Πέμπτη, Φεβρουαρίου 17, 2022
Δεν ξέρω τι άκουσε στο καφενείο ο Καρπάθιος πατέρας που αυτοκτόνησε γιατί δεν άντεξε τη χλεύη της κοινότητας, μετά τη διαρροή ερωτικού βίντεο του γιου του με έναν άλλον άνδρα. Ακόμα κι αν δεν τα άκουγε καν ο ίδιος τα σχόλια, ακόμα κι αν τα μετέφεραν οι οικείοι του.
Αλλά ακόμα κι αν δεν έφταναν ποτέ στ’αυτιά του, θα ένιωσε την κατακραυγή στα βλέμματα και στην ατμόσφαιρα πένθους που θα έπεσε στο σπίτι του μετά το γεγονός.
Η Κάρπαθος, είναι η πατρίδα μου. Γνωρίζω τους κώδικες, τους άγραφους νόμους, το εθιμικό δίκαιο και τους λόγους που μπορεί να περιθωριοποιηθεί κανείς.
Το ίδιο θα μπορούσε να είχε συμβεί σε οποιαδήποτε άλλη κλειστή κοινότητα της χώρας, τόσο κλειστή και τόσο απομακρυσμένη, που για να ταξιδέψεις εκεί με πλοίο χρειάζεσαι 24 ώρες αφού κανέναν πλοιοκτήτη δεν συμφέρει μια απευθείας σύνδεση με το νησί και καμία κυβέρνηση δεν διευκόλυνε την πρόσβαση, αντιθέτως το μοναδικό καράβι που πηγαινοέρχεται το φωνάζουν σκυλοπνίχτη γιατί κάθε λίγο μπατάρει σε κάποιο λιμάνι.
Αν θέλεις να ακούσεις ραδιόφωνο, πιάνεις πιο εύκολα Τουρκία. Αν θέλεις να πας κινηματογράφο, δεν πας, δεν υπάρχει ούτε ένας, παρά το γεγονός ότι μιλάμε για το τρίτο σε έκταση νησί της Δωδεκανήσου, πανέμορφο, τουριστικό, αλλά ακόμα ξεχασμένο από την πολιτεία.
Το τι σημαίνει αποκλεισμένος-η-ο στην Ακριτική Ελλάδα, το γνωρίζουν όσοι-ες-α το ζουν. Όχι, δεν είναι όλοι -ες ομοφοβικοί στο νησί. Πείτε μου όμως, σε ποια τόσο κλειστή κοινωνία άντεξε να μείνει νέο παιδί που κάποια στιγμή ανακάλυψε πως ανήκει στην ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα; Τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα, έφυγαν άρον άρον από τα χωριά τους για να χαθούν στην ανωνυμία των μητροπολιτικών κέντρων. Εδώ το κάναμε όσες δεν μπορέσαμε να αναπνεύσουμε κάτω από τον στενό κορσέ του καφενείου κι ας μην ανήκουμε στην ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα. Το τι συμβαίνει στην επαρχία,είναι κοινό μυστικό.
Κι όσο πιο μακριά από ένα πολυπολιτισμικό, μητροπολιτικό περιβάλλον βρίσκεσαι, τόσο πιο βαριά η σκιά της πατριαρχίας. Όχι γιατί οι μητροπόλεις σφύζουν από ανεκτικότητα κι ελευθερία (η Ζάκι εξάλλου εδώ δολοφονήθηκε), αλλά γιατί προσφέρουν ακόμα νησίδες ελευθερίας και πολιτισμού.
Θα μπορούσα να γράφω ώρες για το πως απλώνεται το πέπλο της πατριαρχίας σε ένα νησί που έχει μητριαρχική παράδοση σύμφωνα με τους κοινωνιολόγους. Για το πως αυτή η μητριαρχία εκδηλώθηκε με χαρακτηριστικά βαθιάς πατριαρχίας. Για το πως πάντρευαν σε ένα βράδυ τις 14χρονες φίλες μου τα καλοκαίρια. Πως μεταμορφωνόταν ένα παιδάκι σε νύφη εν μία νυκτί, κι έφευγε την επόμενη με έναν άγνωστο για την Αμερική, ή έμενε στο χωριό κάτω από την εξουσία της πεθεράς.
