Πέμπτη, Νοεμβρίου 07, 2013
Μια τέτοια κορυφαία εμπειρία βιώσαμε πριν από κανένα μήνα στο
δημοσιογραφικό επιτελείο του ThePressProject. Στην άλλη άκρη της
τηλεφωνικής γραμμής ήταν ο Νικόλας Λεοντόπουλος. Ο Νικόλας είχε
εντοπίσει την οσμή μιας περίεργης υπόθεσης και είχε αρχίσει να την
ερευνά. Το θέμα ήταν οι λογιστικές αλχημείες στις οποίες προβαίνει
συστηματικά η ΠΑΕ Παναθηναϊκός σε σχέση με τα εισιτήρια των αγώνων της
ομάδας.
Ο Νικόλας, όμως, είναι από τα γενοφάσκια του Παναθηναϊκός. (Ο λογαριασμός του, για παράδειγμα, στο twitter επιγράφεται ως @boublis, για ευνόητους λόγους.) Μέσα του συγκρούονταν δύο αγαθά: Η αλήθεια από τη μία πλευρά, και η αγάπη του για την ομάδα από την άλλη. Τι έπρεπε να κάνει; Ήταν σωστό να προχωρήσει αυτό το ρεπορτάζ, σε μια περίοδο μάλιστα που τα προβλήματα ζώνουν το Σύλλογο απ’ όλες τις πλευρές; Κι από την άλλη, μπορούσε άραγε να αγνοήσει τα ίχνη, να μην τα ακολουθήσει; Από ηθική και επαγγελματική σκοπιά είχε αυτό το δικαίωμα;
«Εθνικόν είναι το αληθές» είναι η παρακαταθήκη του Διονύσιου Σολωμού. Αν ισχύει κάτι τέτοιο για την πατρίδα, θα πρέπει κατά μείζονα λόγο να ισχύει και για την ομάδα, έτσι δεν είναι; Μ’ αυτόν τον βαρύγδουπο τρόπο ξεκίνησε η δική μου παρέμβαση στη συζήτηση αλλά η ψυχή μου το ήξερε, καθώς είναι γνωστό ότι διαπνέομαι από τα ίδια οπαδικά αισθήματα.
Στην πορεία της διαβούλευσης, πάντως, τα πράγματα αποδείχτηκαν κάπως πιο εύκολα και οι τόνοι χαμήλωσαν. Οι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού ποτέ δεν έπεσαν στην παγίδα να ταυτίσουν την ομάδα με τους εκάστοτε ιδιοκτήτες της – το αντίθετο μάλιστα. Ποτέ δεν έγιναν ιδιωτικός στρατός κανενός. Ύψωσαν το ανάστημά τους και διεκδίκησαν το δικαίωμά τους να ασκούν την πιο σκληρή κριτική. Στην κορυφαία τους στιγμή μάλιστα, στον ημιτελικό του Κυπέλλου Ελλάδος το 1964, στο γήπεδο της Λεωφόρου, υπερέβησαν κι αυτά ακόμη τα στενά συλλογικά όρια όταν πείστηκαν ότι το παιχνίδι Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός ήταν στημένο για να τελειώσει 0-0 και να επαναληφθεί ώστε να κοπούν άλλα τόσα εισιτήρια. Συνήργησαν τότε με τους παριστάμενους φιλάθλους του Ολυμπιακού και μπήκαν από κοινού μέσα στο γήπεδο, έσκισαν τα δίχτυα, ξερίζωσαν τα δοκάρια και δεν άφησαν τίποτα όρθιο.
Σ’ ένα άλλο επίπεδο, το αίτημα της αυτοδιαχείρισης των ΠΑΕ -όλων των ΠΑΕ- παραμένει ανοιχτό ζήτημα, δεν γίνεται όμως να ταυτίζεται με την εκτρωματική εκδοχή της ιδέας που εφαρμόζεται σήμερα στην ΠΑΕ Παναθηναϊκός από ένα μικρό υποσύνολο των οπαδών του, ποδηγετούμενο στο όνομα της υποτιθέμενης σωτηρίας της ομάδας από μια επιχειρηματική ελίτ.
