Τρίτη, Νοεμβρίου 05, 2013
Γύρισα απο μιαν μικρή επίσκεψη στην Στοκχόλμη μ’ ένα φοβερό κρυολόγημα
που ακόμα δεν λέει να φύγει. Μέσα έξω, μέσα έξω -από τους θερμασμένους
εσωτερικούς χώρους στον παγωμένο έξω κόσμο, ο υποτροπικός Ροδίτικος
οργανισμός δεν άντεξε.
Δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε κι η δεύτερη φορά που επισκέπτομαι την Σουηδία -Σουηδίς γαρ η σύζυγος Noomi- μα δεν παύω να το χαίρομαι κάθε φορά.
Μια χώρα όχι μόνο όμορφη μα όπου τα πάντα λειτουργούν αποτελεσματικά και, προ παντός, με στόχο να (εξ)υπηρετήσουν τον άνθρωπο. Πεζοδρόμια πλατειά σχεδόν όσο κι ο δρόμος- απόλαυση να περπατάς χωρίς να σπρώχνεις και να σε σπρώχνουν, χωρίς να υπερπηδάς ή να αποφεύγεις με ελιγμούς μηχανάκια, αυτοκίνητα, τραπεζοκαθίσματα, ξέχειλους σκουπιδοντενεκέδες, διαφημιστικές πινακίδες τεχνηέντως τοποθετημένες ώστε να σου κόβουν τον δρόμο. Πεζόδρομοι που δεν είναι χώροι στάθμευσης κι ούτε ίχνος σκουπιδιού πουθενά -αν και οι οδοκαθαριστές είναι αόρατοι.
Υπάλληλοι/πωλητές που σε υποδέχονται μ’ ένα χαμόγελο απο το ένα αυτί μέχρι το άλλο, έτσι που να εγείρει υποψίες σ’ εμένα τον πονηρό Έλληνα: Ρε, κάτι θα θέλει αυτός και μου χαμογελάει έτσι!
‘Ανθρωποι με κοινωνική συνείδηση, που θα πάνε έξω να καπνίσουν (στο χιόνι και την παγωνιά) όχι επειδή το λέει ο νόμος μα γιατί έτσι πρέπει κι έτσι το αισθάνονται. Κι ύστερα τέλος πάντων είναι όλα εκείνα που δεν τα συνειδητοποιεί κανείς παρά μόνο σαν τα χρειαστεί: το καλύτερο ίσως σύστημα υγείας στον κόσμο, απο τα καλύτερα εκπαιδευτικά, το κοινωνικό κράτος που φροντίζει τους πάντες.
Ωραία, ε; Και γιατί δεν πας να μείνεις στη Σουηδία, κύριε; Ωχ, βρε παιδιά, Έλλην είμαι κι εγώ και ως τοιούτος θα αποθάνω, που ‘λεγε ο Μπόστ. Εγώ… να, πώς να το πώ, θέλω και λίγο Ελληνικό χάος- λίγον αυτοσχεδιασμό. Αυτή η πολλή τάξη μου την δίνει καμιά φορά. Γιατί παρακαλώ κύριε Σουηδέ ανακοινώνεις πως το λεωφορείο -ή το τραίνο- θα έλθει στις 10.03 και αυτό έρχεται ακριβώς εκείνη την ώρα; Δηλαδή τι θα γινόταν αν ερχόταν στις 10.00 (ωραίο, στρογγυλό νούμερο) ή στις 10.04; Και γιατί πρέπει τα μαγαζιά να κλείνουν στις 17:00, όταν εμείς οι Έλληνες μόλις έχουμε σηκωθεί απο τον μεσημεριανό (διότι, κύριε Παυλίδη, στις 17:00 είναι νύχτα κατράμι κι ο κόσμος πρέπει να πάει σπίτι του, για αυτό). Και καλά αυτό, μα γιατί κύριοι του εστιατορίου μαζεύετε τα τραπεζομάντηλα και τα τραπεζοκαθίσματα στις 22:00 και μου παίρνετε το πιάτο ενώ εγώ ακόμα βουτάω τη σαλτσούλα μου κουτσοπίνοντας; Γιατί το αλκοόλ κοστίζει το βάρος του σε χρυσάφι;
Να, κάτι τέτοια είναι που μου την δίνουν και λέω, άντε να πάμε πίσω, να ρουφάμε το ουζάκι μέχρι ό,τι ώρα θέλουμε, να κατεβάζουμε και τίποτα καντήλια και πολυελαίους και να στέλνουμε μερικά φασκελα στην παλιοκατάσταση για ν’ ανάψουν λίγο τα αίματα. Πώς;
Έτσι σκεφτόμουν όταν παραμονή της επιστροφής το βράδυ τηλεφωνάει ο γιός. “Τα ‘μαθες πατέρα, φάγανε τρείς!” Μαύρα φίδια με φάγανε εμένα εκείνη τη στιγμή. Και νά’μαι τώρα πίσω, στο Ελληνικό χάος, σε μια χώρα που τα πάθη δεν καταλαγιάζουν. Μια χώρα που δεν έχει ρότα, χωρίς τιμόνι και πυξίδα (άσε πια τον καπετάνιο). Χωρίς όραμα, χωρίς να ξέρει πού πάει, χωρίς να ξέρει πού θέλει να πάει.
