Σάββατο, Μαρτίου 30, 2013
Του Σωτήριου Καλαμίτση.
Κατά το ισχύον νομικό σύστημα ο πολίτης που καταθέτει οποιοδήποτε ποσό στην
τράπεζα θεωρείται δανειστής της, πράγμα που σημαίνει ότι η κυριότητα των
χρημάτων του μεταβιβάζεται στην τράπεζα και ο πολίτης έχει απλώς μία
απαίτηση κατά της τράπεζας να του επιστρέψει, όποτε της το ζητήσει, τα
ποσά που έχει καταθέσει σ' αυτήν. Αφού, λοιπόν, τα χρήματα που
καταθέτουμε στην τράπεζα ανήκουν πλέον σ' αυτήν κατά κυριότητα, αν ο
υπάλληλος της τράπεζας ενθυλακώσει οποιοδήποτε ποσό από τα Ταμεία της,
διαπράττει το αδίκημα της υπεξαίρεσης κατά της τράπεζας και όχι κατά του
καταθέτη, ο οποίος δεν θίγεται από την παρανομία του τραπεζοϋπαλλήλου
και εξακολουθεί να έχει απαίτηση από την τράπεζα να του επιστρέψει,
όποτε αυτός το επιθυμεί, τα ποσά που της έχει εμπιστευθεί.
Οι τράπεζες, τώρα, εμπορευόμενες τις καταθέσεις των πολιτών
χορηγούν δάνεια ή τοποθετούν σε άλλες τράπεζες τα κεφάλαια εν γένει που
συγκεντρώνουν. Από τις χορηγήσεις και τοποθετήσεις εισπράττουν τόκο, ο
οποίος αποτελεί το μικτό κέρδος τους. Αφαιρουμένων από τον τόκο των
εξόδων λειτουργίας τους προκύπτει το καθαρό κέρδος, το οποίο διανέμεται
στους μετόχους ως μέρισμα. Βέβαια οι τράπεζες κάνουν και πάρα πολλών
ειδών άλλες επενδύσεις. «Παίζουν» π.χ. στα χρηματιστήρια και αποκομίζουν
κέρδη από τις τοποθετήσεις σε μετοχές ή άλλα εφευρήματα-φούσκες της
καπιταλιστικής αγοράς [αμοιβαία κεφάλαια, παράγωγα κ.λπ.]. Το γεγονός,
όμως, ότι τα χρήματα των καταθετών ανήκουν πλέον σ' αυτές δεν σημαίνει
ότι μπορούν να τα μεταχειρίζονται κατά βούληση, διότι υπάρχει η
υποχρέωση να τα έχουν διαθέσιμα προς επιστροφή ανά πάσα στιγμή. Αυτός
είναι και ο λόγος που οι τράπεζες χορηγούν δάνεια έναντι αξιόλογων
εξασφαλίσεων [υποθηκών, εκχωρήσεως εσόδων, εγγυήσεων φερέγγυων
προσώπων], ώστε να είναι σε θέση να εισπράξουν κάποτε τα δάνεια που
έχουν χορηγήσει. Δυστυχώς, έχει πλέον αποδειχθεί ότι οι τράπεζες δεν
φροντίζουν να εξασφαλίζουν τα χρήματα που δανείζουν, όταν πρόκειται για
δάνεια προς μεγαλόσχημους ή κατ' εντολήν διαπλεκομένων με επιχειρηματικά
συμφέροντα πολιτικών. Όλοι αυτοί οι δανειολήπτες υποτίθεται ότι είναι
φερέγγυοι, εξ ου και οι τράπεζες δεν κινδυνεύουν από τις προς αυτούς
χορηγήσεις. Κλασικό παράδειγμα μη εξασφαλισμένων δανείων αποτελούν τα
δάνεια προς τα κόμματα με ενέχυρο, ήτοι ανύπαρκτη εγγύηση, τη μελλοντική
κρατική ενίσχυση που θα λάβουν.
Αυτή η σχέση τραπεζών και ολιγαρχικής ελίτ επιτρέπει στις
τράπεζες να πληρώνουν τεράστια bonus σε golden boys ή golden tsoglans
[το τελευταίο Γιακουμάτος έφα και εγώ προσυπογράφω], τα οποία υποτίθεται
ότι έχουν αποφέρει πολλά κέρδη στην τράπεζα, την οποίαν υπηρετούν. Παρά
ταύτα ανακαλύπτουμε τώρα ότι οι τράπεζες έχουν μαύρες τρύπες, εξ ου και
χρήζουν ανακεφαλαιοποίησης, η οποία γίνεται σε βάρος όλων των
φορολογουμένων και όχι μόνον των μετόχων ή καταθετών τών τραπεζών.
