Τετάρτη, Αυγούστου 27, 2014
Είναι πραγματικά εντυπωσιακό πόσο χρόνο ξοδεύουν οι Έλληνες όχι για να δημιουργήσουν αλλά για να πείσουν για την μικρότητα, την κακία και την μηδαμινή υπόσταση του άλλου.
Επειδή είμαι άνθρωπος που βγάζω τα συμπεράσματα για κάποιον μόνος μου και όχι από τα λεγόμενα των άλλων -ακόμα κι αν είναι φίλοι μου-, έχω τη συνήθεια να επιδιώκω να γνωρίσω αυτόν που βάλλεται πανταχόθεν και παρουσιάζεται σαν μίασμα της κοινωνίας.
Σε μια σάπια κοινωνία, αυτοί είναι συνήθως οι καλύτεροι.
Στην Ελλάδα, δεν γίνεται να είναι και οι δυο καλοί.
Για να είμαι καλός εγώ, δεν μπορείς να είσαι καλός εσύ.
Για να είμαι καλός εγώ, εσύ πρέπει να είσαι για πέταμα.
Με αυτόν τον τρόπο, ο ένας προσπαθεί να βουλιάξει τον άλλον.
Οι σάπιοι άνθρωποι προσπαθούν να αποδείξουν πως και οι άλλοι είναι σάπιοι.
Με την εντύπωση πως, αν αποδείξουν πως και οι άλλοι είναι σάπιοι, οι ίδιοι είναι αθώοι και μεγάλοι.
Βέβαια, υπάρχει μια αντίφαση όταν από τη μία υποστηρίζεις πως οι Έλληνες -εκτός από εσένα- είναι το απόλυτο τίποτα, και από την άλλη υπερηφανεύεσαι για το ότι οι Έλληνες είναι ο σπουδαιότερος λαός του κόσμου.
Αλλά υπάρχει μια εξήγηση: μπορεί οι Έλληνες να είναι για τα μπάζα αλλά η δική σου παρουσία ανάμεσά τους είναι αρκετή για να τους δώσει τα πρωτεία.
Δηλαδή, όλα αυτά περί ελληνικής ανωτερότητας δεν αφορούν τους υπόλοιπους Έλληνες αλλά σημαίνουν πως «εγώ είμαι ανώτερος όλων στον πλανήτη, οπότε, αφού είμαι Έλληνας, παίρνουν και οι υπόλοιποι Έλληνες από τη λάμψη και το μεγαλείο μου».
Έχω γράψει αρκετές φορές πως η κατάρα του Έλληνα είναι ο φθόνος και το «γιατί αυτός και όχι εγώ;».
Αλλά όλοι σχεδόν οι Έλληνες πιστεύουν πως είναι αδικημένοι και πως αξίζουν κάτι πολύ καλύτερο.
Ο καθένας προσωπικά, όχι όλοι μαζί ως κοινωνία.
Και μετά, οι Έλληνες απορούν γιατί δεν αλλάζει τίποτα προς το καλύτερο.
Περαστικά.
pitsirikos
27 Αυγ, ’14
Ετικέτες: 
.jpg)