Καλώς σας βρήκα!
I came back from a short visit to Stockholm with a terrible cold that hasn’t left me yet. In and out -from warm interiors to the COLD outside world and my sub-tropical, Rhodian body didn’t take it too well.
It was neither the first nor the second time I visited Sweden -Noomi is Swedish, you see- but I still like it every time. There is a country where everything works efficiently and, more importantly, in a friendly manner to humans. Sidewalks almost as broad as the road itself, great to stroll without being pushed, without jumping over or having to avoid all kinds of tables and cahirs, overflowing garbage bins, signs placed in such a way as to cut off your progress, cars and motorbikes parked at will here and there. Sales people who greet you with a smile from ear to ear, so genuine that makes a suspicious Greek such as I to wonder what they might be up to. People socially sensitive, that will go outside to smoke in the snow and ice, not because some law says so but because this is how it should be and this is how they feel. And then of course, there are all those things you don’t notice until you need them: the best perhaps Medical Care system in the world, one of the best school systems, a country that is socially minded and looks after everyone.
Nice, eh? And why please don’t you move to Sweden? C’ mon, people, I am Greek, right? Well… I… how shall I say, I do like a bit of Greek chaos, some improvisation. All this order and punctuality gets to my nerves some times. Why, mr. Swede, you announce that the bus will arrive at 10.03 -and it actually does so? What do you think would happen if it came instead at 10:00 (a nice round number, easy to remember) or if it came at 10:04? And why do the sops close at 17:00, the time we Greeks rise from our siesta? (Because, mr. Pavlidis, at 17.00 it is pitch dark and people must go home, that’s why). OK, but why at the restaurant you have to start picking up table clothes, chairs and tables, getting ready to close at 22:00. Why do you remove my plate when I am still dipping my bread in the sauce, enjoying my wine? Why does alcohol has to be so damn expensive?
Well, it is things like this that make me nervous and to think that it is time to go back where we can drink our ouzo until any time we like, we can fight over politics, curse the government and the present situation and work up a bit of adrenaline. Right?
This is how I was thinking the evening before our return home, when I get a call from our son. “Dis you hear the news, dad? Murder, they shot them down!”. Instantly, I was overwhelmed by the worst feelings and thoughts. And so, here I am back now, back to the Greek chaos. To a country where passions past and present are still burning, a country with no compass and no rudder -not to speak of the captain and the crew. A country without a vision, that does not know where it is going and -even worse- does not know where she wants to go.
Glad to be back, everybody!
http://pavlidiscartoons.com/blog/?p=2287
Δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε κι η δεύτερη φορά που επισκέπτομαι την Σουηδία -Σουηδίς γαρ η σύζυγος Noomi- μα δεν παύω να το χαίρομαι κάθε φορά.
Μια χώρα όχι μόνο όμορφη μα όπου τα πάντα λειτουργούν αποτελεσματικά και, προ παντός, με στόχο να (εξ)υπηρετήσουν τον άνθρωπο. Πεζοδρόμια πλατειά σχεδόν όσο κι ο δρόμος- απόλαυση να περπατάς χωρίς να σπρώχνεις και να σε σπρώχνουν, χωρίς να υπερπηδάς ή να αποφεύγεις με ελιγμούς μηχανάκια, αυτοκίνητα, τραπεζοκαθίσματα, ξέχειλους σκουπιδοντενεκέδες, διαφημιστικές πινακίδες τεχνηέντως τοποθετημένες ώστε να σου κόβουν τον δρόμο. Πεζόδρομοι που δεν είναι χώροι στάθμευσης κι ούτε ίχνος σκουπιδιού πουθενά -αν και οι οδοκαθαριστές είναι αόρατοι.
Υπάλληλοι/πωλητές που σε υποδέχονται μ’ ένα χαμόγελο απο το ένα αυτί μέχρι το άλλο, έτσι που να εγείρει υποψίες σ’ εμένα τον πονηρό Έλληνα: Ρε, κάτι θα θέλει αυτός και μου χαμογελάει έτσι!
‘Ανθρωποι με κοινωνική συνείδηση, που θα πάνε έξω να καπνίσουν (στο χιόνι και την παγωνιά) όχι επειδή το λέει ο νόμος μα γιατί έτσι πρέπει κι έτσι το αισθάνονται. Κι ύστερα τέλος πάντων είναι όλα εκείνα που δεν τα συνειδητοποιεί κανείς παρά μόνο σαν τα χρειαστεί: το καλύτερο ίσως σύστημα υγείας στον κόσμο, απο τα καλύτερα εκπαιδευτικά, το κοινωνικό κράτος που φροντίζει τους πάντες.
