Η Ζωή Ματθίλδη κι εγώ – Του Βαγγέλη Παυλίδη

Το τσουχτερό ξεροβόρι δεν αστειευόταν χθες μα ταυτόχρονα έλαμπε ήλιος λαμπρός -έστω κι αν είχε δόντια. Ήταν πάνω από δυο μήνες που η Ζωή Ματθίλδη δεν τό’χε κουνίσει απο το υπόστεγο που ξεχειμωνιάζει, γεγονός όχι πολύ καλό ακόμα και για μια ηλικιωμένη κυρία. Σκέφτηκα λοιπόν πως ήταν ευκαιρία για μια βόλτα. Για το καλό της Ματίρδης (όπως λέγαν την Κεφαλλονίτισσα μάμμη μου) μα και το δικό μου το καλό που κοντεύω να φυτρώσω μπροστά στο σχεδιαστήριό.
Μα πρώτα έπρεπε να “θωρακιστώ”. Για όσους δεν ξέρουν, να πω πως ο κόσμος από τη σέλα μιας μηχανής που τρέχει φαίνεται και είναι πολύ διαφορετικός: το αίσθημα ελευθερίας, η θέα, οι μυρωδιές της φύσης, ο άνεμος που ψάχνει και βρίσκει το παραμικρό άνοιγμα στα ρούχα, για να φτάσει μέχρι τα κόκκαλά σου. Κουκουλώθηκα λοιπόν καλά και -αν θέλετε το πιστεύετε- με την δεύτερη κλωτσιά στην μανιβέλα η γριά μου έβαλε μπροστά. Λες και ανυπομονούσε να τρέξει ύστερα απο τόση ακινησία.
Ο παραλιακός δρόμος της Λαχανιάς είναι καλός, με αρκετές ομαλές στροφές έτσι που να κάνει το ταξείδι ενδιαφέρον και η κυκλοφορία την εποχή αυτή πολύ αραιή. Δεν πήγα πολύ μακριά, 15 περίπου χιλιόμετρα προς τον νοτιά κι άλλα τόσα να γυρίσω. Έπρεπε να βλέπατε την χαρά της Ματθίλδης και ν’ ακούγατε το γουργουρητό της… Εγώ βέβαια δεν γουργούριζα μα να είστε σίγουροι πως όταν η Ματθίλδη χαίρεται άλλο τόσο χαίρομαι κι εγώ.
Αυτά, λοιπόν. Η φωτό είναι παρμένη στην κεντρική λεωφόρο του Θα.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ. Ο πρώτος που θα με επισκεφτεί κερδίζει μια βόλτα με την Ζωή Ματθίλδη.


pavlidiscartoons.com - Feb 23, 2016 

Ετικέτες: ΜΟΤΟ,ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ,ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ,ΡΟΔΟΣ,ΦΥΣΗ,ΧΩΡΙΟ