Τετάρτη, Ιουλίου 25, 2018
Αυτό με οδηγεί στο εξής ερώτημα:
Πότε είναι η κατάλληλη ώρα για να αποδοθούν ευθύνες;
Ποτέ!!!
Κάθε φορά που υπάρχει μια καταστροφή στην Ελλάδα, όλοι οι πολιτικοί συμφωνούν πως δεν είναι τώρα η κατάλληλη ώρα να αποδοθούν ευθύνες.
Βέβαια, κανείς τους δεν προσδιορίζει πότε είναι η κατάλληλη ώρα για να αποδοθούν ευθύνες.
Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα, να έχουμε πάλι καταστροφή στην ίδια περιοχή μετά από χρόνια, και όλοι πάλι να λένε πως δεν είναι η κατάλληλη ώρα να αποδοθούν ευθύνες.
Θυμάμαι, στο σεισμό του 1999, τον Κώστα Λαλιώτη, υπουργό ΠΕΧΩΔΕ τότε, να λέει αποφασιστικά πάνω από τα συντρίμμια της ΡΙΚΟΜΕΞ -με 39 νεκρούς- πως αυτή τη φορά θα αποδοθούν ευθύνες.
Φυσικά, ευθύνες δεν αποδόθηκαν. Όλοι αθώοι.
Δεν υπάρχουν ευθύνες στην Ελλάδα.
Δεν υπάρχει τοπική αυτοδιοίκηση, δεν υπάρχει περιφέρεια, δεν υπάρχουν εργολάβοι, μηχανικοί, πολεοδόμοι, δεν υπάρχει τίποτα.
Δεν είναι τυχαίο ότι κάθε φορά που υπάρχει μια τέτοια καταστροφή στην Ελλάδα, οι πάντες κάνουν λόγο για θεομηνία και για οργή του Θεού.
Ο Θεός είναι υπεύθυνος.
Ο Θεός πήρε 74 ανθρώπους κοντά του, γιατί ήταν καλοί άνθρωποι και τους ήθελε για παρέα.
Εμείς δεν έχουμε καμία ευθύνη.
Ξέρετε ποιοι δεν έχουν ευθύνη;
Τα παιδιά δεν έχουν ευθύνη.
Όλοι οι ενήλικες έχουμε ευθύνες.
Αλλά η Ελλάδα είναι η χώρα των αιώνιων παιδιών.
Οπότε, δεν είναι τώρα η κατάλληλη ώρα να αποδοθούν ευθύνες.
Ποτέ δεν είναι η κατάλληλη ώρα να αποδοθούν ευθύνες στην Ελλάδα.
Βέβαια, εδώ χρεοκόπησε η χώρα και δεν αποδόθηκαν ευθύνες -η χρεοκοπία αντιμετωπίστηκε σαν φυσικό φαινόμενο-, και εσύ ζητάς ευθύνες για τις πυρκαγιές;
Εθνικό πένθος λοιπόν. Δηλαδή, εθνική υποκρισία.
Ας πενθήσουμε.
Και θα αναζητηθούν οι ευθύνες.
Όχι τώρα. Μετά. Κάποτε, τέλος πάντων.
Με το εθνικό πένθος δεν λύθηκε ποτέ κανένα θέμα.
Με την απόδοση ευθυνών, μπορεί οι ζωές κάποιων ανθρώπων να σωθούν στο μέλλον.
Αλλά εμείς, εθνικό πένθος.
Δηλαδή, εθνική αμνησία.
Και εθνική αθωότητα.
Το να είσαι Έλληνας, σημαίνει πως είσαι αθώος.
Για όλα.
(Αυτό το κείμενο το έγραψα τον περασμένο Νοέμβριο, με αφορμή τις καταστροφές από τις πλημμύρες με τους νεκρούς στην Δυτική Αττική. Απλά, άλλαξα μερικές λέξεις. Θα το δημοσιεύσω ξανά στην επόμενη καταστροφή. Που με τις υποδομές της χώρας να έχουν διαλυθεί και να έχουν αφεθεί στην τύχη τους -ως αποτέλεσμα της χρεοκοπίας και των περικοπών λόγω των Μνημονίων- δεν θα αργήσει.)
(Μετά από κάθε καταστροφή, πολλοί λένε πως η φύση εκδικείται. Η φύση δεν εκδικείται. Η φύση αδιαφορεί. Η φύση είναι κτηνωδώς αδιάφορη. Τουλάχιστον, η φύση δεν υποκρίνεται πως ενδιαφέρεται. Γιατί αυτό είναι το πιο αηδιαστικό απ’ όλα, μετά από καταστροφές με θύματα.)
Ετικέτες: 
