Τετάρτη, Μαρτίου 27, 2013
Η πρώτη σκέψη που μου ήρθε στο μυαλό, είναι ότι δε θέλω κανένας να κυκλοφορεί με τα δικά μου όργανα και να τα ξεφτιλίζει στην πιάτσα, και ότι άρα έπρεπε να καταθέσω το συντομότερο δυνατό στον οργανισμό μεταμοσχεύσεων την επιστολή - δήλωση της άρνησης μου να γίνω δωρητής.
Η δεύτερη σκέψη που μου ήρθε στο μυαλό, είναι ότι μόνο ένα εγωιστικό γουρούνι θα σκεφτόταν κατ' αυτόν τον τρόπο, ένας υπάνθρωπος που κοιτάζει μόνο την πάρτη του και προτιμάει να σαπίζουν τα όργανα του στο χώμα από το να τα δώσει σε κάποιον ζωντανό να δει κι αυτός άσπρη μέρα (τουλάχιστον μέχρι να λιώσει και το καινούργιο του συκώτι στην καθημερινότητα).
Μετά, σκέφτηκα ότι εγώ δεν είμαι εγωιστικό γουρούνι και ότι καλό θα ήταν να αφήσω κάτι (επιτέλους - χρήσιμο) και στους ζωντανούς να με θυμούνται όταν θα έχω φύγει από το μάταιο τούτο κόσμο και χαμογέλασα ηλίθια.
Μετά σκέφτηκα ότι θα ήθελα αυτό το "κάτι" μου, να το αφήσω σε κάποιον σοβαρό άνθρωπο, διότι ποτέ δεν ξέρεις τι σου επιφυλλάσει η άλλη ζωή και δε θα 'θελα π.χ. να είμαι στον παράδεισο και να μου πρήζεται το συκώτι ως τιμωρία επειδή το δάνεισα σε κάποιον που δεν το άξιζε. Αρα θα έπρεπε η δήλωση μου να είναι κατά κάποιον τρόπο, κάτι σαν διαθήκη. Αφήνω αυτό το πράγμα, σε αυτόν τον άνθρωπο. Ενιωσα ευτυχισμένος. Θα είχα και εγώ επιτέλους μια διαθήκη. Κανονική. Και μάλιστα διαθήκη για κληρονομιά πολύτιμη. Ενας άνθρωπος χωρίς νεφρό, θα άλλαζε ολόκληρη την περιουσία του για να εξασφαλίσει ένα. Αρα ένα νεφρό, ίσον ολόκληρη περιουσία. Με τις τιμές που ακούγονται στις ειδήσεις, αν λογαριάσουμε το νεφρό καμιά εκατοστή χιλιάρικα, το συκώτι καμιά διακοσαριά, και προσθέσουμε μετά τους πνεύμονες, την καρδιά, την κοιλιά, τα κόκκαλα και τα λοιπά, το άθροισμα μας κάνει μια αμύθητη περιουσία, εκατομμυρίων ευρώ, την οποία ούτε καν υποψιαζόμουν ότι υπάρχει και για την οποία μόλις τώρα έμαθα ότι είμαι ο ιδιοκτήτης. Μέχρι σήμερα, δεν είχε παρουσιαστεί ανάγκη να γράψω άλλη διαθήκη, μιας και δεν έχω τίποτα για να μεταφέρω στους απογόνους μου, αφού όσα έφτιαξα σε αυτή τη ζωή μέχρι σήμερα χάθηκαν μέσα στη δίνη αυτουνού του πολέμου. Σήμερα όμως, ανακάλυψα ότι είμαι πάμπλουτος, και ότι έχω αμύθητη περιουσία στην κατοχή μου, και έχω επιτέλους και εγώ κάτι να κληροδοτήσω, όχι στα παιδιά μου δυστυχώς, αλλά παρ' όλα αυτά, έχω ένα περιουσιακό στοιχείο πολύτιμο για την ανθρωπότητα την ίδια. Μπορεί σήμερα το κορμί μου να μην έχει καμιά ιδιαίτερη αξία, ειδικά έτσι όπως το έχω καταντήσει, αλλά μετά θάνατον! μετά θάνατον, το πράγμα αλλάζει. Το κορμί, αποκτά αξία. Και μάλιστα, αξία τεράστια. Είμαι εκατομμυριούχος.
