Πέμπτη, Μαΐου 19, 2022
Ολοι οι Έλληνες πρωθυπουργοί έχουν επισκεφθεί τις ΗΠΑ μετά τον πόλεμο. Κανείς δεν εξέπεμψε τη δουλικότητα του είδαμε να αναδύεται σε κάθε δημόσια εμφάνιση του Κυριάκου Μητσοτάκη. Κανείς δεν επιδόθηκε σε εκδηλώσεις υποτέλειας, καταστρέφοντας και το σκοπό της επίσκεψης και τις ευκαιρίες της.
Δεν ήταν εμφάνιση πρωθυπουργού ανεξάρτητης χώρας που επισκέφθηκε την έδρα της υπερδύναμης για να προωθήσει εθνικά συμφέροντα. Καμία διεκδίκηση, κανένας φάκελος, καμία διαπραγμάτευση, καμία υπουργική αποστολή δίπλα του, καμιά υπογραφή συμφωνίας- που συνοδεύουν τις διακρατικές επισκέψεις.
Ήταν εμφάνιση… προσκυνητή, που έπεσε στα γόνατα και υμνολογούσε την Αμερική, ως Αγία Οντότητα με την ελπίδα να πάρει τη χάρη και την ευλογία της. Ούτε ο Γ. Παπανδρέου που έχει αμερικανική ρίζα δεν τα έκανε αυτά…
Ποιου προσωποπαγούς καθεστώτος νομίζει ότι προΐσταται για να λέει «η σύζυγός μου, οι κόρες μου, κι εγώ είμαστε εξαιρετικά ευγνώμονες για τη θερμή υποδοχή που μας επιφυλάξατε»;
Ποιος του είπε οι κόρες του μπορούν να απολαμβάνουν οποιασδήποτε τιμής ως εκπρόσωποι του ελληνικού λαού; Και σε ποιον θα καταλογίσει ότι τάχα «χτυπάει την οικογένειά» του όταν οι ίδιος την εκθέτει;
Ο καθένας όπως αισθάνεται. Θα ήταν υπερβολή να περιμένει κάποιος από τον συγκεκριμένο Μητσοτάκη περισσότερα, έχοντας κατά νου την προηγούμενη επίσκεψη στον Τραμπ- και όσα υποτελή δήλωσε ενώπιόν του.
Ακόμη και την ομιλία στο Κογκρέσο που πράγματι ήταν ιστορική, ως πρώτη από Έλληνα Πρωθυπουργό, την μετέτρεψε σε προσωπικό υμνολόγιο στους Αμερικάνους και την κατέστρεψε ως εργαλείο προώθησης εθνικών θεμάτων. Πήγε να διεκδικήσει από μια κυβέρνηση και ένα νομοθετικό σώμα που μονίμως αδικούν την Ελλαδα, υπέρ της Τουρκίας. Δεν πήγε να προσφέρει χρυσό και σμύρνα.
Δεν μιλούσε για την Ελλάδα, τις απειλές που δέχεται από την Τουρκία, το ρόλο της στην περιοχή. Μιλούσε για την Αμερική ως υπέρτατη δύναμη παραδειγματισμού στην Ιστορία. Καταλύοντας ταπεινωτικά για την Ελλαδα την πάγια αρχή της μεταπολιτευτικής πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής.
Οι Αμερικανοί πολιτικοί τον χειροκροτούσαν ενθουσιασμένοι: από πού μας ήλθε αυτός; Ποια αποικία μας εκπροσωπεί; Σε ποιο αστέρι της σημαίας μας ανήκει; Ούτε οι ίδιοι δεν λένε τέτοια πράγματα για τη χώρα τους.
Περιδεής και υποταγμένος της αναγνώριζε το δικαίωμα να κάνει οτιδήποτε στους άλλους λαούς, γιατί… αυτή τους εμπνέει. Αυτό δεν είναι διπλωματία. Είναι πολιτικός ξεπεσμός. Όπως έγραψε ο Κ. Αργυρός στο politicus.gr «είναι υποτιμητικό για την χώρα ο μόνος προσδιορισμός της εξωτερικής της πολιτικής να είναι η πίστη της στο ΝΑΤΟ και η ολοκληρωτική ταύτισή της με τις επιλογές της αμερικανικής διοίκησης».
