Τετάρτη, Φεβρουαρίου 04, 2015
Ο κ.
Θεοχάρης Θεοχάρης, αντιπρόσωπος πλέον του Έθνους με το «μη ναζιστικό»
μόρφωμα «ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ», αφού είχεν εκπαραθυρωθεί από τη θέση του ΓΓ Εσόδων,
μας ενημέρωσε χωρίς να γελάει ότι...
τον απειλούσαν όσο κατείχε τη νευραλγική αυτή
θέση. Το τί τράβηξε δεν λέγεται. Το πρώτο ερώτημα που μου ήρθε στο μυαλό
ήταν «Και γιατί καθυστερούσε τόσο πολύ η «παραίτησή» σου ρε Χάρη εκείνη
την ημέρα στο γραφείο του Στουρνάρα;». Μετά, όμως, τούρριξε εκείνη την
περιποιημένη πατσαβούρα ο Σούρλας και το πράγμα ίσιωσε. Ναι ρε, την
ώρα που ο Χάρης υπέγραφε διαγραφές προστίμων εκατομμυρίων, επειδή έτσι
πίστευε πως ερμηνεύεται ο νόμος, ήταν τόσο απλός και προσιτός στον
πολίτη που έβγαινε στο ραδιόφωνο για να εξηγήσει στο πόπολο ποία η
διαφορά μεταξύ του «πίνω κόκα κόλα έξω από το μαγαζί», ώστε να
εφαρμοσθεί ΦΠΑ 23%, και του «την πίνω με το ένα πόδι μέσα στο μαγαζί
και το άλλο απ’ έξω», ώστε να εφαρμοσθεί 13%. Ίσως και να συμβαίνει το
αντίστροφο, δεν είμαι σίγουρος. Βλέπεις είναι τόσο περίπλοκο το θέμα που
παραιτήθηκα από την κατανόησή του κόβοντας την κόκα κόλα μαχαίρι.
Περίεργο,
πάντως, ρε παιδάκι μου να παραπονούνται εκ των υστέρων και εκ του
ασφαλούς όσοι καταλαμβάνουν δημόσιο πόστο και κάποια στιγμή φεύγουν ή
τους «φεύγουν» ή γενικώς ξεφεύγουν από την πραγματικότητα και νομίζουν
πως αυτοί είναι πλασμένοι να ζουν σε άλλη διάσταση. Το λέω, επειδή μέχρι
τώρα ούτε ένας δεν παραιτήθηκε επί τόπου με δημόσια δήλωση τύπου
«Υπέβαλα σήμερα την παραίτησή μου, επειδή με πίεζε ο τάδε να παραβώ τον
νόμο και δεν είχα την κάλυψη του υπουργού κ. δείνα». Ή
μάλλον, για να ακριβολογώ, μόνον έναν θυμάμαι, τον Νικολόπουλο, ο
οποίος ως εξαίρεση υπογραμμίζει τον κανόνα. Παράδειγμα για τον κανόνα
αποτελεί και ο Μπένι που μας περιέγραψε μόλις προχθές, ήτοι με
καθυστέρηση 3 ετών, τη δική του εκδοχή τού τί συνέβη τον Νοέμβριο του
2011 που ανέχθηκε να παραβιάσουν οι ξένοι την ετυμηγορία του ελληνικού
λαού, το Σύνταγμα κ.λπ. Και ο ΓΑΠ που μας είπε πως για όλα φταίνε οι
άλλοι και πως ανακοινώνοντας από το Καστελλόριζο την προσφυγή στο ΔΝΤ
έκανε το Καστελλόριζο …. διάσημο ανά την υφήλιο. Τελικά, όπως και νάχει,
ο ελληνικός λαός τα μαθαίνει όλα τελευταίος, όπως ο απατημένος σύζυγος.
Μια ζωή εύπιστος και χιλιοπροδομένος.