Τί θα έλεγαν, λοιπόν, οι κρατούντες, αν άλλαζε άρδην το νομικό πλαίσιο, ώστε
α] η κυριότητα των χρημάτων των καταθετών να παραμένει σ'
αυτούς και να μη μεταβιβάζεται στην τράπεζα, η οποία θα είναι απλός
κάτοχος και διαχειρίστρια αυτών,
β] να προβλέπεται ιδιώνυμο αδίκημα απιστίας κατά των καταθετών
διαπραττόμενο από τους αρμόδιους να χορηγούν τα δάνεια τραπεζίτες και
τιμωρούμενο κατά τον νόμο περί καταχραστών του Δημοσίου ακόμη και εκ
βαρείας αμελείας και μάλιστα ανεξαρτήτως ποσού και όχι για ποσά άνω των €
170.000 [ο υπεξαιρέτης υπάλληλος με βάση αυτόν τον νόμο δικάζεται
σήμερα, αλλά διαπράττει το αδίκημα εις βάρος της τράπεζας και όχι των
καταθετών και μόνον εκ δόλου],
γ] να προβλέπεται ευθύνη όχι μόνον των μελών των διάφορων
εγκριτικών κλιμακίων, αλλά και των μελών των Διοικήσεων των τραπεζών.
Δεν θα πρέπει να είναι ανεκτό πλέον να διορίζονται μαϊντανοί στα
Διοικητικά Συμβούλια των τραπεζών, προκειμένου να εισπράττουν μία
αργομισθία, να χρησιμοποιούν το ανούσιο αυτό πέρασμα από το συγκεκριμένο
ΔΣ ως εφαλτήριο για ανώτερες και καλλίτερα αμειβόμενες θέσεις, και να
μη φέρουν την παραμικρή ευθύνη για το πλιάτσικο των καταθέσεων, ήτοι του
μόχθου του απλού λαού. Ούτε φυσικά να χορηγεί ατιμωρητί δάνεια ο
Διοικητής με μόνη την υπογραφή του και παρά την αντίρρηση όλων των
εγκριτικών κλιμακίων, αλλά και αυτού τούτου του ΔΣ της τράπεζας.
Κι' όσο για το Κυπριακό κούρεμα, ήτοι τη διαγραφή καταθέσεων
και μετοχών των κυπριακών τραπεζών, εναντίον των οποίων βάλλει ορθότατα ο
Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος, ερωτώ εγώ ο ζηλιάρης τα ελλαδίτικα
ευρωλιγούρια και τα αφεντικά τους Σόιμπλε και Μέρκελ:
Προβλέπει ή δεν προβλέπει το άρθρο 3§1 της συνθήκης για την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης ότι:
«Η Ένωση έχει σκοπό να προάγει την ειρήνη, τις αξίες και την ευημερία των λαών της»;
Προβλέπει ή δεν προβλέπει το άρθρο 3§3 [υποπαράγραφος τρίτη] της συνθήκης για την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης ότι:
«Η Ένωση προάγει την οικονομική, κοινωνική και εδαφική συνοχή και την αλληλεγγύη μεταξύ των κρατών μελών»;
Προβλέπει ή δεν προβλέπει το άρθρο 6§2 της συνθήκης για την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης ότι:
«Η Ένωση προσχωρεί στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση για την Προάσπιση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και Θεμελιωδών Ελευθεριών»;
Προβλέπει ή δεν προβλέπει το άρθρο 1§1 του 1ου Πρωτοκόλου
στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση για την Προάσπιση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου
και Θεμελιωδών Ελευθεριών ότι:
«Ουδείς δύναται να στερηθεί της ιδιοκτησίας αυτού ειμή δια
λόγους δημοσίας ωφελείας και υπό τους προβλεπόμενους υπό του νόμου και
των γενικών αρχών του διεθνούς δικαίου όρους»;
Ποιός νόμος και ποια γενική αρχή του διεθνούς δικαίου
προβλέπει στέρηση της περιουσίας του ατόμου άνευ αποζημιώσεως βρε
ευρωλιγούρια; Ολόκληρο το αστικό καθεστώς στηρίζεται σε ένα και μοναδικό
πυλώνα: την ατομική ιδιοκτησία. Αν θέλετε να την καταργήσετε, θα την
καταργήσετε για όλους, θα φύγουν οι γνωστοί κεφαλαιοκράτες και λαογδύτες
στο Λονδίνο, όπου έχουν ήδη μεταφέρει τον κόπο μας, και εμείς που θα
μείνουμε εδώ θα πυκνώσουμε τις τάξεις του ΚΚΕ, οι θέσεις του οποίου
διακρίνονται τουλάχιστον για τη συνέπειά τους.
Σωτήριος Καλαμίτσης
Φίλος το γιατρού Γωγούση
Ετικέτες: 
