Κυριακή, Νοεμβρίου 27, 2016
Το συνεχιζόμενο μετά θάνατον δράμα του Γιακουμάκη -
Τον έδεναν στις καρέκλες, τον έκλειναν στα ντουλάπια, του περνούσαν την πετσέτα γύρω απ’ το λαιμό, του πετούσαν κέρματα, τον ξύριζαν, τον χλεύαζαν…
Ο Βαγγέλης, εμφανιζόταν συνεχώς με μώλωπες, από τα ασταμάτητα βασανιστικά και ομηρικά… Μια φορά, μάλιστα, τον κρέμασαν για μία ώρα από το παράθυρο του 2ου ορόφου, της εστίας της σχολής… Άλλη (φορά) πάλι, τον γκρέμισαν από τις σκάλες και έφτασε μέχρι τον πρώτο. Κλωτσιές βίαιες τόσο στο σώμα όσο και στο κεφάλι…
Εγώ ντρέπομαι, εσύ; Το ξέρω πως ντρέπεσαι. Και ξέρω και επίσης τι σκέφτεσαι. Όχι δεν είμαι η Πυθία, ούτε ο φωτεινός παντογνώστης, απλά κι εγώ ίσως το ίδιο θα σκεφτόμουνα αν είχα παιδί… Φαντάζομαι, υποθέτω πως είναι οι σκέψεις κάθε λογικού και συνειδητοποιημένου γονέα…. “Πως θα ένοιωθα αν αυτή την κόλαση τη βίωνε το δικό μου παιδί;
Πως θα ένοιωθα αν αυτά τα κακουργήματα ήταν δημιουργήματα του δικού μου παιδιού; Πως θα ένοιωθα αν ήμουνα υπεύθυνος/η στη συγκεκριμένη γαλακτοκομική σχολή, που όπως αποδεικνύεται οι συγκεκριμένοι φοιτητές το μόνο που δεν ξέρουν να φτιάχνουν είναι τυριά… Επόμενη σκέψη. “Πω, πω το σκέφτομαι και τρελαίνομαι. Δε θα ήθελα καθόλου να ήμουνα στη θέση τους. Ο Θεός να τους δώσει δύναμη και κουράγιο να αντέξουν”.
Δε βαριέσαι, εκεί που πέφτει, εκεί καίει… Εμείς να είμαστε καλά, τα παιδιά μας, τ’ αδέρφια μας, τα σόγια μας, οι φίλοι μας, κλπ… Αυτό δε σκεφτόμαστε; Έτσι δεν πράττουμε; Κι αν κάνω κάπου λάθος, διορθώστε με…
Δεν πάει όμως έτσι, γιατί υπάρχει και χειρότερο και ξέρεις ποιο είναι αυτό; Πως παιδιά “σκοτώνουν παιδιά”!!! Προσωπικά αυτό με τρομάζει περισσότερο. Πως αυτά τα παιδιά, που “δολοφόνησαν” το Βαγγέλη και τον κάθε “Βαγγέλη” δεν είναι τίποτα άλλο παρά τερατουργήματα των ίδιων τους των γονέων… Ένα παιδί δε γεννιέται δολοφόνος, γίνεται… Τέρας δε γεννιέται κανείς. “Άνθρωποι” συναισθηματικά ανάπηροι και ανήμποροι στο μεγαλείο της αγάπης, τεκνοποιούν κάτω από μια εγωιστική πράξη… Στο βωμό του σαθρού της κοινωνίας και του …ρουσφετιού.
Θα μου πεις, πως το άδικο δεν το θέλει ούτε ο Θεός μα ούτε και ο διάολος… Δε ξέρω όμως κατά πόσο η απονομή δικαιοσύνης επέρχεται από τους εγγεγραμμένους νόμους ή από τους άγραφους…
Και μιας και είπα νόμους… Αθωωτική είναι η πρόταση της Εισαγγελέα για τους τρεις κατηγορούμενους της δίκης που έχει κυριαρχήσει ως «υπόθεση Γιακουμάκη», αν και δεν αποτελεί την κύρια υπόθεση που διερευνά ο Ανακριτής, με την απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Πλημμελειοδικών Ιωαννίνων να εκδίδεται την Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου.
