Δευτέρα, Μαρτίου 28, 2022
Αν θέλαμε να δείξουμε σε κάποιον που δεν έχει ιδέα από Ελλάδα, τι συμβαίνει στην ελληνική πολιτική σκηνή εδώ και δεκαετίες και μάλιστα να το κάνουμε εύκολα και μέσα σε λίγα λεπτά, θα αρκούσε να καταφύγουμε στους... "Απαράδεκτους".
Στη θρυλική κωμική σειρά, που προβάλλεται σε επανάληψη από το Mega, οι πρωταγωνιστές συχνά πυκνά κάνουν αναφορές στην... κυβέρνηση Μητσοτάκη. Η σειρά είναι γυρισμένη πριν 30 χρόνια. Τότε είχαμε κυβέρνηση Μητσοτάκη, σήμερα έχουμε κυβέρνηση Μητσοτάκη και μετά από 30 χρόνια, είναι πιθανό να έχουμε μια άλλη κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Ένας ξένος θα καταλάβαινε αμέσως ότι κάτι τέτοιο συναντάται μόνο σε υπανάπτυκτες χώρες. Δεν συμβαίνει μόνο σε επίπεδο πρωθυπουργών, αλλά σε όλο τον κρατικό μηχανισμό.
Πριν λίγες μέρες ο υιός του πρωθυπουργού, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, παρενέβη στα δημόσια πράγματα για να στηλιτεύσει την αντιπολεμική συναυλία της Τρίτης.
Η τοποθέτησή του ήταν απαξιωτική για τους καλλιτέχνες και προκάλεσε σφοδρές αντιδράσεις.
Μια παρένθεση εδώ. Όταν ένας 24χρονος άνδρας -δημόσιο πρόσωπο- επιλέγει να ειρωνευθεί καλλιτέχνες, των οποίων τα τραγούδια θα ακούνε τα παιδιά των παιδιών μας, όταν θα τα κυβερνούν οι γόνοι των γόνων και παίρνει θέση σε ένα θέμα για το οποίο ήδη υπάρχει οξύτατη αντιπαράθεση, θα πρέπει να είναι έτοιμος να δεχθεί κριτική. Οι κλαίουσες ιτιές που συγκινούνται από “την επίθεση σε ένα παιδί”, ας χαρούν τον μισθό τους και ας θυμούνται ότι έχουμε Δημοκρατία.
Ένα μεγάλο μέρος των αντιδράσεων λοιπόν, περιελάμβανε μια "μομφή" που επαναλαμβανόταν. Ούτε λίγο ούτε πολύ, αρκετοί υπονοούσαν ότι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης o νεότερος, κάποια στιγμή θα κυβερνήσει ή θα αναλάβει θέσεις και αξιώματα. Θεωρούσαν ότι έτσι στηλιτεύουν τον ίδιο ή όσους γόνους προετοιμάζονται ήδη για τις θέσεις του αύριο, ενώ στην πραγματικότητα, έβριζαν τον μέσο Έλληνα ψηφοφόρο.
Σε εποχές παρατεταμένης κρίσης η κοινωνική κινητικότητα φθίνει και οι κληρονομιές (κάθε είδους) και οι μεγάλες περιουσίες αποκτούν ακόμα μεγαλύτερη σημασία, όχι μόνο στον οικονομικό τομέα αλλά και στην πολιτική. Οι γόνοι είναι ακόμα πιο ισχυροί, πιο αυθάδεις και μεγαλώνουν με την πεποίθηση ότι η εξουσία τους ανήκει, μαζί με το αλάθητο.
Μικρές ειδήσεις, παραπολιτικές στήλες και “ρεπορτάζ” μας ενημερώνουν για τις σπουδές τους, για το πού έπιασαν δουλειά στην Ελλάδα ή το εξωτερικό, με ελάχιστο άγχος και όλες τις πόρτες ανοικτές. Χτίζονται έτσι σιγά σιγά τα πλούσια βιογραφικά, που θα διεκδικήσουν αρχηγίες και πρωθυπουργίες.
Όμως όλα αυτά δεν είναι ποτέ αρκετά. Μπορεί πράγματι οι γόνοι να έχουν πολύ πιο εύκολο δρόμο, αλλά στην Ελλάδα δεν είμαστε πριγκιπάτο.
Τα παιδιά των ισχυρών όταν κατέλθουν στον πολιτικό στίβο, ψηφίζονται είτε από το κομματικό ακροατήριο, είτε σε εθνικές εκλογές. Και ψηφίζονται όχι μόνο από τον εσμό των κρατικοδίαιτων μετακλητών, που μπορεί να ψηφίσουν οτιδήποτε, αρκεί να τρέχει ο μισθός, αλλά και από τα κορόιδα που φαντασιώνονται ότι οι "πρίγκιπες", θα ενδιαφερθούν για τον λαό και όχι για την αναπαραγωγή της εξουσίας τους, της περιουσίας τους και της κληρονομιάς τους.
Η επικράτηση της οικογενειοκρατίας στην ελληνική πολιτική σκηνή, είναι έργο των Ελλήνων ψηφοφόρων. Αυτοί πείθονται, αυτοί ψηφίζουν και αυτοί μετά καταριούνται την άδικη κοινωνία που άλλους τους ανεβάζει (πάντα τους ίδιους) και άλλους τους κατεβάζει στα τάρταρα.
Σε 20 - 25 χρόνια από σήμερα, ένας Μητσοτάκης ή ένας Σαμαράς ή και οι δύο ταυτόχρονα, είναι πολύ πιθανό να διεκδικούν την αρχηγία ενός κόμματος και ίσως και την πρωθυπουργία. Και είναι αναμενόμενο, εφόσον κάποιοι θα βρεθούν να τους ψηφίσουν.
Όταν της γης οι κολασμένοι ψηφίζουν πρίγκιπες, δεν φταίνε οι πρίγκιπες. Μεταξύ πελατών και κυρίως μεταξύ κορόιδων, ειλικρίνεια.
Μάνος Χωριανόπουλος
Ετικέτες: 
