Περί ρουφιανιάς

Αν κάτι μου έχει κάνει εντύπωση στη δίκη Τσοχατζόπουλου, είναι πως οι κατηγορούμενοι τα ρίχνουν ο ένας στον άλλον. Ο Ζήγρας καρφώνει τον Τσοχατζόπουλο (σ.σ. είναι ξαδέρφια), ο Τσοχατζόπουλος τον Ζήγρα, η Λαμπροπούλου τον Τσοχατζόπουλο και πάει λέγοντας.


Χτες, ο κατηγορούμενος Νίκος Ζήγρας υποστήριξε πως κρυφάκουγε και άκουσε μέσα στη φυλακή τον Άκη Τσοχατζόπουλο να λέει σε συγκρατούμενό του πως ανησυχεί «μην σπάσει η Λαμπροπούλου και πει για τα βιβλία που έδωσε στον δικηγόρο Τσεκούρα για τη Nobilis».

Δηλαδή, ο Ζήγρας κατασκοπεύει τον ξάδερφό του μέσα στη φυλακή, για να τον δώσει στο δικαστήριο.

Είναι γνωστό πως η Ελλάδα -αν και το κρύβει επιμελώς- είναι μια χώρα με μεγάλη παράδοση στους ρουφιάνους.

Από την άλλη, είναι επίσης γνωστό πως αυτοί που έχουν προβλήματα με τη Δικαιοσύνη έχουν έναν άγραφο νόμο. Δεν δίνουν εύκολα ο ένας τον άλλον, αν και σε κάποιες περιπτώσεις γνωρίζουν πως, αν καρφώσουν τον άλλον, οι ίδιοι θα τύχουν ευνοϊκής μεταχείρισης από την Δικαιοσύνη.

Στη φυλακή, αυτόν που μιλάει τον λένε «λάρυγγα». Και είναι ένα πρόσωπο που δεν χαίρει ιδιαίτερης εκτίμησης από τους συγκρατούμενούς του. Σε αντίθεση, με αυτούς που δεν μιλάνε.

Είναι αξιοσημείωτο πως οι κατηγορούμενοι στη δίκη Τσοχατζόπουλου -ώριμοι σε ηλικία, ευκατάστατοι, μορφωμένοι και μέχρι χτες αγαπημένη παρεούλα- δεν μπορούν να τηρήσουν αυτό που για χιλιάδες φτωχοδιάβολους αποτελεί κοινό τόπο.

Τελικά, δεν είναι ρουφιάνοι. Είναι κάτι πολύ χειρότερο. Είναι ΠΑΣΟΚ.


pitsirikos
Από pitsirikos.net

Ετικέτες: ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ,ΚΟΙΝΩΝΙΑ,ΣΧΟΛΙΑ