Τετάρτη, Αυγούστου 13, 2014
Είναι γεγονός ότι ο βουλευτής της ΝΔ Μιχαήλ Ταμήλος δεν μετείχε στο
θερινό τμήμα της Βουλής που ψήφισε την τροπολογία, η οποία επιτρέπει
στους μεγαλοΜΜΕδες να συγχωνεύονται, να χρησιμοποιούν κοινά studios και
προσωπικό και να εξαιρούνται από τις διατάξεις περί συγκεντρώσεων επιχειρήσεων της νομοθεσίας για την
προστασία του ελεύθερου ανταγωνισμού «αρκεί να τηρούν τις αρχές του
ανόθευτου ανταγωνισμού»[;].
Χρησιμοποιώ, όμως, το όνομά του ως
χαρακτηριστικό δείγμα βουλευτού, ο οποίος ψηφίζει ό,τι του σερβίρει η
κυβέρνηση χωρίς να νοιώθει την ανάγκη να κατανοήσει αυτό που ψηφίζει ή
το ψηφίζει ακόμη και αν το έχει κατανοήσει και διαφωνεί με αυτό.
Αρκεί
ότι με την ψήφο του η μεν κυβέρνηση διατηρείται στην εξουσία, αυτός δε
διατηρεί τη βουλευτική έδρα του.
Ο βουλευτής Σάββας Αναστασιάδης δεν
δέχεται, προφανώς, ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο, αφού δικαιολογεί την ψήφο
του, αν και διαφωνεί με ένα νομοσχέδιο που ψηφίζει, ως εξής: «Κάποιες
φορές είμαστε αναγκασμένοι λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών να ψηφίζουμε
διατάξεις με τις οποίες δεν συμφωνούμε, είναι γεγονός». Δεν μας εξηγεί,
όμως, ποιές είναι οι «ιδιαίτερες συνθήκες», ώστε να αντιληφθούμε γιατί
διαφωνεί με κάτι που ψηφίζει, ενώ αντιλαμβάνεται ότι επιβάλλεται να το
ψηφίσει λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών. Όταν συντρέχουν ιδιαίτερες
συνθήκες που επιβάλλουν την εισαγωγή κάποιας ρύθμισης, δεν μπορείς να
λες ότι διαφωνείς με τη ρύθμιση που ταιριάζει στις συνθήκες αυτές. Ας
εξετάσουμε, λοιπόν, μια τέτοια «ιδιαίτερη συνθήκη».
Διάβαζα στην αιτιολογική έκθεση της εν λόγω τροπολογίας ότι με αυτήν
δίνεται η δυνατότητα στα ηλεκτρονικά ΜΜΕ να επιτυγχάνουν «οικονομίες
κλίμακος».
Ανέτρεξα στα λεξικά και στο διαδίκτυο και ανεκάλυψα ότι
οικονομία κλίμακος είναι η αύξηση της παραγωγής με λιγότερο κόστος.
Μπορείς π.χ. να ενοποιήσεις δύο επιχειρήσεις που παρήγαν 200 μολύβια η
καθεμία και απασχολούσαν 100 άτομα η κάθε μία, ώστε να παράγονται 400
μολύβια με 150 άτομα προσωπικό. Δεν είναι κακή η ιδέα, έστω και αν αυτό
επιτείνει την ανεργία.
Το ερώτημα είναι γιατί δεν εφαρμόζεται αυτή η
καταπληκτική ιδέα και σε άλλους «παραγωγικούς» τομείς. Συντρέχουν
ιδιαίτερες συνθήκες μόνον στα ΜΜΕ;
Το ερώτημα γίνεται πιο βασανιστικό
όταν βλέπεις τους πίνακες που ανήρτησε ο Δ. Καμμένος [υποψήφιος
ευρωβουλευτής των ΑΝΕΛ, ο οποίος δεν εξελέγη φυσικά] τους σχετικούς με
το ΑΕΠ και το χρέος χωρών-μελών της ευρωζώνης.
