Οι πρώτοι νεκροί

«Ο καθένας τέτοιες στιγμές που είναι τόσο κορυφαίες κάνει τρελά σενάρια... Νομίζω πως το έβλεπα παντού, ήταν αποφασισμένοι όλοι, όσο κι αν σου φαίνεται αυτό τρελό, ήταν η υπέρβαση, από ένα σημείο και μετά σε κάνει να μην έχεις επαφή με την πραγματικότητα... Στην υπέρβαση απογειώνεσαι, εμείς είχαμε απογειωθεί, δεν μας άγγιζε πια αυτό. Χωρίς να ξέρουμε συνειδητά ότι γράφεται Ιστορία εκείνη την ώρα. [...] Σου λέω ήτανε πέντε χιλιάδες παιδιά στο Πολυτεχνείο και ήταν όλοι έτοιμοι να πεθάνουνε. Δεν φοβότανε κανένας, ήταν τανκς γύρω γύρω - μόνο αυτήν τη στιγμή να σκεφτείς, ότι είναι τανκς γύρω γύρω, ήτανε νύχτα, πέφτανε σφαίρες, είχαν ήδη σκοτωθεί παιδιά...»* - Ιωάννα Καρυστιάνη    

«Οι τρεις με τέσσερις χιλιάδες που βρέθηκαν κλεισμένοι αφυπνίστηκαν και συνειδητοποίησαν μιαν άλλη πραγματικότητα μπροστά στον κίνδυνο. Ο κίνδυνος και ο φόβος της σύγκρουσης και του θανάτου δημιουργούσαν έναν ερωτισμό, μιαν ατμόσφαιρα αγάπης και συλλειτουργίας. Αυτό εκφράστηκε με το να φάνε όλοι μαζί, να τραγουδήσουν όλοι μαζί· ακόμα και σχέσεις δημιουργήθηκαν εκεί μέσα. Αυτός ο ερωτισμός ήταν ξέχειλος σε όλων τα πρόσωπα, σε αγόρια και κορίτσια...»* - Δημήτρης Παπαχρήστος

Το τραγούδι, σε μουσική του Μίκη Θεοδωράκη και στίχους του Αλέξανδρου Παναγούλη, αφιερώνεται στη μνήμη όσων έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια της εξέγερσης του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973 και σε όσους συμμετείχαν σε αυτήν με οποιονδήποτε τρόπο.

*Από το βιβλίο του Κωστή Κορνέτη «Τα παιδιά της δικτατορίας» (εκδ. Πόλις) 

 

*

Δώρα Σελλά - efsyn.gr

Ετικέτες: ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ,ΜΟΥΣΙΚΗ,ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ,ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ,ΤΡΑΓΟΥΔΙ,ΧΟΥΝΤΑ