Κυριακή, Αυγούστου 31, 2014
Όλοι θυμόμαστε τον Άδωνη Γεωργιάδη σε ρόλο υπουργού Υγείας να διαφημίζει τα γενόσημα φάρμακα και να αντιμετωπίζει ως χιμπατζήδες όσους εξέφραζαν αντιρρήσεις επί της άποψής του. Μαζί με τον τότε υπουργό Υγείας είχαν ανέβει στα κάγκελα υπέρ των γενοσήμων και διάφορα ανεγκέφαλα παπαγαλάκια που τόνιζαν ότι το Δημόσιο Σύστημα Υγείας σαμποτάρει την Οικονομία και τη διάσωση της χώρας επιλέγοντας να «γράφει» πρωτότυπα σκευάσματα γιατί ήταν διαπλεκόμενο.
Κατά τα λοιπά, όλοι οι παραπάνω, συνεπικουρούμενοι από διάφορους καθηγηταράδες της Ιατρικής που τα τσεπώνουν και από το χώρο της Ιδιωτικής Υγείας και από πανεπιστημιακά νοσοκομεία του Δημοσίου διαβεβαίωναν ότι τα γενόσημα είναι όχι μόνο ακίνδυνα αλλά και καλύτερα από τα πρωτότυπα. Τι λογικότερο, λοιπόν, να συμπεραίνει κάποιος ότι στα δημόσια νοσοκομεία γίνεται πάρτυ σπατάλης με τα πρωτότυπα φάρμακα, ενώ στο χώρο της Ιδιωτικής Υγείας όπου οι λειτουργοί της είναι αγγελικά πλασμένοι και διαχειρίζονται με σωφροσύνη τα οικονομικά επιλέγουν γενόσημα.
Τζίφος! Ιδού η προ ημερών δήλωση του φίλου και αντικαταστάτη του Αδώνεως, Μάκη Βορίδη: «Γιατί τα γενόσημα έχουν μερίδιο 18% στην ιδιωτική αγορά ενώ στα δημόσια νοσοκομεία είναι από 35-50%; Η απάντηση είναι πολύ απλά ότι στα δημόσια νοσοκομεία δίνουν γενόσημα φάρμακα ενώ οι εμπλεκόμενοι στο ιδιωτικό κομμάτι δεν τα δίνουν συνεχίζοντας να προωθούν τα ακριβά».
Κι έρχεται η απλή ερώτηση, γιατί άραγε το «ιδιωτικό κομμάτι» της Υγείας συνεχίζει να προωθεί τα ακριβά φάρμακα; Να λένε οι ιδιώτες μεγαλογιατροί και οι καθηγηταράδες στους φραγκάτους πελάτες τους ότι «καλό είναι αγοράσουν το ακριβό φάρμακο μόνο και μόνο για να κινηθεί η Οικονομία», αποκλείεται καθότι ως γνωστόν οι φραγκάτοι δεν είναι απαραίτητα και χαζοί. Είναι προφανές ότι δίνουν τα πρωτότυπα διότι τα θεωρούν καλύτερα και πιο σίγουρα.
Τα μεγάλα λόγια περίσσεψαν πια και δεν τρομάζουν κανέναν. Δεν πρόκειται ούτε για «έγκλημα», ούτε για «εξόντωση». Πρόκειται «πολύ απλά» για κυβερνητική πολιτική. Ναι, ίσως αυτή η πολιτική περιλαμβάνει και έναν Καιάδα των φτωχών. Και τι έγινε; Οι φτωχοί δεν ψηφίζουν; Οι φτωχοί δεν επιλέγουν κυβέρνηση και πολιτικές; Οι φτωχοί δεν αποφασίζουν να πιστέψουν σε ψέματα; Εντάξει, ίσως να πρόκειται για ομαδική αυτοχειρία. Ποιος όμως έχει δικαίωμα να στερήσει από τον αυτόχειρα την επιλογή του; Προσωπικά τη σέβομαι.
Πολλοί λένε ότι φταίει η … αμορφωσιά του λαού. Σε άλλους αιώνες θα έπιανε το επιχείρημα, σήμερα όχι. Από την πλήρη απουσία ενημέρωσης φτάσαμε στο βομβαρδισμό της ενημέρωσης. Ο καθένας έχει πλέον επιλογή για το τι θα μάθει και τι θα πετάξει. Παρ’ όλα αυτά ακόμη και αν ίσχυε το επιχείρημα, τότε οι ελπίδες μας θα ήταν βασισμένες στη διανόηση. Να το δούμε κι αυτό. Άλλωστε και ο Εμμανουήλ Κριαράς λίγο καιρό πριν πεθάνει είπε σε συνέντευξή του «Είναι πολιτικό το πρόβλημα και βεβαίως και πρόβλημα παιδείας». Ο ίδιος όμως παρά την αδιαμφισβήτητη Παιδεία του είχε ελπίσει στη ΔΗΜΑΡ του Κουβέλη: «Ήμουν υπέρ του κ. Κουβέλη. Πίστευα πως είναι αυτός που εκφράζει μια αριστερή πολιτική, αλλά δημοκρατική. Όπως ήταν και το όνομα του κόμματός του. Είναι λυπηρό, όμως, το ότι και σ’ αυτό τον πολιτικό χώρο υπήρξαν εσωτερικές διαφωνίες και διασπαστικές κινήσεις που οδήγησαν και στην αποχώρησή του από την κυβέρνηση». Αυτό τον πείραξε!
Αν και το παράδειγμα του Κριαρά με καλύπτει για να αμφισβητήσω τις καλές προθέσεις της διανόησης, θα σταθώ και στην άλλη… εμβληματική φυσιογνωμία και παλιά αγαπημένη των «προοδευτικάριων», Ελένη Αρβελέρ, η οποία δήλωσε σχετικά με τη σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα: «Εγώ γνώρισα την κατοχή. Για να πάω στο σχολείο περνούσα πάνω από πτώματα πεινασμένων ανθρώπων, τα οποία μάζευε ένα καροτσάκι του δήμου. Λοιπόν, όταν μου λένε ότι υπάρχει κρίση, γελώ». Τουτέστιν, βιασμό γνωρίζει μόνο όποια γυναίκα βιαστεί από 10 ψωλαράδες και την αφήσουν νεκρή. Αν βιαστεί από έναν μικροτσούτσουνο που θα την αφήσει στο τέλος ζωντανή, μπορούμε «να γελάμε μαζί της όταν την ακούμε να λέει ότι τη βίασαν».
Αυτά από τους αμόρφωτους, αυτά κι από τη διανόηση. Δεκάδες αιτίες και χιλιάδες αφορμές υπάρχουν γύρω μας για ξεσηκωμό. Για να μη συμβαίνει αυτό, μάλλον καλοπερνάμε. Είναι και η ηλιθιότητα μία κατάσταση αποδεκτή. Ή τελικά έχει δίκιο η Αρβελέρ και αυτοί που βιώνουν την κρίση είναι ελάχιστοι. Δεν ξέρω πλέον τι συμβαίνει. Και μεγάλωσα πια για να τα ξέρω όλα. Ξέρω ελάχιστα. Τόσα μόνο για να μπορώ να αντέχω όλο αυτό.
kartesios
Ετικέτες: 