Έπρεπε να προηγηθεί κατακραυγή για την αφωνία του σε ό,τι αφορά την Τουρκία στο Οβάλ Γραφείο την προηγουμένη, για να πει, χωρίς πάλι να την κατονομάσει, τα εξής στους γερουσιαστές και βουλευτές:
«Δεν θα ανεχθούμε παραβιάσεις της κυριαρχίας μας και τις υπερπτήσεις πάνω από τα κατοικημένα νησιά, οι οποίες πρέπει να πάψουν άμεσα. Δεν μπορεί να υπερισχύσει ο αναθεωρητισμός. Σας ζητώ να λάβετε υπόψη σας τον κίνδυνο αστάθειας στη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ όταν λαμβάνετε αποφάσεις για την προμήθεια στρατιωτικού εξοπλισμού στην περιοχή» επισήμανε ο πρωθυπουργός.
Συν μια αναφορά στο Κυπριακό: «Είναι μία ανοιχτή πληγή που προκαλεί πόνο, η εισβολή και διχοτόμηση της Κύπρου– αυτό το ζήτημα πρέπει να επιλυθεί βάσει του διεθνούς δικαίου όπως είπα και χθες στον πρόεδρο Μπάιντεν, κανείς ποτέ δεν θα αποδεχθεί τη λύση δύο κρατών στην Κύπρο».
Ρεσιτάλ υποτέλειας με ιστορικές ανακρίβειες
Έστω κι έτσι με μισόλογα και κατευνασμούς, θα μπορούσε να διασώσει την επίσκεψη. Αλλά και αυτά χάθηκαν στις αερολογίες υποταγής. Στο ρεσιτάλ εθελοδουλείας ακόμη και με ιστορικές ανακρίβειες και υπερβολές κολακείας. Πάλι καλά που δεν φώναξε «είμαστε όλοι Αμερικανοί»- αν και το εννοούσε σε πολλά σημεία.
Πριν καν μπει στο Λευκό Οίκο φρόντισε να…αφιερώσει την Ελλάδα στον υπερατλαντικό Θεό, παραιτούμενος από το δικαίωμα του βέτο στο ΝΑΤΟ- που είναι δικαίωμα της χώρας και καταστατική αρχή της Συμμαχίας.
Έδειχνε να τρέμουν τα πόδια του από τη συγκίνηση γι’ αυτήν «τιμή» που έλαβε – και φρόντισε να είναι… οικογενειακής λήψης. Και στο Κογκρέσο αναλύθηκε σε μεγαλοστομίες αντί να εστιάσει στην ουσία: να πείσει για την απειλή που δέχεται η Ελλάδα από την Τουρκία.
Τους μιλούσε, όπως παλιότερα μια κυρία -όνομα και μη χωριό, ή κόμμα- που για να γίνει ευχάριστη στον μακαρίτη Χρήστο Λαμπράκη, του έλεγε ότι το …Μέγαρο Μουσικής είναι έργο ισάξιο με τον Παρθενώνα.
Ο Έλληνας Πρωθυπουργός, είπε κάποια στιγμή: «Η δημιουργία της Δημοκρατίας των ΗΠΑ δημιούργησε τη μεγαλύτερη επέκταση ελευθερίας και προόδου που έχει γνωρίσει ποτέ ο άνθρωπος».
Πάρτον στην Ευρώπη να σου πει «και του χρόνου». Δεν ξέρει ότι το μεγαλύτερο επίτευγμα στην ιστορία της Ανθρωπότητας στους τομείς της Δημοκρατίας του πολιτισμού, των ελευθεριών, των δικαιωμάτων, και της ευημερίας είναι η κοινοτική Ευρώπη;
Πώς είναι δυνατόν να λέει στους Αμερικανούς: «Μας δείξατε ότι η ελευθερία είναι ένα αγαθό, για το οποίο αξίζει να πολεμήσουμε… Οι δικοί μας προπάτορες κοίταξαν από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού για υποστήριξη. Μίλησαν για τη δίψα ελευθερίας, ήθελαν να μιμηθούν εσάς. Ήθελαν να φανούν αντάξιοι των προσδοκιών σας».
Δεν ξέρει ότι πριν την αμερικανική επανάσταση 1775-83, υπήρξαν στην Ελλάδα συνεχείς εξεγέρσεις για την ελευθερία; Ποιος δίδαξε ποιον; Πού ακούσθηκε ότι οι εξεγερθέντες του 1821 ήθελαν να… φανούν αντάξιοι των προσδοκιών των Αμερικανών, σαν να μην είχαν δικά τους πρότυπα. Έτσι και κατέβει ο Κολοκοτρώνης…
Πόσο ανιστόρητο είναι για να λέει: «Αν αντικαταστήσουμε τη λέξη Ελλάδα με τη λέξη Ουκρανία, θα δείτε τρομακτικές ομοιότητες με το σήμερα. Όπως συμβαίνει με τη Μαριούπολη, το Μεσολόγγι είχε εξαιρετικούς αμυνόμενους πριν από την τελική έξοδο».