Υπήρχε εξάλλου και μια άλλη πτυχή του θέματος που έκανε την απόφαση ακόμα πιο εύκολη. Η υπόθεση όχι μόνο δεν αφορά τους φίλους της ομάδας, αλλά στρέφεται και εναντίον τους. Πρώτα πρώτα, η τιμή των εισιτηρίων. Είναι δυνατόν να ζητάς από τον άνεργο και από τον μεροκαματιάρη 55 ευρώ, έστω και για έναν αγώνα ντέρμπι, όταν ο βασικός μισθός έχει πέσει στα 480 ευρώ και το επίδομα ανεργίας στα 320; Και τι δωρεά είναι αυτή που αποσπά η Παναθηναϊκή Συμμαχία από όσους θέλουν να αποκτήσουν το μαγικό χαρτάκι – γίνεται να προσφέρεις δωρεά με το στανιό; Το 'γραψε καλά ένας φίλος στο facebook: Υδραυλικος : θα σας δωσω αποδειξη 3 ευρω και τα υπολοιπα 97 θα πανε στην υδραυλικη συμμαχια.
Οπότε, πώς γίνεται εσύ από το τηλεοπτικό σου κανάλι να εξαπολύεις μύδρους εναντίον του κάθε παγωτατζή και του κάθε υδραυλικού επειδή δεν κόβει αποδείξεις, κι έπειτα να κάνεις τέτοιας έκτασης λογιστικές αλχημείας ενώπιον και εις βάρος χιλιάδων φιλάθλων κάθε βδομάδα, εκμεταλλευόμενος το πάθος τους για την ομάδα;
Τα πράγματα έχουν αλλάξει. Τις Κυριακές στα γήπεδα υψώνονται πανώ και αντιλαλούν πολιτικά συνθήματα. Σε περιόδους ανομβρίας, σύλλογοι της Θεσσαλονίκης αρνήθηκαν τη χορηγία της «Ελληνικός Χρυσός» εξαιτίας της ανυποχώρητης στάσης των φιλάθλων. Ακόμα και κάποιες φασιστικές παρέες που κάποτε εμφιλοχωρούσαν στις τάξεις των οπαδών, απομονώνονται ολοένα και περισσότερο – το οπαδικό κίνημα συγκροτεί σιγά σιγά την πολιτική του ταυτότητα. Κι ας μην ξεχνάνε οι κυβερνώντες και οι παράγοντες ότι στο Βυζάντιο η στάση του Νίκα από τον ιππόδρομο ξεκίνησε…
Κάπως έτσι, αποφασίσαμε ν’ ακολουθήσουμε για μία ακόμη φορά την οδηγία του Ελβετού φιλέλληνα Γιόχαν Γιάκομπ Μέγερ, «η Δημοσίευσις είναι η ψυχή της δικαιοσύνης». Στο κάτω κάτω, το σύνθημα λέει «είμαστε από τη Λεωφόρο». Σε καμία περίπτωση δεν λέει είμαστε από τη Λεω-φόρο!
Ο Νικόλας, όμως, είναι από τα γενοφάσκια του Παναθηναϊκός. (Ο λογαριασμός του, για παράδειγμα, στο twitter επιγράφεται ως @boublis, για ευνόητους λόγους.) Μέσα του συγκρούονταν δύο αγαθά: Η αλήθεια από τη μία πλευρά, και η αγάπη του για την ομάδα από την άλλη. Τι έπρεπε να κάνει; Ήταν σωστό να προχωρήσει αυτό το ρεπορτάζ, σε μια περίοδο μάλιστα που τα προβλήματα ζώνουν το Σύλλογο απ’ όλες τις πλευρές; Κι από την άλλη, μπορούσε άραγε να αγνοήσει τα ίχνη, να μην τα ακολουθήσει; Από ηθική και επαγγελματική σκοπιά είχε αυτό το δικαίωμα;
«Εθνικόν είναι το αληθές» είναι η παρακαταθήκη του Διονύσιου Σολωμού. Αν ισχύει κάτι τέτοιο για την πατρίδα, θα πρέπει κατά μείζονα λόγο να ισχύει και για την ομάδα, έτσι δεν είναι; Μ’ αυτόν τον βαρύγδουπο τρόπο ξεκίνησε η δική μου παρέμβαση στη συζήτηση αλλά η ψυχή μου το ήξερε, καθώς είναι γνωστό ότι διαπνέομαι από τα ίδια οπαδικά αισθήματα.
