Πέμπτη, Ιουλίου 25, 2013
Ένα από τα βασικότερα ζητήματα σε μια κοινωνία είναι ο τρόπος με τον
οποίο μεταχειρίζεται τα μέλη της, ιδίως τα ασθενέστερα. Είναι επίσης
δείκτης πολιτισμού. Στην ελληνική κοινωνία σήμερα, τα φτωχά μέλη του
πληθυσμού αποτελούν και μεγάλο μέρος αυτού πλέον. Άρα θα έπρεπε να είναι
και μέγιστο ζήτημα ο χαρακτήρας αντιμετώπισης τους από το κράτος.
Προσοχή : όχι από την κυβέρνηση Σαμαρά αλλά από το κράτος (όποιας
προσωρινής κυβέρνησης και αν το εκφράζει διαχρονικά ).
Είναι ένα είδος συμβολαίου, κοινωνικού ενδεχομένως, το οποίο βασίζεται σε μια δύο βασικές παραμέτρου , π.χ όλοι είμαστε πολίτες του ιδίου κράτους του οποίου η σύσταση σκοπό έχει να τους υπηρετεί και να τους προστατεύει.
Κάτι σαν συνεργάτες δηλαδή, προς ένα κοινό σκοπό – ο σκοπός μπορεί να είναι η ευημερία, παρόλα αυτά σε περιόδους όπως τώρα μπορεί να είναι η ισόνομη και αναλογική επιφόρτιση των απαιτήσεων που επιφέρει η κρίση αναλόγως των δυνατοτήτων της κάθε κοινωνικής διαστρωμάτωσης.
Πιο απλά να μην αφήσουμε τον φτωχό να ψοφάει στον δρόμο επειδή τον έχουμε τρελάνει στον φόρο και την ανεργία.
Αν ήμουν κάποιος τρίτος, βλέποντας την αντιμετώπιση που έχει ο Έλληνας πολίτης ( και ιδίως ο φτωχότερος ) από το κράτος του θα έλεγα με βεβαιότητα πως είναι αντιμετώπιση προς κάποιο εχθρό, αντιμετώπιση επιθετική , τιμωρίας και σύγκρουσης.
Σου δημιουργεί ερωτήματα βασικά αυτή η στάση , όπως το γιατί να υπάρχει τέτοια αντιπαλότητα όταν οι στόχοι θα έπρεπε να είναι κοινοί.
Νομίζω ότι η απάντηση είναι απλή : Οι στόχοι μάλλον δεν είναι κοινοί. Οι στόχοι του κράτους, άρα και της κυβέρνησης που το εκφράζει, είναι μία ιστορία, οι στόχοι των πολιτών του μια άλλη, σίγουρα διαφορετική.
Θα ρωτήσω κάτι πρακτικό : Ασχέτως το ποιον υπηρετεί η κυβέρνηση Σαμαρά, ή υπηρετούσε η κυβέρνηση Σημίτη, Παπανδρέου κτλ , όταν καταλύεται η σχέση κράτους-πολίτη, και μπαίνουμε στην λογική του ξεκάθαρου εσωτερικού πολέμου των δύο πλευρών, μήπως το ερώτημα πλέον δεν είναι ποιος θα κυβερνήσει αλλά γιατί να κυβερνήσει κάποιος, όποιος και αν είναι αυτός, αν πρώτα δεν αλλάξει ο ίδιος ο χαρακτήρας της σχέσης αυτής;
Πιο συγκεκριμένα, μήπως το ερώτημα μας, ως πολιτών ενός κράτους, θα έπρεπε να είναι αν και κατά πόσο το συμβόλαιο αυτό μεταξύ κράτους πολιτών είναι πια κατά οποιονδήποτε τρόπο χρήσιμο;
Και αν δεν είναι, αυτό πρέπει να αλλάξουμε, όχι αυτούς που το εκφράζουν.
Το συμβόλαιο αυτό μετά την βιομηχανική επανάσταση λέγεται Σύνταγμα.
Και κάποιος πρέπει να το αλλάξει.
