Γράφει: Μαρία Σπυράκη
απο aixmi.gr
Άκουσα τον πρωθυπουργό να το λέει.
«Μέχρι να ολοκληρωθεί ο κοινωνικός διάλογος η κυβέρνηση δεν παρεμβαίνει». «Και αν οι κοινωνικοί εταίροι, κύριε πρόεδρε, δεν συμφωνήσουν στη μείωση του μισθολογικού κόστους»; Και εκείνος δεν απάντησε. Δεν ήθελε. Όσο κι αν προσπάθησαν από το Μαξίμου να το μαζέψουν μετά, είναι φανερό ότι ο Λουκάς Παπαδήμος άφησε συνειδητά ανοιχτό το ενδεχόμενο να υπάρξει νομοθετική παρέμβαση για τη μείωση των αποδοχών των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, ενώ έχει πλήρη γνώση ότι ένα τέτοιο νομοθέτημα δεν θα περάσει από τη Βουλή. Ο πρωθυπουργός πιέζει, αλλά
είναι αμφίβολο αν η τακτική να στριμώχνεις το ποντίκι στη γωνία αποδίδει πάντα. Συνήθως το ποντίκι γίνεται θηρίο και ορμά να δαγκώσει αποφασισμένο να πεθάνει…
Πάμε τώρα στους κοινωνικούς εταίρους.
Η ΓΣΕΕ δεν συζητά καμία περικοπή μισθών παρά μόνο τη μείωση του μη μισθολογικού κόστους, που συνεπάγεται και μείωση συντάξεων – αλλά αυτό δεν το λέει. Οι συνδικαλιστές που την απαρτίζουν επιμένουν πως έτσι υπηρετούν τα συμφέροντα των εργαζομένων, ενώ η ανεργία με τα επίσημα σημερινά στοιχεία σκαρφάλωσε πάνω από το 18%. Είμαστε κάτω από το γκρεμό αλλά η ομοσπονδία που εκπροσωπεί τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα επιμένει πως πρέπει να συμπεριφερόμαστε σα να βρισκόμαστε στο σαλόνι του σπιτιού μας, Συνειδητά εθελοτυφλεί .
Τρία χρόνια τώρα, από τότε που η κρίση άρχισε να αγγίζει την πραγματική οικονομία,
όλες, μα όλες, οι επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα έχουν κάνει μειώσεις μισθών πολύ μεγαλύτερης κλίμακας από την περικοπή του 13ου και 14ου μισθού.
Τρία χρόνια τώρα, και παρά την εθνική συλλογική σύμβαση εργασίας, η μείωση των ωρών εργασίας στις μικρές επιχειρήσεις και η αναστολή των αυξήσεων κάθε είδους (είτε προβλεπόμενες από τη σύμβαση, είτε ωριμάνσεις) είναι η συνήθης πρακτική για την επιβίωση. Πολύ συχνά η συνταγή δεν πετυχαίνει και οι απολύσεις των εργαζομένων είναι η κατάληξη.
