Η μέγγενη – The Bench Vice - Του Βαγγέλη Παυλίδη

Ξεκοκκαλίζω κάθε μέρα ηλεκτρονικούς ιστότοπους και εφημερίδες- ηλεκτρονικές κι αυτές μια κι οι έντυπες δεν φτάνουν στην Νότια Ρόδο. Είναι μια συνήθεια που την αποκαλώ “επαγγελματική διαστροφή” που την απόκτησα στα 40 χρόνια ως πολιτικός σκιτσογράφος, αφού έτσι μόνο μπορούσα να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις της δουλειάς μου. Διάβαζα και διαβάζω τα πάντα προκειμένου να βγάλω το δικό μου συμπέρασμα επειδή καλά γνωρίζω πως η αντικειμενικότητα είναι κάτι σχεδόν ανύπαρκτο αφού ο καθένας -κι εγώ μαζί- βλέπει τα πράγματα απο συγκεκριμένη σκοπιά. Η αντιπολίτευση βέβαια είναι όχι μόνο θεμιτή αλλά και απαραίτητη. Περιμένει όμως κανείς, ιδιαίτερα σε δύσκολες για την πατρίδα περιστάσεις η αντιπολίτευση αυτή να είναι στα πλαίσια του ευπρεπούς, με επιχειρήματα και όχι χαραχτηρισμούς και συνθήματα.
 
Στις μέρες μας όμως τα όρια αυτά έχουν ξεπεραστεί και ξεπερνιούνται καθημερινά. Η αντιπολίτευση, λιγότερο ή περισσότερο, φαίνεται να έχει επενδύσει στην αποτυχία της νέας κυβέρνησης, πως την επιδιώκει προκειμένου να επιστρέψει αυτή, η αντιπολίτευση, στην αρχή.  Αρωγός στην επιδίωξη αυτήν και του τρόπου επίτευξής της, μερίδα του τύπου και μεμονωμένοι αρθρογράφοι. Τα σχόλια και οι εκφράσεις απο υβριστικές μέχρι πέρα ως πέρα απαράδεκτες. Σταχυολογώ πρόχειρα:
“Συριζαυγήτες”, “γνήσιο παιδί του κινήματος, που μιλάει με συνθήματα” (ΣΣ. ο Τσιπρας), “Αδελφίστικα ψιθυρίσματα”, “Οι διανούμενοι (λέμε τώρα) του Σύριζα”, “Παλαβή Αριστερα”, “Ουγκ”, “βλαμμένοι αριστεριστές”, “ο βαθύς ΣΥΡΙΖΑ των παλαβών και διαταραγμένων”, “αριστεροί λέτσοι”, “Η ασυναρτησία έρχεται”, “λαϊκίστικο υπουργικό συμβούλιο”… και πάει λέγοντας.
 
Αυτά απο “σοβαρές” εφημερίδες, “σοβαρούς” δημοσιογράφους, “σοβαρούς” αρθρογράφους. Αντιπολίτευση παλαιάς κοπής, παλαιοκομματική, απο αυτούς που δεν έχουν καταλάβει, ή δεν θέλουν νακαταλάβουν, πως όποιο κι αν είναι το τελοκό αποτέλεσμα τα πράγματα έχουν αλλάξει δραστικά και οριστικά μέσα σε λίγες μέρες.
 
Η Ελλάδα πάντως το παλεύει με νύχια και με δόντια, χωρίς την βοήθειά τους και προς μεγάλη τους απογοήτευση προφανώς.

Every day I go thoroughly through the the press and the various news sites on the internet.  It is an old habit, a “professional perversion” I call it, acquired from way back as this was my way of meeting the challenges of my job as political cartoonist.  I would read, and still do, everything so that I can draw my conclusions, knowing fully well that objectivity is almost non existent since everyone -including myself- see things from their own point of view.  Political opposition of course is not only legitimate but also necessary in a democracy.  Still, one would expect that, especially in difficult and crucial for the country times, this opposition would be conducted with proper arguments instead of slogans and epithets.
 

Those boundaries have been trespassed in our times.  It seems that the opposition has more or less invested all its hope in a failure of the present government so that they can return to power.  Allied in this effort there is some of the the Press and some individual journalists and commentators. Their comments range from the downright obscene and offensive to totally unacceptable.
 

It is impossible for me to translate into English, but I’ll try some as best as I can:  “The sloven leftists”, “Crazy Left”, “SYRIZA of the mentally disturbed”, and so on…
All that from supposedly “serious” newspapers and journalists.  An old fashioned opposition, reminiscent of past, dark periods of our recent or not so recent history.
 

And yet, Greece is till fighting tooth and nail without their help and, obviously, to their great disappointment.

 

pavlidiscartoons.com 

Ετικέτες: ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΕΣ,ΕΚΒΙΑΣΜΟΣ,ΚΡΙΣΗ,ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ,ΠΟΛΙΤΙΚΗ,ΣΚΙΤΣΑ,ΣΥΡΙΖΑ,ΤΡΟΪΚΑ