Ωραία, ε; Και γιατί δεν πας να μείνεις στη Σουηδία, κύριε; Ωχ, βρε παιδιά, Έλλην είμαι κι εγώ και ως τοιούτος θα αποθάνω, που ‘λεγε ο Μπόστ. Εγώ… να, πώς να το πώ, θέλω και λίγο Ελληνικό χάος- λίγον αυτοσχεδιασμό. Αυτή η πολλή τάξη μου την δίνει καμιά φορά. Γιατί παρακαλώ κύριε Σουηδέ ανακοινώνεις πως το λεωφορείο -ή το τραίνο- θα έλθει στις 10.03 και αυτό έρχεται ακριβώς εκείνη την ώρα; Δηλαδή τι θα γινόταν αν ερχόταν στις 10.00 (ωραίο, στρογγυλό νούμερο) ή στις 10.04; Και γιατί πρέπει τα μαγαζιά να κλείνουν στις 17:00, όταν εμείς οι Έλληνες μόλις έχουμε σηκωθεί απο τον μεσημεριανό (διότι, κύριε Παυλίδη, στις 17:00 είναι νύχτα κατράμι κι ο κόσμος πρέπει να πάει σπίτι του, για αυτό). Και καλά αυτό, μα γιατί κύριοι του εστιατορίου μαζεύετε τα τραπεζομάντηλα και τα τραπεζοκαθίσματα στις 22:00 και μου παίρνετε το πιάτο ενώ εγώ ακόμα βουτάω τη σαλτσούλα μου κουτσοπίνοντας; Γιατί το αλκοόλ κοστίζει το βάρος του σε χρυσάφι;
Να, κάτι τέτοια είναι που μου την δίνουν και λέω, άντε να πάμε πίσω, να ρουφάμε το ουζάκι μέχρι ό,τι ώρα θέλουμε, να κατεβάζουμε και τίποτα καντήλια και πολυελαίους και να στέλνουμε μερικά φασκελα στην παλιοκατάσταση για ν’ ανάψουν λίγο τα αίματα. Πώς;
Έτσι σκεφτόμουν όταν παραμονή της επιστροφής το βράδυ τηλεφωνάει ο γιός. “Τα ‘μαθες πατέρα, φάγανε τρείς!” Μαύρα φίδια με φάγανε εμένα εκείνη τη στιγμή. Και νά’μαι τώρα πίσω, στο Ελληνικό χάος, σε μια χώρα που τα πάθη δεν καταλαγιάζουν. Μια χώρα που δεν έχει ρότα, χωρίς τιμόνι και πυξίδα (άσε πια τον καπετάνιο). Χωρίς όραμα, χωρίς να ξέρει πού πάει, χωρίς να ξέρει πού θέλει να πάει.
Καλώς σας βρήκα!
I came back from a short visit to Stockholm with a terrible cold that hasn’t left me yet. In and out -from warm interiors to the COLD outside world and my sub-tropical, Rhodian body didn’t take it too well.
It was neither the first nor the second time I visited Sweden -Noomi is Swedish, you see- but I still like it every time. There is a country where everything works efficiently and, more importantly, in a friendly manner to humans. Sidewalks almost as broad as the road itself, great to stroll without being pushed, without jumping over or having to avoid all kinds of tables and cahirs, overflowing garbage bins, signs placed in such a way as to cut off your progress, cars and motorbikes parked at will here and there. Sales people who greet you with a smile from ear to ear, so genuine that makes a suspicious Greek such as I to wonder what they might be up to. People socially sensitive, that will go outside to smoke in the snow and ice, not because some law says so but because this is how it should be and this is how they feel. And then of course, there are all those things you don’t notice until you need them: the best perhaps Medical Care system in the world, one of the best school systems, a country that is socially minded and looks after everyone.
Nice, eh? And why please don’t you move to Sweden? C’ mon, people, I am Greek, right? Well… I… how shall I say, I do like a bit of Greek chaos, some improvisation. All this order and punctuality gets to my nerves some times. Why, mr. Swede, you announce that the bus will arrive at 10.03 -and it actually does so? What do you think would happen if it came instead at 10:00 (a nice round number, easy to remember) or if it came at 10:04? And why do the sops close at 17:00, the time we Greeks rise from our siesta? (Because, mr. Pavlidis, at 17.00 it is pitch dark and people must go home, that’s why). OK, but why at the restaurant you have to start picking up table clothes, chairs and tables, getting ready to close at 22:00. Why do you remove my plate when I am still dipping my bread in the sauce, enjoying my wine? Why does alcohol has to be so damn expensive?
Well, it is things like this that make me nervous and to think that it is time to go back where we can drink our ouzo until any time we like, we can fight over politics, curse the government and the present situation and work up a bit of adrenaline. Right?
This is how I was thinking the evening before our return home, when I get a call from our son. “Dis you hear the news, dad? Murder, they shot them down!”. Instantly, I was overwhelmed by the worst feelings and thoughts. And so, here I am back now, back to the Greek chaos. To a country where passions past and present are still burning, a country with no compass and no rudder -not to speak of the captain and the crew. A country without a vision, that does not know where it is going and -even worse- does not know where she wants to go.
Glad to be back, everybody!
http://pavlidiscartoons.com/blog/?p=2287
Ετικέτες: 
