Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 05, 2012
ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΛΑΜΠΡΙΑΝΟΥ
Ο σοσιαλιστής Γιάννης Μαχαιρίδης δίνει τη μάχη της ζωής του για να περάσει Ειδική Οικονομική Ζώνη σε Ρόδο και Σύρο
Συμπτώσεις:- 3 του Σεπτέμβρη, 38 χρόνια μετά την ιδρυτική διακήρυξη του ΠΑΣΟΚ.
- 3 του Σεπτέμβρη, ο σοσιαλιστής (!) περιφερειάρχης Γιάννης Μαχαιρίδης δίνει τη μάχη της ζωής του – τοις κείνων ρήμασι πειθόμενος – να περάσει στο
Περιφερειακό Συμβούλιο την ίδρυση Ειδικής Οικονομικής Ζώνης (ΕΟΖ) σε Ρόδο και Σύρο.
- 3 του Σεπτέμβρη, η καταιγίδα, της Μέρκελ ξέβγαλε στη Ρόδο τον υφυπουργό της επί (αντί) κοινωνικών υποθέσεων Χανς Γιοακίμ Φούχτελ.
Για τα 38 χρόνια ιστορίας του ΠΑΣΟΚ ειπώθηκαν και γράφτηκαν τις τελευταίες ημέρες πολλά. Επιτομή όλων η συνεχής παρεκκλίνουσα πορεία του από τα σοσιαλιστικά ιδεώδη και τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας σε ακραίες νεοφιλελεύθερες επιλογές οι οποίες, όπως ομολογείται πλέον από κορυφαία στελέχη του, το κατέστησαν σήμερα δεξιότερο της επάρατης Δεξιάς, σε βαθμό που η μετάλλαξη του πολύ πιθανόν να το οδηγήσει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Σ’ αυτήν την παρεκκλίνουσα πορεία σημαιοφόρος αναδεικνύεται και ο παλαι ποτέ “σοσιαλιστής” Γιάννης Μαχαιρίδης με το -δικής του εμπνεύσεως- “στρατηγικό πλαίσιο ανάπτυξης” για το Νότιο Αιγαίο. Όπου “ανάπτυξη” θεωρείται η δημιουργία “Ειδικής Οικονομικής Ζώνης” στη Ρόδο και Σύρο.
Από τις ΑΟΖ, και την αξιοποίηση του φυσικού πλούτου, στις ΕΟΖ δηλαδή.
Μέγα το άλμα του, ομολογουμένως. Τι είναι, όμως, οι ΕΟΖ; Και γιατί να ξαφνιάζει τους καλούς συναδέλφους και την κοινή γνώμη του τόπου η πρεμούρα του για τη δημιουργία τους ως “αντίδοτο” στην, ολοένα, βαθαίνουσα κρίση;
Οι Ειδικές Οικονομικές Ζώνες δεν είναι παρά φορολογικοί παράδεισοι, κατ’ επιταγήν των επικυρίαρχων τροϊκανών, για επενδυτές –αρπαχτικά του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου. Και κόλαση, όπως περιγράφεται από πολλούς, για τους εργαζόμενους, καθώς η στοιχειώδης προστασία των δικαιωμάτων τους –ό,τι δηλαδή άφησε όρθιο το άθλιο Μνημόνιο- δεν ισχύει εντός της Ζώνης. Με άλλα λόγια οι ΕΟΖ αποτελούν σύγχρονη εκδοχή του εργασιακού Μεσαίωνα, τον οποίο ο κύριος Μαχαιρίδης, και οι περί αυτόν πειθήνιοι της πλειοψηφίας του Περιφερειακού Συμβουλίου, βαφτίζει “ανάπτυξη”.
Εντυπωσιάζει, μάλιστα η, επί του θέματος, ουδετερότητα των τοπικών ΜΜΕ αλλά και της ποικιλώνυμης πολιτικής ηγεσίας σε μια περίοδο, αυτήν που διανύουμε, καθώς η εργατική τάξη βιώνει ήδη –με τον πιο ανάλγητο τρόπο- τις τραγικές συνέπειες αυτού του σύγχρονου εργασιακού μεσαίωνα, σε όλους σχεδόν τους χώρους μαζικής απασχόλησης.