Για το πόση θλίψη έχω δει στα μάτια νέων ανθρώπων γιατί δεν ενέκριναν οι οικογένειες τους το ταίρι τους επειδή δεν είχε το επιθυμητό status, για το ποιος θεωρείται «καλός γαμπρός», ποια «καλή νύφη», για το πως αυτά προσδιορίζονται από την κουλτούρα του χρήματος με την οποία διαποτίστηκε ένα νησί που είχε τρία κύματα μετανάστευσης, για το πως μαθαίνουν τα παιδιά τον ορισμό της ευτυχίας που δεν είναι άλλος από έναν «καλό» γάμο και απογόνους που θα φέρουν τα ονόματα των προγόνων τους.
Αν ακόμα σε κάποια χωριά είναι δύσκολο να διεκδικήσει ένα ετεροφυλόφιλο ζευγάρι την ελευθερία του λοιπόν, ή ένας άνθρωπος το δικαίωμα να μην κάνει παιδιά, φανταστείτε τι γολγοθά έχει μπροστά του ένα ομόφυλο ζευγάρι, φανταστείτε την εσωτερική κόλαση ενός τρανς ατόμου, όχι στην Κάρπαθο μόνο, αλλά σε όλη την ελληνική επαρχία. Δεν θέλω να σκέφτομαι την οδύνη αυτού του αγοριού, που θα ζήσει μια ζωή με το τραύμα ότι ο πατέρας του αυτοκτόνησε γιατί στα μάτια του χωριού, δεν ήταν άξιος να τον κάνει άνδρα.
Όμως δεν πρόκειται για έναν πατέρα που αυτοκτόνησε από ντροπή, μιλάμε για μια καραμπίνα οπλισμένη από την ίδια την πατριαρχία και την ανοχή μας σε όλους τους τρόπους με τους οποίους εκφράζεται. Είτε πρόκειται για την ανοχή μας στην ομοφοβία και την τρανσφοβία, είτε πρόκειται για την ανοχή μας στην κατακραυγή της σεξουαλικής έκφρασης και ελευθερίας κάθε γυναίκας, κάθε ΛΟΑΤΚΙ ατόμου. Οι άνθρωποι του χωριού που οδήγησαν τον άνθρωπο αυτόν στην αυτοκτονία, θα πάνε να ανάψουν το κεράκι τους στην εκκλησία, αγνοώντας ποιον διάβολο υπηρετούν. Η ίδια η πατριαρχία τους καθοδηγεί, που εμπεριέχει φθόνο άφθονο.
Όμως μέχρι η χλεύη να στραφεί σε αυτούς που δημοσιοποίησαν το βίντεο, μέχρι να φτάσει η μέρα που κανένας γονιός δεν θα ντρέπεται, κανένας χωριανός δεν θα επιτίθεται, έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας. Μακάρι η τραγική ιστορία της Καρπάθου, να πείσει την πολιτεία, να μπει στα σχολεία μάθημα συμπεριληπτικής σεξουαλικής εκπαίδευσης και να σκύψει ιδιαίτερα στην επαρχία, όπου τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα και οι συγγενείς τους στιγματίζονται μέχρι θανάτου, όπως είδαμε.
Ας συστήσουν στα ιδιωτικά κανάλια, που έχουν τροφοδοτηθεί με μπόλικο δημόσιο χρήμα, ενημερωτικές και πολιτιστικές εκπομπές με έμφαση στη διαφορετικότητα και την συμπεριληπτικότητα. Μακάρι να πειστούν όλοι-ες-α πλέον πως η πατριαρχία, δολοφονεί και άνδρες.
Γιατί δεν είναι όλα τα σχολεία, σαν το μουσικό γυμνάσιο στο Ίλιον. Δεν έχει η κάθε κοινότητα ούτε την παιδεία ούτε τα αντανακλαστικά να αντιδράσει υγιώς. Και στις μικρές κοινότητες σιγοβράζει η βία και αργοσβήνουν ζωές. Ας μη χαθεί άλλη, ούτε στην Κάρπαθο ούτε πουθενά.
Τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν τον συντάκτη τους, χωρίς να συμπίπτουν κατ' ανάγκη με την άποψη του Tvxs.gr
Ετικέτες: 
