Επιτέλους: Νέο αίμα στην πολιτική!

«Είναι, λοιπόν, ζωτικής σημασίας για το κράτος να χρησιμοποιήσει όλες τις εξουσίες του, για να καταστείλει τη διαφωνία, μιας και η αλήθεια είναι ο θανάσιμος εχθρός του ψέματος κι  επομένως, κατ’ επέκταση, η αλήθεια είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του κράτους.»
         
Γιόζεφ Γκέμπελς.

Κάποτε, ακόμα κι αυτό το εξαρτημένο και ξενόδουλο ελληνικό πολιτικό σύστημα, διατηρούσε κάποια προσχήματα σχετικής σοβαρότητας.

Αρκετοί, απ΄ όσους  εισέρχονταν στη Βουλή ήταν –ξέχωρα από τον πολιτικό τους ρόλο-συγκροτημένες προσωπικότητες, οι οποίες αποφάσισαν-για τους δικούς του λόγους ο καθένας- να τεθούν στην υπηρεσία του συστήματος. Να θυμίσουμε τον Κων/νο Τσάτσο, το Θανάση («Θανασάκη») Κανελλόπουλο, το Γιάννη Ζίγδη (κατά τη γνώμη μου, από τους λίγους αξιοπρεπείς αστούς πολιτικούς), το Γιώργο Μαύρο κλπ.

Τη δεκαετία του ’80 αρχίζει να επικρατεί η κοσμοθεωρία «ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας», σε συνδυασμό με την-μέσω της στοχευμένης υποκουλτούρας- όλο και μεγαλύτερη απο-πολιτικοποίηση των μαζών και με αποτέλεσμα την είσοδο στην πολιτική προσώπων σαν το Μειμαράκη και τον Τόμπρα, με αποκορύφωση το Λεβέντη και το Δημοσθένη Βεργή. Σταδιακά, η υποκουλτούρα επεκτάθηκε περισσότερο κι ακολούθησαν πρόσωπα σαν τον Ψωμιάδη, τον Καρατζαφέρη, τον Άδωνη, τη Γκερέκου, τον Μπίστη κα.

Κι είναι φυσικό, όσο περισσότερο σαπίζει η χώρα υπό καθεστώς κατοχής, τόσοπιο πολλά πολιτικά και κοινωνικά σαπρόφυτα κατέρχονται στον πολιτικό στίβο. Τι και ποιον να πρωτοθυμηθούμε; Τον Πεταλωτή και το Μόσιαλο; Τον Καμίνη και το Σίμο Κεδίκογλου; Την Άννα Μισέλ και το Ντινόπουλο; Τη Σώτη Τριανταφύλλου και τον Τατσόπουλο; Ή μήπως τον Άρη το Σπηλιωτόπουλο και τον Κουκουλόπουλο;

Από αυτό το «φεστιβάλ  υποκουλτούρας» δεν θα μπορούσε, βέβαια, να λείψει η κοιτίδα της νεοελληνικής πολιτικής και πολιτισμικής σαπίλας, το MEGA, το οποίο αρχικά μας έκανε την τιμή να εισάγει στην πολιτική ζωή του τόπου τον πολιτικό ογκόλιθο, που ακούει στο όνομα Αντώνης Λιάρος (!), έπειτα προσπάθησε να μας πείσει, ότι τα 58 άνεργα καθεστωτικά λαμόγια αποτελούν τη νέα Φιλική Εταιρεία και τώρα μας προσφέρει μια νέα ελπιδοφόρα πρόταση για τη χειμαζόμενη κοινωνία: Τον «Πρωταγωνιστή» Σταύρο Θεοδωράκη, ο οποίος αποφάσισε να πέσει...στο «Ποτάμι» για τη σωτηρία της χώρας φυσικά! Κάποιοι λένε ότι το σύμπαν κι η βλακεία είναι απέραντα. Ας προσθέσουν την απελπισία και την ανοησία. Απελπισία, διότι-ελλείψει εναλλακτικών επιλογών- το πολιτικό προσωπικό επιλέγεται πλέον από τον κατιμά των κάτω ραφιών κι ανοησία, διότι μόνο ένας ανόητος θα στήριζε τις ελπίδες του σε πρόσωπα, όπως ο Θεοδωράκης.

Εγώ πάντως, στις ερχόμενες ευρωεκλογές θα προτιμήσω το κόμμα του Γιάννη Φλωρινιώτη.
Διότι έτσι, όπως εξελίσσονται τα πράγματα, ο πολύ συμπαθής σ’ εμένα τραγουδιστής σίγουρα θα δημιουργήσει κόμμα. Και γιατί όχι; Οι άλλοι είναι πιο σοβαροί πολιτικά δηλαδή;

Και μην ξεχνάμε: Να κρατήσουμε ψηλά, το πνεύμα του Μετώπου!

askordoulakos

Ετικέτες: ΑΠΟΨΕΙΣ,ΑΡΘΡΑ,ΠΟΛΙΤΙΚΗ,ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