Σάββατο, Οκτωβρίου 25, 2025
H κυβέρνηση αντιμετωπίζει ως εξ ορισμού προβληματική κάθε διαμαρτυρία
Ας μη γελιόμαστε. Η συζήτηση στη Βουλή και η ψήφιση της σχετικής τροπολογίας μικρή έως καμία σχέση είχαν με την προστασία ή τη φυσιογνωμία του μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη. Σε τελική ανάλυση, στην πραγματικότητα, σε δεκαετίες κινητοποιήσεων το μνημείο πάντοτε με σεβασμό αντιμετωπίστηκε. Αυτό που ήταν το επίδικο ήταν εάν μπορούν οι πολίτες να διαμαρτύρονται συλλογικά στο χώρο μπροστά από τη Βουλή, εάν, δηλαδή, μπροστά στο κτίριο που στεγάζει τον πυρήνα της δημοκρατικής διαδικασίας στη χώρα μπορούν να συγκεντρώνονται πολίτες, να διεκδικούν, να διαμαρτύρονται, να αποδοκιμάζουν κυβερνήσεις και πολιτικές.
Η απάντηση θα έπρεπε να είναι αυτονόητη, εάν αναλογιστούμε ότι η συλλογική διαμαρτυρία και διεκδίκηση (και όχι απλώς «συνάθροιση») είναι επίσης οργανικό στοιχείο της δημοκρατίας ως αυθεντικής λαϊκής κυριαρχίας. Το γεγονός ότι δεν είναι πλέον αυτονόητη για την κυβέρνηση, που μόλις θέσπισε ένα σημαντικό περιορισμό του δικαιώματός αυτού στη διαμαρτυρία, υπογραμμίζει τον πυρήνα του προβλήματος: ουσιαστικά η κυβέρνηση, με πρωτοβουλία του ίδιου πρωθυπουργού, αντιμετωπίζει την εγγύτητα τέτοιων διαμαρτυριών και διεκδικήσεων προς τον χώρο της Βουλής ως παραβατική συμπεριφορά. Και αυτή η εκτίμηση περί παραβατικότητας δεν αφορά το μνημείο. Αφορά πρωτίστως το ίδιο το γεγονός της διαμαρτυρίας και της διεκδίκησης.
Η κυβέρνηση έχει δείξει από καιρό ότι έχει μια ουσιώδη εχθρότητα προς τη συλλογική διαμαρτυρία και διεκδίκηση. Έχει θεσμοθετήσει περιορισμούς στη συνδικαλιστική δράση. Έχει ψηφίσει ολόκληρο νομοσχέδιο για τον περιορισμό των διαδηλώσεων. Προσπαθεί να ποινικοποιήσει τις φοιτητικές καταλήψεις, ουσιαστικά τη «φοιτητική απεργία», και έχει εισαγάγει ένα ιδιότυπο «ιδιώνυμο» για τις διαμαρτυρίες και κινητοποιήσεις μέσα σε πανεπιστημιακούς χώρους. Έχει επιλέξει το δρόμο της σκληρής καταστολής στη διάρκεια διαδηλώσεων. Τα ΜΑΤ προσκαλούνται ακόμη και σε κινητοποιήσεις εκπαιδευτικών και γονέων για την κάλυψη των κενών εκπαιδευτικού προσωπικού. Υπουργοί της κυβέρνησης μιλούν απαξιωτικά για το συνδικαλιστικό κίνημα για τους εργαζομένους που κινητοποιούνται. Όλα αυτά δεν αντανακλούν απλώς μια μεγαλύτερη προτίμηση προς την «ευταξία» στο δημόσιο χώρο, αλλά μια βαθύτερη πεποίθηση ότι δεν έχουν λόγο οι άνθρωποι να διαμαρτύρονται παρά μόνο εάν είναι οπισθοδρομικοί ή / και υποκινούμενοι.
Αυτό σε σημαντικό βαθμό αποτυπώνει μια κρίσιμη ιδεολογική εμμονή του νεοφιλελευθερισμού που είναι το γεγονός ότι πραγματικά ορθολογικός χώρος θεωρείται σε τελική ανάλυση μόνο η αγορά και ότι οι διεκδικήσεις για παρεμβάσεις στην οικονομία, για αναδιανομή εισοδήματος και για κοινωνική δικαιοσύνη είναι εξ ορισμού επικίνδυνες για την οικονομία αλλά και την κοινωνική αρμονία συνολικότερα. Αυτό συμπληρώνεται και από το γεγονός ότι όπως δείχνει και το παράδειγμα της Γαλλίας πλέον τα κόμματα και οι πολιτικοί που διεκδικούν την ταυτότητα του «Κέντρου» ολοένα και περισσότερο κατατείνουν στην αντίληψη ότι ανεξαρτήτως λαϊκής βούλησης αποτελούν τη μόνη εφικτή εκδοχή διακυβέρνησης και κάθε άλλο ενδεχόμενο κρύβει μεγάλους κινδύνους που πρέπει να αποτραπούν με τη χρήση κάθε μέσου, συμπεριλαμβανομένων και πρακτικών που μόνο ως αυταρχικές και αντιδημοκρατικές μπορούν να χαρακτηριστούν.
Παναγιώτης Σωτήρης
Πηγή: in.gr
https://www.in.gr/2025/10/24/apopsi/exthros-laos/
Ετικέτες: 