Η πρόταση της Εισαγγελέα, μετά από επτά ημέρες ακροαματικής διαδικασίας, σύμφωνα με το σκεπτικό που αναλύθηκε διεξοδικά, αφορά στο νομικό αλλά και στο ουσιαστικό κομμάτι της υπόθεσης.
Καταλήγοντας, η Εισαγγελέας σημείωσε ότι η παράβαση καθήκοντος δε στοιχειοθετήθηκε ούτε υποκειμενικά ούτε αντικειμενικά, καθώς και ότι δεν αποδείχθηκε πως οι κατηγορούμενοι είχαν υποχρέωση να ακολουθήσουν κάποιο υπηρεσιακό καθήκον, πως είχαν πρόθεση να παραβιάσουν το υπηρεσιακό αυτό καθήκον, ούτε πως το παραβίασαν, επειδή ήθελαν να βλάψουν είτε τον Βαγγέλη Γιακουμάκη είτε τη Σχολή, ούτε να ωφελήσουν κάποιον, όπως την παρέα των Κρητικών ή κάθε έναν ξεχωριστά.
Επιπλέον, η Εισαγγελέας σημείωσε πως σε ό,τι αφορά στον τρόπο που ενήργησαν όταν ενημερώθηκαν, έκαναν τουλάχιστον το 90% των ενδεδειγμένων ενεργειών που απαιτούνται σε περιπτώσεις σχολικού εκφοβισμού, ένα φαινόμενο που ανέλυσε στην αρχή της αγόρευσής της.
Τόνισε, επίσης, ότι ήταν δύο εκπαιδευτικοί με γνώσεις γεωπονικής που βρέθηκαν σε αυτές τις θέσεις όχι ως δικαστές, αλλά ως εκπαιδευτές, ενώ στην περίπτωση της τιμωρίας τριών μαθητών (σ.σ. το σημείο στο οποίο εμπλέκεται ο κ. Μαρκογιαννάκης), η Εισαγγελέας σημείωσε ότι η τιμωρία, ελλείψει κανονισμού, βρισκόταν στη διακριτική τους ευχέρεια και πρόσθεσε πως το γεγονός ότι τους τιμώρησαν, τους έφερε τελικά στη θέση του κατηγορούμενου. Με το ίδιο σκεπτικό, ακριβώς επειδή η τιμωρία ήταν στη διακριτική τους ευχέρεια, θα μπορούσε να αλλάξει σε οποιαδήποτε φάση της διαδικασίας και δεν πηγάζει από πουθενά ότι θα έπρεπε να τους επιβληθεί η οριστική αποβολή…
Βαγγέλη, ξέρεις κάτι, ίσως και να σε ξεχάσαμε, όπως ξεχάσαμε τον Άλεξ, το Μάριο και όλα τα υπόλοιπα παιδιά που έζησαν τη δικιά σου κόλαση και γι’ αυτά που μάθαμε αλλά και γι’ αυτά που δε μάθαμε… Τελικά δε σε αγαπήσαμε όπως σου γράφαμε εκείνη την Κυριακή, η αγάπη δε ξεχνά, φωνάζει, κραυγάζει μέσα από πράξεις, λέξεις… την ακούς ακόμα και στη σιωπή. Μόνο που αυτή η σιωπή δε φωνάζει, άχνα δε βγάζει…
Είναι τρομακτική πολύ τρομακτική. Σα θρίλερ που νιώθεις το φάντασμα ή το δολοφόνο να σπάει τη τζαμαρία σου και να σ’ αρπάζει απ’ το λαιμό…
Σιωπή Βαγγέλη… Ανίκητη σιωπή… και ξέρεις κάτι, λένε πως κοινωνία που δε σώζει τα παιδιά της, δεν αξίζει και να σωθεί, ίσως τελικά και να έχουν δίκιο.
Συγνώμη Βαγγέλη, αλλά από τότε που μας άφησες γίναμε χειρότεροι… Συνηθίσαμε και γίναμε χειρότεροι…
Πηγή: mignatiou.com - Nov 27, 2016
Ετικέτες: 
