Πόσο απέχει η Μύκονος από τη Ρόδο από τουριστική ματιά!

 

Διαβάζω με ενδιαφέρον ένα άρθρο στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» για την Μύκονο με τίτλο: «Ου παντός πλειν ες Μύκονον». Ένα υμνολόγιο για το νησί από το άρθρο κ. Σάκη Μούτζη (26 Ιουνίου 2022, σ.33).

 

Το αντανακλαστικό μου αρχίζει να λειτουργεί.
Απόσπασμα αναφέρει: «Η Μύκονος εδώ και πολύ καιρό αποτελεί έναν μοναδικό τόπο αναψυχής σε παγκόσμιο επίπεδο. Το νησί δεν το επισκέπτονται ούτε οι σχολικές εκδρομές, ούτε υπάρχουν κατασκηνώσεις του ΠΙΚΠΑ…

Οι τιμοκατάλογοι διαμορφώνονται με βάση τη διεθνή ζήτηση». Και καταλήγει ο αρθογράφος: «Επιδίωξη μας θα πρέπει να είναι να υπάρξουν και άλλοι τουριστικοί προορισμοί με ανάλογο status ώστε η πατρίδα μας να αλλάξει επίπεδο. Αντί να ξεψαχνίζουμε τους τιμοκατάλογους της Μυκόνου, να εξετάσουμε γιατί αυτός ο τόπος προσελκύει πάμπλουτος που μπορούν και πληρώνουν αυτές τις τιμές».

Προφανώς είναι μια υποστηρικτική απάντηση για την πρόσφατη πληρωμή από μια αμερικανίδα μιας μερίδας από «καβουροπόδαρα» μαζί με δυο «κοκτέιλ» των 600 ευρώ σε εστιατόριο της Μυκόνου, αλλά και των σχετικών διαμαρτυριών του υπαλληλικού τουριστικού προσωπικού που διαμένει σε υπόγεια και με άθλιες σχετικές παροχές.

Σε συνέχεα αυτών με κέντρισε η προκληθείσα συγκρισιμότητα μεταξύ Ρόδου και Μυκόνου, χωρίς ίχνος αντιπαλότητας μεταξύ των δύο προορισμών αλλά και ούτε στοιχεία ζήλειας.  
Απέχουν τα δύο τουριστικά νησιά 152 ν.μ. και κάποια στιγμή ακούστηκε στο νησί μας ότι η Ρόδος μπορεί να γίνει Μύκονος.

Και μάλιστα ο αρθρογράφος προτρέπει ενδεικτικά αλλά και συνδυαστικά στην περίπτωση μας και άλλοι προορισμοί να γίνουν σαν το «νησί των ανέμων» ώστε να ξεφύγουμε από την μιζέρια για να μπορούμε να  απευθύνουμε σε πάμπλουτους  πελάτες. 

Επισημαίνω ότι η Ρόδος ακόμη αντέχει στα όποια σκοτεινά κυκλώματα της νύχτας, που από ρεπορτάζ της τηλεόρασης μέχρι και την τιμή της ξαπλώστρας στην παραλία και του τιμοκατάλογου στο εστιατόριο καθορίζουν στη Μύκονο.

Αναφέρω σε αντίκρουση του άρθρου ότι, η πελατεία της Ρόδου περιλαμβάνει και τρίτη ηλικία και μαθητές (κάποτε έφταναν στον αριθμό των 20 χιλ. περίπου) και είναι άτομα ευπρόσδεκτα στο «νησί του Ήλιου».

Εδώ στη Ρόδο δεν κάνουμε επιλογές μεταξύ εμίρηδων και κακομοίρηδων, πλούσιων και φτωχών, νέων ή γέρων έχοντας την τουριστική συνείδηση πλούσια και πολυμορφική αποδεχόμενοι το «βαλάντιο» του καθενός.

Γιατί ο τουρισμός είναι η πρόσκαιρη μετακίνηση ατόμων από τον τόπο της μόνιμης διαμονής σε άλλο τόπο με σκοπό την ικανοποίηση των τουριστικών αναγκών ή επιθυμιών είτε με μεμονωμένη είτε σε ομαδική διαδικασία χωρίς διακρίσεις.    

Ο προορισμός της Ρόδου έχει όλα τα μεγέθη ανάλογα τη ζήτηση υπολογίζοντας ότι η τουριστική επιχείρηση είναι ένα σύστημα βασισμένο σε μια σταθερή ροή και με προσωπικό αποδοτικότητας και προσφοράς.
Να γίνει μνεία ότι τα ξενοδοχεία υψηλής κατηγορίας στο νησί της Ρόδου καλύπτουν το 40% της δυναμικότητας του νησιού σε κανονική τιμή διαμονής και όχι τις ασυμμετρίες που εμφανίζονται στην Μύκονο (χωρίς να τις μεμφόμαστε).

Η αντιπαράθεση των δύο προορισμών δεν μπορεί να μπορεί σε «καλούπια» αλλά και γενικές υποδείξεις για άραβες και πετρελαιάδες στη Ρόδο, στη πρώτη διδάξασα για την τουριστική ροπή από τους αλλοδαπούς αλλά και βεβαίως και ημεδαπούς, δεν μπορεί να βρει γόνιμο έδαφος.

Δεν αντιλέγουμε ότι ο μαζικός τουρισμός της Ρόδου δεν έχει ή δεν παράγει προβλήματα. Και μάλιστα με τον χρόνο αυτά επιδεινώνονται είτε στο φυσικό περιβάλλον είτε στον επιχειρηματικό χώρο.
Αλλά αυτό δεν αποτελεί θετικό συντελεστή οικονομικού σχεδιασμού στα πρότυπα της Μυκόνου. Έξαλλου είναι γνωστό όπου το χρήμα που παράγεται ανάρμοστα και επιθετικά σε σχέση με την αδιαφάνεια και τις γκρίζες διασυνδέσεις, εκπίπτει και εύκολα το ευχολόγιο περί ποιότητας του τουριστικού ρεύματος γίνεται ηλεκτροπληξία για τον τόπο. 

Η Ρόδος μπορεί να βρει το δρόμο της μέσα από το «Eco-lab», ή άλλες πρωτοβουλίες των ίδιων των έμπειρων στελεχών της, χωρίς όμως την κατεύθυνση της αντιγραφής του μοντέλου της Μυκόνου (ή του Μανχάταν, στο οποίο ανάφερε το άρθρο επίσης), στο οποίο η απρόσωπη «αγορά» ορίζει τους κανόνες βίωσης και επιβίωσης. 

Το ηλιοβασίλεμα της Ρόδου δεν κοστίζει 500 ευρώ (!) ως ελάχιστη κατανάλωση από ένα τραπεζάκι από τη «Βενετία της Μυκόνου», γιατί είναι γενναιόδωρο και πλουσιοπάροχο στο βλέμμα από την ακτή Μιαούλη.  
Φτάνει η αντιγραφή, ζητούμε την αυθεντία που μας ανήκει.   

 

Αγαπητός Ξάνθης
Αρχιτέκτονας

www.rodiaki.gr

Ετικέτες: ΑΠΟΨΕΙΣ,ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΑ,ΜΥΚΟΝΟΣ,ΡΟΔΟΣ,ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