Παρασκευή 27 Ιουνίου 2014
Eίναι γνωστή η αξία της φιλίας στην Ελλάδα. Αλλά κατά τη
διάρκεια της κρίσης, οι φιλικές σχέσεις πραγματικά απογειώθηκαν. Πώς
αλλιώς θα μπορούσε μια κυβέρνηση να εκποιήσει τη δημόσια περιουσία δίχως
να πέσει στα χέρια κανενός άσχετου; Πώς αλλιώς θα μπορούσε μια
κυβέρνηση να καταλήγει με μια υποψηφιότητα για κάθε φιλέτο, όπως απαιτεί
προφανώς η ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας; Πώς θα περνούσε μια κυβέρνηση
φωτογραφικές τροπολογίες, όπως πρέπει να γίνεται σε μια ευνομούμενη
κοινοβουλευτική δημοκρατία, αν δεν είχε κάθε φορά κατά νου έναν φίλο
της;
Κάποιοι λένε ότι οι μέρες της κυβέρνησης είναι μετρημένες,
ότι μετά την ήττα της στις ευρωεκλογές την κατατρώει η αγωνία διότι
μάλλον γρήγορα παρά αργά θα αναγκαστεί να προκηρύξει εκλογές και θα τις
χάσει. Ωστόσο, όσοι τα λένε αυτά ξεχνούν την αξία της φιλίας. Μια τέτοια
κυβέρνηση ποτέ δεν αμελεί τους φίλους της. Γι’ αυτό κι έχει ξεκινήσει
αυτό τον αγώνα δρόμου μέσα στο κατακαλόκαιρο να περάσει «προαπαιτούμενα»
σωρηδόν από τα θερινά τμήματα της Βουλής. Διότι από το φθινόπωρο, ποιος
ζει ποιος πεθαίνει, και δεν είναι τώρα τίμιο κι αξιοπρεπές να μείνουν
τα φιλαράκια πεινασμένα.
Η αξιωματική αντιπολίτευση, πάλι, παρά τις σποραδικές
προσπάθειες που έχουν κάνει ορισμένοι να κλέψουν τους φίλους των άλλων,
ορισμένοι λιγοστοί, αυτοί που δεν είναι «γκρουπούσκουλα», που δεν θέλουν
να γυρίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ στο 4% σαν τους υπόλοιπους, τους ακατάδεχτους,
μοιάζει προς το παρόν να μην έχει φίλους.
Για να δούμε, θα αποκτήσει;