Στα ξενοδοχεία, μ’ ελάχιστες εξαιρέσεις, όπου η οικογενειακή παράδοση παίζει ακόμα τον ρόλο της, φωλιάζει η ανασφάλεια, ο φόβος και τρόμος στις προσταγές των αφεντικών. Οι μισθοί των ξενοδοχοϋπαλλήλων πετσοκομμένοι –πέραν του 13% της πρόσφατης κλαδικής συμφωνίας –τείνουν να εξομοιωθούν με τους μισθούς Αλβανίας και Βουλγαρίας. Όσο για τις “εργασιακές συνθήκες” έχουν διαγραφεί προ πολλού το οκτάωρο, η αμοιβή για υπερωριακή απασχόληση και όποιος διαμαρτυρηθεί ή όποια καμαριέρα δυσανασχετήσει με την εξαντλητική υπεραπασχόληση παίρνει την άγουσα για απόλυση ή ατελείωτα ρεπό προς “συμμόρφωσιν”.
Ακόμη χειρότερες οι εργασιακές συνθήκες στις μεγάλες ελληνικές και πολυεθνικές εμπορικές αλυσίδες. Μισθοί –ταρίφα των 500 ευρώ μέσω των ατομικών συμβάσεων που καλούνται να υπογράψουν οι εργαζόμενοι, κατά παράβασιν των στοιχειωδών διατάξεων που προβλέπει η νομοθεσία για την επιβολή και ισχύ των ατομικών συμβάσεων.
Προχθές ακόμα, μητέρα τριών παιδιών απολύθηκε από αθηναϊκή εταιρεία σούπερ μάρκετ που δραστηριοποιείται και στη Ρόδο, επειδή αρνήθηκε να υπογράψει ατομική σύμβαση με 500 ευρώ –αντί των 800 που έπαιρνε με δεκάωρη ή και δωδεκάωρη εργασία.
Και αντί ο κύριος Μαχαιρίδης με τις “σοσιαλιστικές” καταβολές και εκ της θέσεως του να ηγηθεί μιας εκστρατείας προστασίας και διατήρησης των τελευταίων εργασιακών οχυρών που άφησε πίσω της η μνημονιακή λαίλαπα, έρχεται τώρα ανερυθρίαστα να επιβάλει ένα νέο εργασιακό γκέτο, όπου η μαύρη και ανασφάλιστη εργασία –μακριά από το βλέμμα του κοινωνικού θεού –θα ζει και βασιλεύει.
Προσωπικά η στάση του, με πρόσχημα την “ανάπτυξη”, δεν με ξαφνιάζει. Στη μακρά πολιτική διαδρομή του –ελέω κόμματος και χάρις στα κατά συρροήν λάθη του δωδεκανησιακού λαού, -είχε καταστήσει σαφές με ποιους θέλει να συμπορεύεται.
Δεν ήταν, ασφαλώς, η λαϊκή, εργατική τάξη. Δεσμούς ακατάλυτους ανέπτυξε μόνο με την τοπική οικονομική ελίτ.
Με εντυπωσιάζει, ωστόσο, η ένοχη σιωπή των βουλευτών του νομού και των εκπροσώπων της τοπικής αυτοδιοίκησης στο διαρκές έγκλημα που συντελείται –εν ονόματι της …σωτηρίας της πατρίδας– με την πλήρη αποδόμηση του κοινωνικού ιστού στην άλλοτε κραταιά Ρόδο και τη ληστρική υπερεκμετάλλευση του εργατικού δυναμικού της.
Όσο για τον γερμανό χερ Φούχτελ, ανεπιθύμητο πρόσωπο για τους Κρητικούς, εδώ έγινε δεκτός ως Μεσσίας.
Και λογικό είναι να …φουχτώνει τη Ρόδο και τον λαό της ως επικυρίαρχος στο προτεκτοράτο του.
Τρείς του Σεπτέμβρη και διηγώντας τα να κλαίς!
Ετικέτες: 
.jpg)