Με τον αέρα του εκατομμυριούχου που πρόκειται να ορίσει κληρονόμους αμύθητης κληρονομιάς, μπήκα στην ιστοσελίδα του οργανισμού μεταμοσχεύσεων και έψαξα να βρω που υποβάλλονται οι διαθήκες.
Ο ενθουσιασμός μου μετριάστηκε κάπως όταν διαπίστωσα ότι στην ιστοσελίδα του οργανισμού υπάρχουν οι επιλογές μόνο για να χαρίσω ένα όργανο σε κάποιον όσο είμαι εν ζωή (πράγμα που δεν είμαι διατεθειμένος να κάνω) ή να το αφήσω γενικά να το διαχειριστούν οι άνθρωποι του οργανισμού μεταμοσχεύσεων αφού πεθάνω.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά όταν το σκέφτομαι αυτό, έρχονται στο μυαλό μου εικόνες μεγαλογιατρών με βλοσυρές μούρες και πονηρά χαμόγελα, μαζεμένους γύρω από μακρόστενα τραπέζια να συζητάνε για το που και το πως και να αλλάζουν λεφτά όταν βρεθεί και το πόσο. Ισως να φταίει το ντοκιμαντέρ που είδα, που κατήγγειλε ότι η διοίκηση στον οργανισμό μεταμοσχεύσεων δεν ασκείται με τον καλύτερο τρόπο, ούτε ασκείται από τους καλύτερους γιατρούς, αλλά ότι τοποθετούνται άτομα σε θέσεις βάσει της κομματικής τους ιδιότητας και της σχέσης τους με την πολιτική εξουσία, όσο κι αν αυτό ακούγεται κακοπροαίρετο στην κατά τα άλλα ιδανική πολιτεία μας. Και σκέφτηκα αυτούς τους τύπους να διαπραγματεύονται το συκώτι μου με ασθενείς που περιμένουν στην ουρά χρόνια για ένα συκώτι και είναι διατεθειμένοι να αλλάξουν την περιουσία τους για ένα. Και σκέφτηκα ότι αυτοί οι τύποι, κάνουν παρέα με τους άλλους τύπους, τους πολιτικούς, που ακολουθούν συνταγές που μας μαυρίζουν τη ζωή γνωρίζοντας ότι δεν βγαίνουν, επειδή τους απείλησαν ότι δεν γνώριζαν τι υπέγραφαν.
Μετά σκέφτηκα ότι δεν πρόκειται να αφήσω σε αυτούς προς διαχείριση, ούτε μια τρίχα που να περιέχει το dna μου και αποφάσισα ότι θα υπογράψω υπεύθυνη δήλωση ότι δε θέλω κανένας να διαχειριστεί τίποτα από την αμύθητη περιουσία μου, ούτε όσο είμαι εν ζωή, ούτε κι αν πεθάνω. Ενα κορμί μου έδωσε η ζωή, θα το πάρω μαζί μου.
Είναι προφανές ότι σε μια υγιή δημοκρατική κοινωνία στην οποία οι πολίτες εμπιστεύονται τους ανθρώπους που διαχειρίζονται τους οργανισμούς, η μεταμόσχευση οργάνων θα γίνει ευρέως αποδεκτή από όλον τον κόσμο. Οι άνθρωποι, το σωστό το βλέπουν και το πράττουν. Οταν λυθεί το πολιτικό πρόβλημα στη χώρα μας και αλλάξουν τα πράγματα, και φύγει η σημερινή ολιγαρχία και αποκατασταθεί η δημοκρατία, και ελέγχουμε εμείς οι ίδιοι αυτούς που είναι στον οργανισμό μεταμοσχεύσεων (και στην κυβέρνηση και στα υπουργεία και στις υπηρεσίες και παντού) και φροντίζουμε εμείς οι ίδιοι να διοικούν οι καλύτεροι γιατροί (και υπουργοί και βουλευτές και οτιδήποτε) και όχι οι πιο γλύφτες ή τα πιο κομματόσκυλα, τότε θα αναθεωρήσω τη διαθήκη μου, και θα ανακαλέσω τη δήλωση μου.
Μέχρι τότε,
ούτε τρίχα.
Ετικέτες: 
