Δεν γίναμε… Συρία, αλλά τελικά ούτε Βουλγαρία καταφέραμε να γίνουμε

Δεν ξέρω γιατί ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας κάνει πολιτικές δηλώσεις το 2025 για το… 2015. 

Πιθανόν βέβαια δεν έχει καν σημασία γιατί τις κάνει. 

Αν τις κάνει για να αυτοαποθεωθεί, θεωρώντας ότι ο ίδιος έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην παραμονή της χώρας στο ευρώ, είναι δικό του θέμα και δεν αφορά κανέναν ο προσωπικός απολογισμός του. Αν έτσι νομίζει, ας το νομίζει. 

Αν τις κάνει για να υποβάλλει εμμέσως το ενδιαφέρον του για την προεδρία της Δημοκρατίας, μέρες που είναι, μάλλον ατύχησε. Ο Μητσοτάκης δεν έχει τέτοιες αυτοκτονικές πολιτικές τάσεις να προάγει τον κεντρικό τραπεζίτη στην ανώτατη πολιτειακή θέση, ειδικά όταν οι τράπεζες συγκεντρώνουν την απέχθεια της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών. 

Έχει όμως ένα ενδιαφέρον το περιεχόμενο των δηλώσεων από ιστορικής απόψεως, αλλά και τρέχουσας κατάστασης.

Ο Γιάννης Στουρνάρας αφού κάνει μερικές υπερβάσεις λογικής και ιστορικών δεδομένων, καταλήγει στον αφορισμό ότι εάν βγαίναμε από το ευρώ η Ελλάδα θα γινόταν… Συρία. 

Πέρα από το ότι η σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ έχει… χαιρετήσει την αλλαγή ηγεσίας στη Συρία (!!!), άρα μάλλον καλά τα πάει με βάση τη λογική του Μαξίμου, η Συρία, μένει ένα ερώτημα ως προς τι ακριβώς εννοεί ο κεντρικός, για λίγο ακόμα, τραπεζίτης.

Εννοεί άραγε ότι η χώρα θα πήγαινε σε εμφύλιο, σε διαμελισμό, σε καταστροφή; Υπάρχει σύγκριση ανάμεσα σε μία δημοκρατική, ευρωπαϊκή χώρα και στην Συρία, είτε του Άσαντ, είτε των (μετανοημένων;) τζιχαντιστών; 

Υπάρχει αλήθεια νόημα σε μία τέτοια κουβέντα, που είναι εντελώς θεωρητική;  Ανεξαρτήτως της άποψης που μπορεί να έχει κάποιος, η συζήτηση αυτή είναι εντελώς παρελθοντολογική οπτική και αφορισμοί αυτού του τύπου δεν αφορούν κανέναν πλέον. 

Περισσότερη σημασία έχει να γίνει μία συζήτηση για να αποφύγει η χώρα μία νέα χρεοκοπία – διότι η χρεοκοπία του 2009 με 2010 έφερε τα μνημόνια και την απειλή εξόδου από το ευρώ (απειλή που διατυπώθηκε ευθέως το 2012, πολύ πριν το 2015), παρά να κάνει υποθέσεις αυτοαναφορικής δήθεν δικαίωσης.

Και για να είμαστε και ακριβείς και σύγχρονοι, ιδού τι έγραψε και τι γράφει η  ιστορία: 

Το όχι στην έξοδο από το ευρώ το είπε ο ίδιος ο εκλεγμένος πρωθυπουργός της χώρας το 2015. Τι άποψη είχε ο Στουρνάρας, ο Παυλόπουλος ή ο Μπατσινίλας μέτρησε ίσως, αλλά την τελική επιλογή την έκανε η τότε κυβέρνηση και ο επικεφαλής της, ο Τσίπρας. Και την επιλογή την έκανε συνειδητά, όπως ακριβώς είχε περιγράψει τις προθέσεις του ο Τσίπρας ήδη από τον Νοέμβριο του 2013, για όσους παρακολουθούν με ψυχραιμία. 

