιάννης που υπηρετεί τον τόπο με αγάπη και αφοσίωση χρόνια τώρα και που είναι πρόεδρος του Αντιπυρηνικού Παρατηρητηρίου.
Βαγγέλης Παυλίδης
29/12/2012
Από http://pavlidiscartoons.com/blog/
Ετικέτες: 
