Δευτέρα, Απριλίου 03, 2017
Ο Πεισθέταιρος κι ο Ευελπίδης (αλήθεια, πόσο όμορφα και παραστατικά ονομάτισε τους πρωταγωνιστές του), προσπαθούν στους Όρνιθες του Αριστοφάνη να εκμεταλλευτούν κάτι που εκ των πραγμάτων είναι αφύσικο κι εντελώς παράλογο, τον αέρα και τον ουρανό ανάμεσα στους θεούς και τους ανθρώπους ώστε να εμποδίσουν την τσίκνα από τις θυσίες των θνητών να φτάσει στους αθάνατους θεούς! Μια εμπεριστατωμένη ανάλυση ενός τόσο σημαντικού έργου απαιτεί χώρο που δεν είναι εδώ διαθέσιμος, ούτε βεβαίως ο σκοπός της αναφοράς μας είναι αυτός. Εκείνο το σημείο όμως που θέλουμε να τονίσουμε είναι το γεγονός πως παρά την αρχικώς διαφαινόμενα καλή πρόθεση των πρωταγωνιστών για να βρουν ένα ειρηνικό κι ήσυχο μέρος για να περάσουν τη ζωή τους, η κατάληξη ήταν από τη μια να επενδύσουν σε ένα τείχος, κάτι παθητικό δηλαδή που δεν παράγει έργο, που θα ενεργούσε απλώς ως φράγμα ανακοπής της τσίκνας(!) κι από την άλλη να δράσουν ως μεσάζοντες αποκομίζοντας οφέλη μόνο από τη μεσιτεία κι όχι από την ανάπτυξη κάποιας άλλης δράσης.
Δε θα θέλαμε να αναρωτηθούμε αν αυτά τα δύο χαρακτηριστικά θυμίζουν έντονα το νεοέλληνα (κι εν γένει τον κάτοικο τούτου του τόπου), διότι εύλογα κάποιος θα θεωρούσε την ερώτησή μας ρητορική και θα κινδυνεύαμε να χαρακτηριστούμε απόλυτοι, ο Αριστοφάνης όμως ίσως να γνώριζε καλύτερα την απάντηση από εμάς. Είναι όμως τα πράγματα έτσι ή μήπως έτσι θέλουν κάποιοι να μας κάνουν να νομίζουμε;
Οι πολιτικές αποφάσεις των τελευταίων τριάντα ετών οδήγησαν την Ελλάδα του σήμερα σε μια πολύ δυσάρεστη μα και δύσκολη θέση. Αξιόλογο εργατικό δυναμικό περιμένει στις καφετέριες να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας (κοιτώντας δε κανείς το πλήθος των καταστημάτων πώλησης καφέ θαρρεί πως η ανάπτυξη θα έρθει ακολουθώντας το δρόμο του... εσπρέσο)! Επιστήμονες με περγαμηνές παίρνουν το δρόμο της ξενιτιάς για να ξεδιπλώσουν το ταλέντο και τις γνώσεις τους, προσπαθώντας να γλιτώσουν από την αβεβαιότητα του ελληνικού αύριο. Άνθρωποι του πνεύματος παλεύουν να κοινοποιήσουν τις δημιουργίες τους, τα θέατρα είναι άδεια, οι πίνακες ζωγραφικής αισθάνονται πια μονάχα το χάδι της πινελιάς του Έλληνα ζωγράφου κι όχι τη ματιά του θαυμαστή της τέχνης, οι συγγραφείς κι οι ποιητές σταλάζουν το μελάνι τους σε αδειανές σελίδες που παραμένουν ερμητικά κλειστές στα συρτάρια των γραφείων τους χωρίς να εκδίδονται. Νέοι άνθρωποι ζουν με εντολή απαγόρευσης ονείρων, μια ολόκληρη γενιά περιμένει ένα μονάχα πράγμα, την ευκαιρία να της δοθεί το δικαίωμα της δημιουργίας. Τούτο όμως μοιάζει πως δε θα έρθει ποτέ, τουλάχιστον όχι σύντομα. Άπραγα νιάτα θύματα μιας δανεικής από το παρελθόν χώρας, που μοιάζει να κουβαλάει στις πλάτες της μονάχα αμαρτίες πια...
Φόρος 22% ως 45%, προκαταβολή φόρου 100%, ΦΠΑ 24%, εισφορές ασφαλιστικών ταμείων, τεκμήρια διαβίωσης, ΕΝΦΙΑ... ένδεια! Όνειδος πολιτικό, το οποίο κακώς ίσως ανέχεται ο πολίτης, είναι η εξαπάτηση της κοινής γνώμης από τους κρατούντες που θεωρούν πως ο λαός είναι εξ' ορισμού κλέφτης και φοροαποφεύγει, φοροδιαφεύγει κλπ. θεσπίζοντας διαρκώς νέα μέτρα που το μόνο αποτέλεσμα που επιφέρουν είναι να κάνουν την ανάπτυξη να χάνεται όλο και πιο βαθιά σε χρόνους μελλοντικούς κι αβέβαιους.
Εκείνο που ο κοινός νους συμπεραίνει, όχι όμως τα τραπεζικά/πολιτικά/οικονομικά συστήματα, είναι πως η χώρα χρειάζεται ένα και μόνο πράγμα, να μπορέσει να πάρει μια βαθιά ανάσα και να δοθεί στο σύγχρονο Έλληνα η δυνατότητα να δημιουργήσει. Κι είναι απολύτως βέβαιο πως θα δημιουργήσει, όχι μόνο οικονομικό αποτέλεσμα μια και πολιτισμικό και τεχνικό κι επιστημονικό. Διότι, ο Έλληνας δεν είναι τεμπέλης, τουλάχιστον όχι κατά τεκμήριο όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν να το υπονοήσουν αυτό.
Αν όμως, για να επιστρέψουμε στα λόγια του Μάριου Πλωρίτη, κι όντως η Ελλάδα είναι καθυστερημένη σε όλους αυτούς τους τομείς που αναφέρθηκαν πρωτύτερα, μήπως θα πρέπει να αναλογιστούμε πως ήρθε πια το πλήρωμα του χρόνου και οφείλουμε πλέον να αφυπνιστούμε, πολίτες και πολιτικοί, από τα τεκταινόμενα γύρω μας τόσο εντός όσο κι εκτός της χώρας; Για πόσο ακόμα θα πρέπει να είμαστε έρμαια των βουλών των βαρβάρων και των ξένων θεών που άλλωστε δεν τους ενδιαφέρει η τσίκνα από τις θυσίες και τον ιδρώτα των (αθάνατων) θνητών ετούτου του ανάδελφου λαού, η τσίκνα που χάρη σε έναν άλλο επαναστάτη θεό -παράδειγμα για τους Έλληνες-, τον Προμηθέα, έγινε κτήμα των ανθρώπων;
[...]μόνον θεών γάρ διά σ᾽ απανθρακίζομεν[...]: Μτφρ: Μόνο σε εσένα [Προμηθέα] απ᾽ όλους τους θεούς οφείλουμε το ψητό στα κάρβουνα!
Όρνιθες, Αριστοφάνη
Κώστας Θερμογιάννης
Δασολόγος, Δημιουργός του δικτυακού τόπου τοβιβλίο.net
Από το huffingtonpost.gr - Apr 03, 2017
Ετικέτες: 