(Αγαπητέ φίλε, ένα προβληματάκι που έχει προκύψει στη χώρα μας είναι πως η πλειοψηφία των πολιτών δεν έχει ιδέα τι είναι η Δημοκρατία· και μάλλον δεν θέλει να μάθει. Δεν αστειεύομαι, σοβαρολογώ. Κι επειδή δεν ξέρουν τι είναι η Δημοκρατία, δεν ξέρουν και τι είναι το Σύνταγμα. Γιατί αν ήξεραν, θα απαιτούσαν την εφαρμογή του. Δεν βλέπετε πως -ακόμα και μετά την κατάρρευση της χώρας- η πλειοψηφία αναζητεί κάποιους για να τους αναθέσει την εξουσία; Κατά τ’ άλλα, συμφωνώ πως το Σύνταγμα πρέπει να αλλάξει με την συμμετοχή των πολιτών. Η θέση μου επί του θέματος, εδώ: Πρωτοβουλία για Ριζική Συνταγματική Αλλαγή.)
pitsirikos
Από pitsirikos.net
Είναι ένα είδος συμβολαίου, κοινωνικού ενδεχομένως, το οποίο βασίζεται σε μια δύο βασικές παραμέτρου , π.χ όλοι είμαστε πολίτες του ιδίου κράτους του οποίου η σύσταση σκοπό έχει να τους υπηρετεί και να τους προστατεύει.
Κάτι σαν συνεργάτες δηλαδή, προς ένα κοινό σκοπό – ο σκοπός μπορεί να είναι η ευημερία, παρόλα αυτά σε περιόδους όπως τώρα μπορεί να είναι η ισόνομη και αναλογική επιφόρτιση των απαιτήσεων που επιφέρει η κρίση αναλόγως των δυνατοτήτων της κάθε κοινωνικής διαστρωμάτωσης.
Πιο απλά να μην αφήσουμε τον φτωχό να ψοφάει στον δρόμο επειδή τον έχουμε τρελάνει στον φόρο και την ανεργία.
Αν ήμουν κάποιος τρίτος, βλέποντας την αντιμετώπιση που έχει ο Έλληνας πολίτης ( και ιδίως ο φτωχότερος ) από το κράτος του θα έλεγα με βεβαιότητα πως είναι αντιμετώπιση προς κάποιο εχθρό, αντιμετώπιση επιθετική , τιμωρίας και σύγκρουσης.
Σου δημιουργεί ερωτήματα βασικά αυτή η στάση , όπως το γιατί να υπάρχει τέτοια αντιπαλότητα όταν οι στόχοι θα έπρεπε να είναι κοινοί.
Νομίζω ότι η απάντηση είναι απλή : Οι στόχοι μάλλον δεν είναι κοινοί. Οι στόχοι του κράτους, άρα και της κυβέρνησης που το εκφράζει, είναι μία ιστορία, οι στόχοι των πολιτών του μια άλλη, σίγουρα διαφορετική.
Θα ρωτήσω κάτι πρακτικό : Ασχέτως το ποιον υπηρετεί η κυβέρνηση Σαμαρά, ή υπηρετούσε η κυβέρνηση Σημίτη, Παπανδρέου κτλ , όταν καταλύεται η σχέση κράτους-πολίτη, και μπαίνουμε στην λογική του ξεκάθαρου εσωτερικού πολέμου των δύο πλευρών, μήπως το ερώτημα πλέον δεν είναι ποιος θα κυβερνήσει αλλά γιατί να κυβερνήσει κάποιος, όποιος και αν είναι αυτός, αν πρώτα δεν αλλάξει ο ίδιος ο χαρακτήρας της σχέσης αυτής;
Πιο συγκεκριμένα, μήπως το ερώτημα μας, ως πολιτών ενός κράτους, θα έπρεπε να είναι αν και κατά πόσο το συμβόλαιο αυτό μεταξύ κράτους πολιτών είναι πια κατά οποιονδήποτε τρόπο χρήσιμο;
Και αν δεν είναι, αυτό πρέπει να αλλάξουμε, όχι αυτούς που το εκφράζουν.
Το συμβόλαιο αυτό μετά την βιομηχανική επανάσταση λέγεται Σύνταγμα.
Και κάποιος πρέπει να το αλλάξει.
(Αγαπητέ φίλε, ένα προβληματάκι που έχει προκύψει στη χώρα μας είναι πως η πλειοψηφία των πολιτών δεν έχει ιδέα τι είναι η Δημοκρατία· και μάλλον δεν θέλει να μάθει. Δεν αστειεύομαι, σοβαρολογώ. Κι επειδή δεν ξέρουν τι είναι η Δημοκρατία, δεν ξέρουν και τι είναι το Σύνταγμα. Γιατί αν ήξεραν, θα απαιτούσαν την εφαρμογή του. Δεν βλέπετε πως -ακόμα και μετά την κατάρρευση της χώρας- η πλειοψηφία αναζητεί κάποιους για να τους αναθέσει την εξουσία; Κατά τ’ άλλα, συμφωνώ πως το Σύνταγμα πρέπει να αλλάξει με την συμμετοχή των πολιτών. Η θέση μου επί του θέματος, εδώ: Πρωτοβουλία για Ριζική Συνταγματική Αλλαγή.)
pitsirikos
Από pitsirikos.net
Ετικέτες: 
