Τετάρτη, Οκτωβρίου 05, 2016
Είχα την ευκαιρία, σε μιαν άλλη έκθεση της Maud, να γράψω δυο λόγια γι αυτήν. Τα παραθέτω παρακάτω:
“Η πρώτη εντύπωση είναι το χρώμα.. το φώς…
Tο Φώς…το Χρώμα… μας ξαφνιάζει, λες κι η Maud βούτηξε το πινέλο της στο Αιγαίο, στο ηλιοβασίλεμα, στη μπουγκανβίλια. Πινελιές γρήγορες, ρευστές, αυθόρμητες, που πολλές φορές αυτοσχεδιάζουν και μεταφέρουν και τα πιο περίπλοκα συναισθήματα μ’ ένα τρόπο δροσερό, χωρίς ακαδημαϊσμούς και ψευτοσοβαρότητα.
Το Χρώμα, το Φώς που όλα τα περιβάλλει, τα βαφτίζει και τα ενώνει, άλλοτε σε μια έκρηξη χαράς για τη ζωή κι άλλοτε με μια απροσδιόριστη σαν αχνός μελαγχολία. Απο κει ξεπηδούν κι εκεί χάνονται αντικείμενα απλά, καθημερινά, βγαλμένα απο την ελληνική πραγματικότητα – ενα τραπεζάκι, ένα ρόδι, ένα βάζο – ριγμένα πολλές φορές εδώ και κει χωρίς κάποιο φανερό λόγο, ετσι απλά όπως πετάει κανείς την πετσέτα του στην άμμο καθώς βιάζεται να βουτήξει στο νερό. Ισως για να μας θυμίζουν πως η ομορφιά είναι ολόγυρά μας, αρκεί να θέλουμε και να μπορούμε να τη διακρίνουμε.
Το Φώς, το Χρώμα… απο κεί ξεπηδούν κι εκεί βυθίζονται και χάνονται σύμβολα που προκαλούν. Που σε κάνουν να σκύψεις κοντά, να θέλεις να σκαλίσεις κάτω απο τα στρώματα της μπογιάς και τον καμβά για να φτάσεις, αν είναι δυνατό, στα κρυφά μηνύματα, στα βάθη των νοημάτων του καλλιτέχνη – μια Παναγιά, ενα μανουάλι, μια δυσανάγνωστη γραφή . Και κει στο βάθος ενα πλοίο “μακρυνό κι απροσδόκητο”, που λέει ο ποιητής. Ενα πλοίο που αναρωτιέσαι αν πράγματι υπάρχει και που κανείς ποτέ δε θα μάθει αν άραγε φεύγοντας παίρνει μακρυά κάποιο όνειρο ή αν κομίζει κάποιο ξεθωριασμένο γράμμα με ημερομηνία μακρινή.
Αυτό που στο τέλος μένει είναι μια βαθειά ανάσα, μια αισιοδοξία μέσα απο τον προβληματισμό και η επιθυμία να δείς κι άλλα κι άλλα. Α, ναι, και μια χούφτα φως και χρώμα στο τσεπάκι του πουκαμίσου, εκεί πάνω απ’ την καρδιά.”
pavlidiscartoons.com - Oct 05, 2016
Ετικέτες: 