Και το 2015, όπως και νωρίτερα, το 2012, επιλέχθηκε το «μένουμε Ευρώπη». Από τότε το «μένουμε Ευρώπη» έχει εξελιχθεί και με ευθύνη του κεντρικού τραπεζίτη στο… «βλέπουμε Ευρώπη από μακριά». 

Η απόκλιση της Ελλάδας από το ευρωπαϊκό μέσο όρο είναι ραγδαία και πολυεπίπεδη:

* Στο κράτος δικαίου, και τη λειτουργία των θεσμών και της δικαιοσύνης,

* στη σύγχρονη οργάνωση του κράτους και της δημόσιας διοίκησης,

* στην αντιμετώπιση των καρτέλ μεταξύ των οποίων και των τραπεζικών,

* στην αγοραστική δύναμη φτάσαμε να είμαστε τελευταίοι, πίσω τελικά και από την Βουλγαρία.

Άρα, καλό είναι να μην πολιτικολογεί ο κεντρικός τραπεζίτης, όταν με την ανοχή του ή την ανικανότητά του γίνεται αυτό το πάρτι των τραπεζών, που όμοιό του δεν συναντάς πουθενά στην Ευρώπη. Και μάλλον, ούτε καν στη Συρία! 

Γιάννης Μακρυγιάννης - www.topontiki.gr

Διαβάστε Περισσότερα »

Τουρκική απόβαση απέναντι από τη Ρόδο

Ευθεία πρόκληση προς την Ελλάδα το δόγμα της «Γαλάζιας Πατρίδας» 

Η Τουρκία επιστρέφει στις προκλήσεις της με την αεροναυτική άσκηση «Γαλάζια Πατρίδα 2025», που θα διεξαχθεί από τις 7 έως τις 16 Ιανουαρίου σε περιοχές του Αιγαίου, της Μεσογείου και της Μαύρης Θάλασσας. Η άσκηση, που περιλαμβάνει προσομοίωση απόβασης απέναντι από τη Ρόδο, στέλνει σαφή μηνύματα ενόψει της συνάντησης Μητσοτάκη – Ερντογάν, με την ελληνική κυβέρνηση να βρίσκεται ενώπιον μιας κρίσιμης πρόκλησης για την υπεράσπιση των εθνικών μας συμφερόντων. 

Τουρκική προβολή ισχύος 

Την Πέμπτη 9 Ιανουαρίου, κατά τη «Ημέρα Διακεκριμένων Προσκεκλημένων», οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις θα ασκηθούν στη ναυτική βάση του Άκσαζ, απέναντι από τη Ρόδο, σε μια ξεκάθαρη απόπειρα επίδειξης ισχύος. Συνολικά, 87 πλοία, 7 υποβρύχια, 31 αεροσκάφη, 28 μη επανδρωμένα αεροσκάφη και 20.000 άτομα προσωπικό, μεταξύ των οποίων και οι Ομάδες υποβρυχίων Καταστροφών, θα συμμετάσχουν στην άσκηση. Η συμμετοχή μη επανδρωμένων ναυτικών και αεροπορικών μέσων αναδεικνύει τη σημασία που αποδίδει η Τουρκία στη χρήση προηγμένης τεχνολογίας για την υλοποίηση της στρατηγικής της. 

Το δόγμα της «Γαλάζιας Πατρίδας» ως επίσημο αφήγημα 

Η σημασία της «Γαλάζιας Πατρίδας» για την τουρκική εξωτερική πολιτική αποτυπώθηκε επίσημα την περασμένη άνοιξη, όταν το τουρκικό Υπουργείο Παιδείας ενέταξε το αναθεωρητικό αφήγημα ως διδακτέα ύλη στο μάθημα της γεωγραφίας. Αυτή η εξέλιξη αποτελεί ευθεία πρόκληση προς την Ελλάδα, καθώς το δόγμα αυτό προωθεί τις επεκτατικές βλέψεις της Τουρκίας στις θαλάσσιες ζώνες, νομιμοποιώντας την προπαγάνδα και ενισχύοντας την αναθεωρητική της ατζέντα. 