Η ΓΣΕΕ τα ξέρει όλα αυτά. Ξέρει και τους αριθμούς πίσω από τους οποίους είναι οι άνθρωποι που κινδυνεύουν. Κινδυνεύουν να στερηθούν, πέρα από τη δουλειά που έχασαν την ίδια τους την αξιοπρέπεια. Αλλά δεν διαπραγματεύεται. Δεν συζητά το πάγωμα ως μια ένδειξη ότι όλοι καταλαβαίνουμε πως εδώ που φθάσαμε το στοίχημα είναι η επιβίωση και αν καταφέρουμε να περάσουμε τον κάβο θα τα ξαναπούμε. Οι δικαιολογίες είναι πολλές. Γιατί να αναλάβουν ο Παναγόπουλος και ο Κιουτσούκης το βάρος για το πάγωμα των μισθών, όταν τα κόμματα που τους ανέδειξαν, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, εμφανίζονται να δίνουν τη μάχη για τη διατήρηση των κεκτημένων; Γιατί να προσγειωθούν στην πραγματικότητα οι συνδικαλιστές και να αναζητήσουν λύσεις την εποχή της κρίσης, όταν οι δικοί τους άνθρωποι πλειοδοτούν σε υποσχέσεις και αποφεύγουν να περικόψουν πρώτα απ’ όλα τα προνόμια των κομμάτων;
Μετά είναι και οι εργοδότες. Αυτοί βρήκαν παπά και είπαν να θάψουν πέντε -έξι. Διότι όλοι ξέρουμε πως ειδικά στα ξενοδοχεία η μαύρη εργασία ανθεί – ειδικά στα ξενοδοχεία – και πως οι ασκούμενοι από τρίτες χώρες κάνουν όλη τη δουλειά έναντι πινακίου φακής, Αλλά ο ΣΕΤΕ θέλει να έχει και τη βούλα του κράτους. Οι άλλοι εργοδότες, επίσης, ξέρουν πολύ καλά πως η αγορά αυτορρυθμίζεται πάντα σε βάρος των εργαζομένων. Ελάχιστες είναι οι εξαιρέσεις των σοβαρών επιχειρηματιών που, στην περίοδο της κρίσης, θυμούνται τα κέρδη που, τους έφεραν οι ίδιες επιχειρήσεις που τώρα είναι ζημιογόνες.
Και οι τρεις πρωταγωνιστές των ημερών (οι πολιτικοί, οι εκπρόσωποι των εργαζομένων και οι εργοδότες) συμμετέχουν με πλήρη συνείδηση στο θέατρο του παραλόγου. Ξέρουν, ο καθένας από τις πηγές του και όλοι μαζί, πως η πραγματικότητα τους έχει ξεπεράσει. Οι πολιτικοί συζητούν για το αν πρέπει η όχι να νομοθετήσουν την απορρύθμιση σε μια αγορά εργασίας που μετατρέπεται ραγδαία σε ζούγκλα στο όνομα της ανάγκης, οι συνδικαλιστές εμφανίζονται να φρουρούν κεκτημένα που όχι μόνο είναι αδειανά πουκάμισα αλλά στο τέλος τους καθιστούν απολύτως αναντιστοίχους, σε σχέση με τις πραγματικές ανάγκες εκείνων που εκπροσωπούν.
Όσο για τους εργοδότες, με δεδομένο τον προηγούμενο βίο τους, δεν μπορούν να πείσουν ότι ενδιαφέρονται για τίποτε άλλο παρά μόνο για την τσέπη τους και τη διατήρηση των κερδών που συγκέντρωσαν την περίοδο των παχέων αγελάδων.
Όλα αυτά συμβαίνουν ενώ οι εργαζόμενοι φτωχαίνουν ραγδαία και χωρίς νομοθετική ρύθμιση, οι απολυμένοι είναι χιλιάδες κάθε μήνα και οι άστεγοι, οι άνθρωποι που δεν έχουν ούτε τα προς το ζην, γεμίζουν ξενώνες και παγκάκια. Είναι εκείνη η πικρή εικόνα που οι πολιτικοί, οι συνδικαλιστές και οι εκπρόσωποι των εργοδοτών, ως άλλοι Δον Κιχώτες ντυμένοι με τη στολή του Ιππότη μάχονται με τους ανεμόμυλους, Στο μεταξύ, ο Σάντσο έχει καθίσει στη γωνία του και αργοπεθαίνει, αλλά ο αφέντης του δεν το βλέπει στην κρίση μεγαλείου που βιώνει. Η πιθανότητα, ο Σάντσο να μαζέψει τις δυνάμεις του και να αρχίσει να κυνηγάει με την αξίνα τους Ιππότες είναι μικρή, αλλά πάντα παρούσα. Ειδικά τώρα που ο Σάντσο δεν έχει τίποτα να χάσει…
http://www.aixmi.gr/index.php/o-ergazomenos-den-einai-pontiki-naton-strimwxneis/
Σάββατο, Ιανουαρίου 28, 2012
