Δευτέρα, Μαρτίου 03, 2025
 |
| Απεργιακή συγκέντρωση στην Ρόδο (ΑΡΓΥΡΗΣ ΜΑΝΤΙΚΟΣ/EUROKINISSI) |
Ηµασταν όλοι εκεί.
Στην πιο µεγαλειώδη συγκέντρωση διαµαρτυρίας και ανυποχώρητης διεκδίκησης της µεταπολίτευσης. Αποφασισµένοι και ακηδεµόνευτοι.
Εκατοµµύρια λαού χωρίς διαιρέσεις και διακρίσεις. Χωρίς κοµµατικά βαρίδια.
Ολες οι ηλικίες και όλα τα φύλα…
∆εν ήταν αργία, ήταν καθολική απεργία. Ολη η χώρα µια τεράστια πλατεία…
Ηµασταν όλοι εκεί.
Ντυθήκαµε τον πόνο, τον θυµό, την οργή, την απαίτηση για απονοµή δικαιοσύνης.
Πάσχοντες και συµπάσχοντες.
Για τις ψυχές που χάθηκαν.
Και γι’ αυτές που έµειναν πίσω να σηκώνουν στους ώµους την απώλεια, το πένθος, τον τιτάνιο αγώνα για την αλήθεια. Σκαπανείς των µπάζων της συγκάλυψης.
Ηµασταν όλοι εκεί…
Γι’ αυτούς που κοµµατιάστηκαν από τη σύγκρουση, γι’ αυτούς που κάηκαν, γι’ αυτούς που εξαϋλώθηκαν. Γι’ αυτούς που ζουν µε τα τραύµατά τους και νιώθουν ενοχές –ναι, αυτoύς, τα αθώα θύµατα– επειδή βγήκαν ζωντανοί.
Γι’ αυτούς που άδειασε η αγκαλιά τους…
Για το οξυγόνο που ρούφηξαν από τα σπλάχνα των παιδιών µας.
Ηµασταν εκεί, µάνα και πατέρας, αδερφός και αδερφή, σύζυγος, θείος και θεία, κολλητός και κολλητή, γιαγιά και παππούς…
Της Μάρθης, της Ελπίδας, του ∆ηµήτρη, της Εριέττας, της Φραντζέσκας, της Αναστασίας, του ∆ηµήτρη, του Μοχάµεντ, του Ντένις, του Αγγελου, της Ελενας, της Χρυσής, της Θωµαής, του Βάιου, της Βασιλικής, του Σωτήρη, του Παναγιώτη, της Κλαούντια, της Αφροδίτης, της Αγάπης, του Κυπριανού, της Ιφιγένειας, του Νικήτα, όλων εκείνων που «έφυγαν». Και των 57…
Ηµασταν εκεί και για τον Γεράσιµο, το 58ο θύµα, όπως είπε η ίδια η µανούλα του, γιατί «όπως εγώ τον ανάθρεψα, όπως τον καµάρωσα, δεν θα γυρίσει πια»…
Ηµασταν εκεί και για µας…
Για τη συνείδησή µας.
Για εξιλέωση από την απάθεια, την αδιαφορία, την αδράνεια, την επιλεκτική µνήµη, την απόσταση από την τραγωδία που δεν χτύπησε τη δική µας πόρτα.
Κι ακόµη, για το δικαίωµά µας στην ασφάλεια, την αξιοπρέπεια, την αλήθεια, την απονοµή δικαίου.
Ενας λαός που επιτέλους ανατάθηκε.
Ενας λαός που επιτέλους απέκτησε ακοή, όραση, αντανακλαστικά και διέλυσε τον σύλλογο του «Σώπα».
Ηµασταν όλοι εκεί.
Για το διαρκές έγκληµα των Τεµπών. Για το πριν, για τη σύγκρουση, για την τυµβωρυχία, για τη συγκάλυψη, για τη χυδαιότητα.
Για τα τρένα που δεν µας αξίζουν, για την κυβέρνηση που δεν µας αξίζει και µε την ύβρη της µας ξύπνησε από τον λήθαργο, για τη νωθρή αξιωµατική αντιπολίτευση, για την κατακερµατισµένη και κατώτερη των περιστάσεων Αριστερά.
Για τη ∆ικαιοσύνη µε τα σαθρά θεµέλια, τις επιλεκτικές ευαισθησίες και τη διορισµένη από την εκάστοτε κυβέρνηση ηγεσία της.
Για µια ∆ικαιοσύνη που δεν θωράκισε την ανεξαρτησία της αποσυνδεόµενη από την εκτελεστική εξουσία κι έφτασε σήµερα στο σηµείο να εκδίδει ανακοινώσεις για να δηλώσει ακριβώς αυτό που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο, άρα και απολύτως εµφανές, σε µια ευνοµούµενη πολιτεία.
Για τις χρόνιες παθογένειες του ελληνικού κράτους, ακόµη και σε ζητήµατα που άπτονται άµεσα της ζωής και της ασφάλειας των πολιτών…
Για όσους τολµούν να χαρακτηρίζουν «θυσίες» τις οµαδικές δολοφονίες παιδιών.
Ηµασταν όλοι εκεί.
Και για τη συγγνώµη που δεν ακούστηκε από κυβερνητικά χείλη.
Για τη συγγνώµη για την πανηγυρική επανεκλογή του Κώστα Καραµανλή του Αχιλλέα, για τα ενθουσιώδη χειροκροτήµατα των συναδέλφων του στο κοινοβούλιο κατά την οµιλία του στην πρόταση δυσπιστίας που «τρύπησαν» αυτιά…
Για τη δική µας συγγνώµη για το 41% του βολέµατος στον καναπέ και της εξόρµησης στις παραλίες.
Για τις προσβολές που ακούστηκαν από κυβερνητικά χείλη σε βάρος χαροκαµένων γονιών.
Για τα ψεύδη τους.
Ηµασταν όλοι εκεί… Για να πούµε τη δική µας συγγνώµη.
Για να καταθέσουµε την πρόταση µοµφής της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.
Ηµασταν όλοι εκεί…
Ενωµένοι σε µια τεράστια παρέα που γράφει τη δική της ιστορία.
Γιατί δηµοκρατική σταθερότητα δεν είναι η απάθεια.
Γιατί δεν πρέπει να υπάρξει ποτέ ξανά φορά που θα µας εµποδίσει να διαµαρτυρηθούµε. Γιατί η δικαιοσύνη δεν θα επιτευχθεί αν παραµένουµε ανεπηρέαστοι από την αδικία.
Ηµασταν όλοι εκεί.
Για να βροντοφωνάξουµε για ∆ΙΚΑΙΟΣΎΝΗ.
Για την ανάπαυση των αδικοχαµένων ψυχών…
Ηµασταν όλοι εκεί…
Από την πρωτεύουσα µέχρι το πιο µικρό χωριουδάκι του πολύπαθου αυτού τόπου.
Και κανένα µπαχαλάκι, κανένα χηµικό, κανένας προβοκάτορας, καµία τεχνητή ένταση δεν θα µπορέσουν ποτέ να ακυρώσουν, να υποτιµήσουν, να αµαυρώσουν τις µεγαλειώδεις συγκεντρώσεις διαµαρτυρίας για το έγκληµα των Τεµπών.
Ηταν λαοθάλασσα κι αυτό δεν κρύβεται.
Κατερίνα Κατή
Πηγή: documentonews.gr
Ετικέτες: 