Η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να πάρει θέση 

Η άσκηση «Γαλάζια Πατρίδα 2025» δεν μπορεί να εκληφθεί ως μια απλή στρατιωτική δραστηριότητα. Η χρονική επιλογή, λίγες ημέρες πριν από τη συνάντηση κορυφής Μητσοτάκη – Ερντογάν, υποδηλώνει ξεκάθαρα την πρόθεση της Τουρκίας να πιέσει την Ελλάδα και να υπαγορεύσει την ατζέντα της. Σε αυτό το πλαίσιο, η ελληνική κυβέρνηση οφείλει να πάρει άμεσα και ξεκάθαρη θέση, καλώντας τη διεθνή κοινότητα να καταδικάσει τις τουρκικές προκλήσεις και προχωρώντας σε ενέργειες που θα διασφαλίσουν την εθνική κυριαρχία.

Οι συνεχείς προκλήσεις της Άγκυρας θέτουν σε κίνδυνο τη σταθερότητα στην περιοχή, και η Αθήνα δεν μπορεί να επιτρέψει την αμφισβήτηση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων και τη συνεχιζόμενη τουρκική αναθεωρητική πολιτική.

Διαβάστε επίσης από το 

documentonews.gr:=> ΕΔΩ 

Διαβάστε Περισσότερα »

Ένα καρότο για το μέλλον...

Η Ελλάδα έχει μάθει να πορεύεται με καύσιμο εθνικούς πόθους. Αυτή τη στιγμή έχει ξεμείνει από όραμα και σχέδιο για το μέλλον. Έχει το μαστίγιο, αλλά χρειάζεται επειγόντως και ένα καρότο. 

 

Μέρες που είναι, προσπαθήστε να κάνετε μία ευχή για τη χώρα. Δεν είναι εύκολο. Τι μπορείς, άλλωστε, να ευχηθείς σε μία χώρα που έχει ξεμείνει από εθνικούς πόθους και οράματα για το μέλλον; Ισως το να βρει έναν καινούργιο στόχο και ας είναι και παραμύθι φουσκωμένο με αέρα. Αυτό είναι, άλλωστε, το καύσιμο της χώρας εδώ και δύο αιώνες. Στην αρχή ονειρευόταν να μεγαλώσει. Και τα κατάφερε. Μέσα στον 20ο αιώνα η Ελλάδα αύξησε την επικράτεια της κατά 70%. Ύστερα ήρθε το αίτημα για μία κανονικότητα δυτικού τύπου, το οποίο ήταν επώδυνα σύνθετο. 

Στη συνέχεια το ποθούμενο ήταν η δημοκρατική ομαλότητα που τη διαδέχθηκε ο στόχος για ένταξη στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης. Είχαμε μπροστά μας το κίνητρο του ευρώ και την ανάγκη για εκσυγχρονισμό. Και μετά είπαμε να κάνουμε Ολυμπιακούς Αγώνες για να δείξουμε στον κόσμο ότι αξίζουμε για πολλά περισσότερα από όσα ορίζει το μπόι μας. Ακόμα και σε περιβάλλον χρεοκοπίας θέσαμε στους εαυτούς μας το διακύβευμα της επιβίωσης. Η έξοδος από τα μνημόνια ήταν κάτι τόσο σαφές, ώστε περιέγραφε ομόθυμη εθνική επιδίωξη. Και μετά;

Εκεί βρισκόμαστε τώρα. Ανάμεσα στην άνω τελεία και στο κόμμα του ερωτηματικού. Πού θέλει να πάει η χώρα; Αν ήμασταν Σκανδιναβοί δεν θα μας απασχολούσαν τέτοια πράγματα. Θα συμφωνούσαμε ότι ο εθνικός στόχος είναι η διαχείριση και η βελτίωση της ευημερίας μας με εξειδικευμένες πολιτικές εστιασμένες στον άνθρωπο. Στη Φινλανδία, ας πούμε, τώρα εγκαλούν την κυβέρνηση επειδή υστερεί στην πράσινη μετάβαση -αυτά είναι πολυτέλειες για μας. 