Στην πορεία της διαβούλευσης, πάντως, τα πράγματα αποδείχτηκαν κάπως πιο εύκολα και οι τόνοι χαμήλωσαν. Οι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού ποτέ δεν έπεσαν στην παγίδα να ταυτίσουν την ομάδα με τους εκάστοτε ιδιοκτήτες της – το αντίθετο μάλιστα. Ποτέ δεν έγιναν ιδιωτικός στρατός κανενός. Ύψωσαν το ανάστημά τους και διεκδίκησαν το δικαίωμά τους να ασκούν την πιο σκληρή κριτική. Στην κορυφαία τους στιγμή μάλιστα, στον ημιτελικό του Κυπέλλου Ελλάδος το 1964, στο γήπεδο της Λεωφόρου, υπερέβησαν κι αυτά ακόμη τα στενά συλλογικά όρια όταν πείστηκαν ότι το παιχνίδι Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός ήταν στημένο για να τελειώσει 0-0 και να επαναληφθεί ώστε να κοπούν άλλα τόσα εισιτήρια. Συνήργησαν τότε με τους παριστάμενους φιλάθλους του Ολυμπιακού και μπήκαν από κοινού μέσα στο γήπεδο, έσκισαν τα δίχτυα, ξερίζωσαν τα δοκάρια και δεν άφησαν τίποτα όρθιο.
Σ’ ένα άλλο επίπεδο, το αίτημα της αυτοδιαχείρισης των ΠΑΕ -όλων των ΠΑΕ- παραμένει ανοιχτό ζήτημα, δεν γίνεται όμως να ταυτίζεται με την εκτρωματική εκδοχή της ιδέας που εφαρμόζεται σήμερα στην ΠΑΕ Παναθηναϊκός από ένα μικρό υποσύνολο των οπαδών του, ποδηγετούμενο στο όνομα της υποτιθέμενης σωτηρίας της ομάδας από μια επιχειρηματική ελίτ.
Υπήρχε εξάλλου και μια άλλη πτυχή του θέματος που έκανε την απόφαση ακόμα πιο εύκολη. Η υπόθεση όχι μόνο δεν αφορά τους φίλους της ομάδας, αλλά στρέφεται και εναντίον τους. Πρώτα πρώτα, η τιμή των εισιτηρίων. Είναι δυνατόν να ζητάς από τον άνεργο και από τον μεροκαματιάρη 55 ευρώ, έστω και για έναν αγώνα ντέρμπι, όταν ο βασικός μισθός έχει πέσει στα 480 ευρώ και το επίδομα ανεργίας στα 320; Και τι δωρεά είναι αυτή που αποσπά η Παναθηναϊκή Συμμαχία από όσους θέλουν να αποκτήσουν το μαγικό χαρτάκι – γίνεται να προσφέρεις δωρεά με το στανιό; Το 'γραψε καλά ένας φίλος στο facebook: Υδραυλικος : θα σας δωσω αποδειξη 3 ευρω και τα υπολοιπα 97 θα πανε στην υδραυλικη συμμαχια.
Οπότε, πώς γίνεται εσύ από το τηλεοπτικό σου κανάλι να εξαπολύεις μύδρους εναντίον του κάθε παγωτατζή και του κάθε υδραυλικού επειδή δεν κόβει αποδείξεις, κι έπειτα να κάνεις τέτοιας έκτασης λογιστικές αλχημείας ενώπιον και εις βάρος χιλιάδων φιλάθλων κάθε βδομάδα, εκμεταλλευόμενος το πάθος τους για την ομάδα;
Τα πράγματα έχουν αλλάξει. Τις Κυριακές στα γήπεδα υψώνονται πανώ και αντιλαλούν πολιτικά συνθήματα. Σε περιόδους ανομβρίας, σύλλογοι της Θεσσαλονίκης αρνήθηκαν τη χορηγία της «Ελληνικός Χρυσός» εξαιτίας της ανυποχώρητης στάσης των φιλάθλων. Ακόμα και κάποιες φασιστικές παρέες που κάποτε εμφιλοχωρούσαν στις τάξεις των οπαδών, απομονώνονται ολοένα και περισσότερο – το οπαδικό κίνημα συγκροτεί σιγά σιγά την πολιτική του ταυτότητα. Κι ας μην ξεχνάνε οι κυβερνώντες και οι παράγοντες ότι στο Βυζάντιο η στάση του Νίκα από τον ιππόδρομο ξεκίνησε…
Κάπως έτσι, αποφασίσαμε ν’ ακολουθήσουμε για μία ακόμη φορά την οδηγία του Ελβετού φιλέλληνα Γιόχαν Γιάκομπ Μέγερ, «η Δημοσίευσις είναι η ψυχή της δικαιοσύνης». Στο κάτω κάτω, το σύνθημα λέει «είμαστε από τη Λεωφόρο». Σε καμία περίπτωση δεν λέει είμαστε από τη Λεω-φόρο!
Ετικέτες: 