Για να δούμε λοιπόν:
Τί παρατηρούμε;
Πως σε όλες τις χώρες όσο μειώνεται το έλλειμμα, τόσο αυξάνει το δημόσιο
χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ. Η μόνη εξήγηση που μπορώ εγώ να δώσω ως μη
οικονομολόγος είναι ότι το ΑΕΠ είτε παραμένει σε σταθερά επίπεδα είτε
μειώνεται. Δεν μπορώ να εξηγήσω διαφορετικά αυτόν τον συσχετισμό.
Ας πάρουμε για παράδειγμα τη χώρα μας, όπου το ΑΕΠ συρρικνώνεται
διαρκώς, με αποτέλεσμα το δημόσιο χρέος ως ποσοστό αυτού να εκτινάσσεται
στα ύψη, ενώ το έλλειμμα [ως ποσοστό] μειώνεται. Πράγματι το ΑΕΠ της
Ελλάδος από € 222,151 δισ. το 2010, μειώθηκε στα €208,532 δισ. το
2011, στα € 193,347 δισ. το 2012 και στα € 182,054 δισ. το 2013 με
βάση στοιχεία που δημοσιοποίησε η Eurostat την 23.04.2014. Οι αριθμοί,
λοιπόν, είναι αμείλικτοι.
Κάθε χρονιά παράγουμε και λιγότερα.
Για να
αυξηθεί η παραγωγή, πρέπει να υπάρχει και κατανάλωση, η οποία, όμως,
συρρικνώνεται λόγω έλλειψης ή δραματικής μείωσης της αγοραστικής δύναμης
των πολιτών.
Και αυτό προκαλεί τον φαύλο κύκλο της ύφεσης, για τον
οποίο μιλούσαν από το 2009 τόσο ο Γιωργάκης όσο και ο Αντωνάκης.
Ευτυχώς, όμως, που οι κυβερνήτες μας φροντίζουν για την αύξηση της
παραγωγικότητας των ΜΜΕ.
Άλλωστε, ο Αντώνης δεν είχε πει ότι τον
Σεπτέμβριο του 2013 απογειωνόμαστε;
Εκείνο που δεν διευκρίνισε είναι
πόσο χαμηλή θα είναι η πτήση και εάν θα ιπτάμεθα καθήμενοι αναπαυτικώς
όλοι εντός της ατράκτου ή θα κρεμόμεθα οι περισσότεροι εκτός αυτής.
Ούτε
μας είχε πει ότι το Δημόσιο θα εξακολουθεί να ξοδεύει πολύ περισσότερα
από όσα εισπράττει.
Ας δούμε και πάλι τα στοιχεία της Eurostat για τη
χώρα μας: έσοδα το 2010 € 40,4 δισ. και έξοδα € 51,4 δισ., έσοδα το
2011 € 42,2 δισ. και έξοδα € 51,9 δισ., έσοδα το 2012 € 44,4 δισ. και
έξοδα € 53,4 δισ., έσοδα το 2013 € 45,8 δισ. και έξοδα € 58,5 δισ.
Και
βέβαια, εκείνο που δεν καταλαβαίνω είναι πώς μειώνεται το έλλειμμα ως
ποσοστό επί του ΑΕΠ, ενώ το ΑΕΠ μειώνεται σε απόλυτους αριθμούς και το
έλλειμμα αυξάνεται σε απόλυτους αριθμούς. Εδώ μάλλον πρέπει να παίζει η
δημιουργική λογιστική των πρωτογενών πλεονασμάτων. Ίσως λόγω «ιδιαίτερων
συνθηκών».
Σωτήριος Καλαμίτσης
Επιστήθιος φίλος του γιατρού Γωγούση, σφόδρα δε πιθανόν και ομόκελλος
Ετικέτες: 
