Ερπύστριες, μίνι και λοφία - Του Χριστόφορου Κάσδαγλη

Τουλάχιστον στις δικές μας παρελάσεις -μαθητικές και στρατιωτικές- δεν βαδίζουν με το αντιαισθητικό βάδισμα της χήνας όπως σε άλλες χώρες, ανατολικές και δυτικές. Είναι οπωσδήποτε μια παρηγοριά. Μια άλλη χαρμόσυνη διάσταση είναι όλη αυτή η ίντριγκα με το ύψος της μαθητικής φούστας.

Μικρές παρηγοριές και οι δύο… Γιατί κατά τα άλλα, πρόκειται για ολέθριο αναχρονισμό.

Η μαθητική παρέλαση αποτελεί, απ’ όσο γνωρίζω, ελληνική μοναδικότητα. Το γεγονός ότι αντλεί πρότυπα από τη στρατιωτική κουλτούρα, εμβατήρια, παραγγέλματα, σημαιοφόροι και παραστάτες, κλίση της κεφαλής προς την εξέδρα των επισήμων, δίνει ένα μέτρο του πώς η βαθιά πολιτεία αντιλαμβάνεται το σχολείο και τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών.

Καταλαβαίνω βέβαια τον παππού και τη γιαγιά που πάνε να καμαρώσουν το εγγονάκι τους, αλλά μέχρι εκεί. Αναχρονισμός είπαμε.

Έπειτα, είναι και το άλλο: Τα τελευταία χρόνια, το μόνο που έχουν προσφέρει οι μαθητικές παρελάσεις είναι ένα ατελείωτο κους κους: γιατί να σηκώσει τη σημαία με το σταυρό ο Αλβανός ή ο γύφτος; Γιατί η παραστάτις να φοράει τσεμπέρι, μπούρκα ή έτερο -αλλότριο- αξεσουάρ; Γιατί να γίνει σημαιοφόρος το παιδί τής άλλης και όχι το δικό μου παιδί; Γιατί με κλήρωση και όχι με αξιοκρατία;

Ανάλογη είναι η γνώμη μου και για τις στρατιωτικές παρελάσεις. Πέρα από το υπέρογκο κόστος σε καιρούς λιτότητας, αλίμονο στη χώρα που για να νιώσει ψυχική ανάταση έχει ανάγκη τη μετατροπή των πόλεων σε θέατρα πολέμου με ερπύστριες στην άσφαλτο, το στόμφο του τηλεοπτικού εκφωνητή, τους παιάνες της στρατιωτικής μπάντας, λοφία,  παράσημα, στολές παραλλαγής, μακεδονομάχους (!!!), υπερπτήσεις αεροσκαφών και ελικοπτέρων σε σχηματισμό μάχης.

Άφησα για τελευταίο το καλύτερο: Όλη αυτή τη γελοιότητα με την εξέδρα των επισήμων. Δεν χρειάζονται περισσότερα, όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.

Πρώτη δημοσίευση στην εφημερίδα ΕΘΝΟΣ, 27.10.2017

kasdaglis.wordpress.com/2017/10/27

Ετικέτες: ΑΠΟΨΕΙΣ,ΠΑΡΕΛΑΣΗ