Σαν εκείνο το παράδειγμά του με το Μακεδονικό και το χάρτη: αν τον διπλώσουμε η Κρήτη πέφτει πάνω στη Μακεδονία.
Κάποιος να του πει ότι οι Μεσολογγίτες δεν ήταν κάτι σαν το τάγμα Αζόφ και δεν ήταν ακριβώς «εξαιρετικά αμυνόμενοι». Ήταν ελεύθεροι πολιορκημένοι.
Το «διαμάντι του στέμματος»
Πώς μπορεί εκπρόσωπος του ελληνικού λαού να λέει για οποιαδήποτε άλλη χώρα: «Όπως όλοι οι Έλληνες κάθε φορά που επισκέπτομαι την Ουάσιγκτον νιώθω πως επιστρέφω σπίτι μου. Μία βόλτα γύρω από το μνημείο του Λίνκολν είναι σαν μία βόλτα γύρω από τον Παρθενώνα, τουλάχιστον πριν ο Λόρδος Έλγιν υφαρπάξει τα μάρμαρα».
Να λέει ότι «οι ηγέτες της Ελληνικής Επανάστασης άντλησαν έμπνευση από όσα επιτεύχθηκαν σε αυτήν εδώ τη χώρα»- έλεος. Ότι η «δημοκρατία στην Ελλάδα έχει αποδείξει την ανθεκτικότητά της«, παραβλέποντας ότι στην περίπτωση που η δημοκρατία δεν αποδείχθηκε ανθεκτική, η χώρα του Μπάιντεν ευλόγησε αυτούς που την κατέλυσαν- αν δεν συμμετείχε στην κατάλυση. Όπως αδιαφόρησε και όταν ο «Αττίλας» εισέβαλε στην Κύπρο- με αμερικανικά όπλα.
Να μην γνωρίζει ότι «νεοαυτοκρατορικές φαντασιώσεις που ανήκουν σε άλλους αιώνες και πρέπει να αποτύχουν» δεν έχει μόνο ο Πούτιν, αλλά και οι Αμερικανοί.
Και όταν μιλάει για τη «συνεργασία στη ναυτική βάση στον κόλπο της Σούδας» να τη χαρακτηρίζει “διαμάντι του στέμματος” της εξαιρετικής στρατιωτικής μας σχέσης». Σαν να είναι η Ελλάδα αποικία.
Να βρίσκει «τα Βαλκάνια αρκετά εύθραυστα και πρέπει να διατηρήσουμε την ευρωπαϊκή προοπτική ζωντανή και αυτή» όταν ο ίδιος έκανε το αντίθετο με τη Συμφωνία των Πρεσπών.
Και να προκαλεί μειδιάματα μιλώντας για τον «νέο σας Πρέσβη στην Ελλάδα» και «τιμή μας να υποδεχόμαστε τον George πίσω στη δεύτερη πατρίδα του», όταν οι Αμερικανοί ξέρουν καλά, ειδικά στο Κογκρέσο, πώς πήρε τη θέση ο εν λόγω πρέσβης .
Όπως ήταν για μειδιάματα η αναφορά του: «Είναι μεγάλη τιμή και χαρά να απευθύνομαι σε αυτή την κοινή συνεδρίαση υπό την προεδρία δύο γυναικών… Οποιοδήποτε κράτος που δεν αξιοποιεί το ταλέντο των γυναικών, δαπανά το ήμισυ των πόρων του, σύμφωνα με τον Πλάτωνα». Νομίζει ότι δεν ξέρουν στην Αμερική ότι ο ίδιος δεν αξιοποιεί αυτό το ταλέντο στο δικό του κράτος;
Και για να τελειώνουμε: Τι είδους πρωθυπουργός είναι αυτός που αποκηρύσσει επί αμερικανικού εδάφους ένα δικό του νομοθέτημα, αλλά το κρατάει στην Ελλάδα σε εφαρμογή- όπως είναι ο νόμος του για τα fake news για τον οποίο «αν ήταν να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω, πιθανότατα δεν θα εισήγαγα αυτή τη νομοθεσία»;
ΥΓ: Αυτός είναι, έτσι μίλησε. Το χειρότερο είναι ότι βρέθηκαν πολλοί στην Ελλάδα να αισθανθούν υπερήφανοι και να τον χειροκροτήσουν συγκινημένοι. Τελικά τίποτε δεν είναι τυχαίο.
Του Γ. Λακόπουλου
Πηγή: anoixtoparathyro.gr
Ετικέτες: 