Εδώ σε μας το πρόβλημα είναι ταυτοτικό. Πρέπει να υπάρχει κάτι μπροστά. Έστω ένα καρότο. Και όπως θα έχετε διαπιστώσει και εσείς, το οραματικό στοιχείο απουσιάζει πλήρως και από την πολιτική κουβέντα. Εντάξει, ο Μητσοτάκης, εκ θέσεως, οφείλει να προβάλλει στην οθόνη κάτι που μοιάζει με όραμα, έστω και αν αυτό ορίζεται από αχνές γραμμές με αναφορές σε ενεργειακούς κόμβους, ξένες επενδύσεις και πάει λέγοντας. Όμως εν τέλει, αυτό που παράγει η κυβέρνηση είναι μία διαχείριση της καθημερινότητας, σε μεγάλο βαθμό με μπαλώματα, προκειμένου να διατηρήσει το δημοσκοπικό της προβάδισμα.

Ακούμε οραματικό λόγο από την αντιπολίτευση; Ούτε καν για τα προσχήματα. Παραδοσιακά στην Ελλάδα ο αντιπολιτευτικός λόγος είναι καταγγελτικός. Δεν χρειάζονται πολλά για να κάνεις αντιπολίτευση στην Ελλάδα, αρκεί να βρεις μία σκεπή και να σκαρφαλώσεις στα κεραμίδια της. 

Και κάπως έτσι, πάμε να ολοκληρώσουμε το πρώτο τέταρτο του αιώνα με αναπάντητα ερωτήματα και εικασίες που δεν γνωρίζουμε αν στέκονται στον άνεμο της πραγματικότητας. Διαχειριζόμαστε την καθημερινότητα, αλλά δεν κάνουμε ουσιαστική κουβέντα για το μέλλον.

Γκρινιάζουμε για τους μισθούς, αλλά αρνούμαστε να δούμε την αλήθεια για το παραγωγικό μας μοντέλο, του τουρισμού, της οικοδομής και της εστίασης, που συγκρατεί το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας σε χαμηλά εισοδήματα. Πετάμε πατριωτικές κοτσάνες για το δημογραφικό πρόβλημα και δουλευόμαστε μεταξύ μας όταν νομίζουμε ότι με μερικά χιλιάρικα και παιδικούς σταθμούς οι Ελληνίδες θα αρχίσουν να γεννάνε παιδιά.

Η χώρα έχει δημογραφική ημερομηνία λήξης και η πολιτική τάξη κρύβεται πίσω από το δάχτυλο της χωρίς να συζητά σοβαρά, καθαρά και στοχευμένα ένα πρόγραμμα ενσωμάτωσης μεταναστών.

Και, ξέρετε, όσο δεν υπάρχει όραμα, ανθίζει ο ατομισμός. Όσο απουσιάζει ο εθνικός στόχος ή έστω η έμπνευση ενός παραμυθιού, το ατομικό εκτοπίζει το συλλογικό. Θα μου πείτε ότι δεν μπορείς να δεις το όραμα όταν δεν αντέχεις να κοιτάξεις τις τιμές στο σούπερ μάρκετ ή τρέμει το φυλλοκάρδι σου μη σου τύχει και νοσηλευτείς. Καμία αντίρρηση. Αυτά είναι το μαστίγιο. Αν όμως δεν βρεθεί και ένα καρότο δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα. 

Κώστας Γιαννακίδης - www.news247.gr

 

Διαβάστε Περισσότερα »