Ας
επανέλθω, όμως, στο θέμα. Μέχρι τώρα ασχοληθήκαμε με τον επί κεφαλής του
εν λόγω κώματος, ο οποίος ήθελε, όπως και οι ξένοι, να συγκυβερνήσει
ντε και καλά με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αργότερα ασχοληθήκαμε και με τον «Βάστα
Ρόμμελ» κ. σφαΛιαρόπουλο, διάσημο στέλεχος του αυτού κώματος καρατομηθέν
ασκαρδαμυκτί από τον επί κεφαλής με άκρως δημοκρατικό τρόπο. Τώρα
ανεδύθη στην επιφάνεια και ο Χάρης. Ο λαός τον έστειλε στη Βουλή, μήπως
και σοβαρευτεί, αλλ’ αυτός είναι κολλημένος στη διαφορά μεταξύ 13% και
23% ΦΠΑ στην κόκα κόλα αναλόγως του πού την πίνεις.
Κατά
τα λοιπά και μετά τις εκλογές το σκηνικό παραμένει αναλλοίωτο. Οι
υπουργοί στα κανάλια και στα ραδιόφωνα αντί να δουλεύουν ακαταπαύστως
κλεισμένοι στα γραφεία τους, με αποτέλεσμα να εκπέμπουν
αλληλοαναιρούμενα μηνύματα και να τρέχει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ή ο
ίδιος ο πρωθυπουργός να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα. Σαν να μην πέρασε μια
μέρα από την αλλαγή κυβέρνησης.
Την
ειδησεογραφία μονοπωλεί, πάντως, το κραταιό «ΠΟΤΑΜΙ». Το αγαπημένο παιδί
του λαού. Κάτι σαν τον Ξανθόπουλο ρε παιδάκι μου που συνεχώς τον
χτυπάει άδικα η άτιμη η μοίρα. Αρκετά γκρίνιαξα, όμως. Ας δούμε ποιο
είναι το πραγματικό «ΠΟΤΑΜΙ» κι ας αφήσουμε το ερζάτς στη χλεύη της
ιστορίας. Παρακαλούνται μόνον όσοι το ψήφισαν να μην ξαναμαρτήσουν. Τώρα
ξέρουν.
ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ
Μπήκα στη Φλωρεντία.
Ήτανε νύχτα. Ταράχτηκα
Ακούγοντας
σχεδόν κοιμισμένος
αυτά που το απαλό
ποτάμι
μου διηγιόταν. Δεν ξέρω
εγώ τι λένε
οι πίνακες
ούτε όλα τα βιβλία
(όχι όλοι οι πίνακες
ούτε όλα τα βιβλία,
μόνο μερικά).
Μα ξέρω
αυτό που λένε όλα
τα ποτάμια.
Μιλάνε την ίδια γλώσσα
με μένα.
Στα άγρια χώματα
ο Ορινόκο
μου μιλάει
και καταλαβαίνω,
καταλαβαίνω ιστορίες
που δεν μπορώ να
επαναλάβω.
Υπάρχουν μυστικά μου
που τα πήρε
ο ποταμός,
κι αυτό που μου ζήτησε
το εκπληρώνω
λίγο λίγο στη γη.
Αναγνώρισα
στη φωνή του Άρνο,
τότε,
λέξεις παλιές
που γύρευαν το στόμα του
σαν κι αυτόν που
ποτέ δεν γνώρισε το μέλι
και ανακαλύπτει
ότι (γνωρίζει) αναγνωρίζει
τη γλύκα (και ηδονή του).
Έτσι άκουσα τις φωνές
του ποταμού
της Φλωρεντίας,
λες και
πριν να είμαι
να μου είχαν ειπωμένα
αυτά που άκουγα τώρα:
όνειρα και
βήματα
που με ένωναν
με τη φωνή
του ποταμού,
όντα εν κινήσει,
χτύπους από φως
στην Ιστορία,
τρίστιχα αναμμένα
σα λάμπες.
Το ψωμί
και το αίμα
τραγουδούσαν
με τη νύχτια φωνή
του νερού.
ΠΑΜΠΛΟ ΝΕΡΟΥΔΑ
Σωτήριος Καλαμίτσης
Επιστήθιος φίλος του γιατρού Γωγούση, σφόδρα δε πιθανόν και ομὀκελλος σε φυλακές τύπου Γ΄
Ετικέτες: 
.jpg)