Παρασκευή, Αυγούστου 30, 2013
[αυτή που στηρίζει και τις «μεταρρυθμίσεις» του Κυριάκου και τον «απρόθυμο έξυπνο» Στουρνάρα]
Το «κίνημα» των αγανακτισμένων είχε ένα απρόσμενο για τους αιθεροβάμονες
τέλος. Γιατί όμως; Το ερώτημα αυτό εξακολουθεί να απασχολεί.
Έχουν δοθεί πολλές απαντήσεις. Από το ότι «δεν είχε
ιδεολογία», όπως μας ενημέρωσε ο τεράστιος αμπελοφιλόσοφος-αναλυτής
Πάγκαλος [αυτός που είχε, μεταξύ πολλών άλλων, πει ότι το ΠΑΣΟΚ είναι
σαν μια βουλωμένη λεκάνη τουαλέτας], μέχρι το ότι «κανένα κόμμα δεν το
αγκάλιασε», ώστε να ενδυναμωθεί και να γίνει σαν τα μούτρα του κόμματος,
και το «το τρομοκράτησε και το διέλυσε η κυβέρνηση με την αγριότητα των
ΜΑΤ». Διαλέγεις και παίρνεις.
Εγώ βρήκα την απάντηση σ’ αυτό που
διάβασα στο περιοδικό «Άρδην» [τεύχος 93, σελίς 62], όπου παρατίθεται
απόσπασμα από το Κεφάλαιο VI του δοκιμίου «Le reveil de l’ histoire» του
Γάλλου φιλόσοφου Alain Badiou [2012]. Γράφει ο φιλόσοφος για τα
γεγονότα της Αιγύπτου, τότε που έπεσε ο Μουμπάρακ, και όχι φυσικά τότε
που «έπεσε» ο Μόρσι:
«Εμείς οι παλιοί γνωρίσαμε αυτή την κατάσταση στο τέλος του Μάη του ’68.
Υπήρχαν εκατομμύρια διαδηλωτές, κατειλημμένα εργοστάσια, χώροι όπου
γίνονταν αδιάκοπα γενικές συνελεύσεις. Ωστόσο, ο Ντε Γκωλ οργανώνει
εκλογές που καταλήγουν σε μια Βουλή αφάνταστα αντιδραστική. Θυμάμαι τη
σαστιμάρα κάποιων φίλων μου που έλεγαν: «Μα, αφού ήμασταν όλοι στο
δρόμο!». Και τους απαντούσα: «Όχι, και βέβαια όχι, δεν ήμασταν όλοι στο
δόμο!». Διότι, όσο μεγάλη κι’ αν είναι μια διαδήλωση, είναι πάντοτε
εξαιρετικά μειοψηφική».
Έτσι, λοιπόν, και με τους «αγανακτισμένους» της πλατείας Συντάγματος που
κατέληξαν να είναι «τσαντίρια», όπως τους αποκάλεσε ο μέγας Μιλτιάδης
Παπαϊωάννου, ο «Λαδώσατε το αντεράκι σας με το ΠΑΣΟΚ. Οφείλετε να το
ψηφίσετε». Ήταν πολλοί εκεί, αλλά ΔΕΝ ΗΜΑΣΤΑΝ ΟΛΟΙ.
Διαβάζοντας τον φιλόσοφο και ενθυμούμενος τον Mr. Dildo ανέσυρα από το
αρχείο μου ένα ιδιωτικώς διανεμηθέν κείμενό μου. Έγραφα την 30.10.2010
σε φίλους ενόψει των αυτοδιοικητικών εκλογών της 07.11.2010:
«Ακούω επί ημέρες τους τιτανοτεράστιους [οποίος Παπαγιάννειος
σολοικισμός] ΓΑΠ, Παγκούραδο, Καρχιμάκη, Παπουτσή, Καψή, Κάτια Μακρή,
Πεταλωτή και όλο το κακό συναπάντημα που έχουν IQ 500 έκαστος
κεχωρισμένως, να διακηρύσσουν υστερικά ότι αν αποδοκιμασθεί το ΠΑΣΟΚ
στις αυτοδιοικητικές εκλογές, θα προκηρυχθούν εθνικές εκλογές.
Σύσσωμη η αντιπολίτευση [μείζων τε και ελάσσων] χαρακτήρισε τη δήλωση
αυτή ωμό εκβιασμό. Επιτρέψτε μου να διαφωνήσω με τη θέση αυτή και - για
πρώτη φορά - να συμφωνήσω με τον Ανδρέα Ανδριανόπουλο που είπε ότι δεν
αντιλαμβάνεται γιατί αυτό είναι εκβιασμός. Πράγματι, αφού η
αντιπολίτευση δικαιούται να δώσει και έδωσε στις αυτοδιοικητικές εκλογές
χαρακτήρα αντιμνημονιακό, γιατί δεν δικαιούται η κυβέρνηση να δώσει
στις ίδιες εκλογές χαρακτήρα μνημονιακό; Πού είναι ο εκβιασμός; πουθενά.
Απλώς ο ΓΑΠ καταβάλλει μία τελευταία προσπάθεια να πείσει τους δικούς
του ότι το Μνημόνιο είναι καλό, ότι δεν χάθηκε ο κόσμος που χάνονται
θέσεις εργασίας και εξαφανίζονται επιχειρήσεις, ότι δεν έγινε και τίποτε
που άνθρωποι αυτοκτονούν ασφυκτιώντας από τα χρέη λόγω της κρίσης.
Με άλλα λόγια ο ΓΑΠ μας ζητεί τώρα, ήτοι εκ των υστέρων, να εγκρίνουμε
το Μνημόνιο.
Δεν μας ρώτησε πριν το υπογράψει, διότι εγνώριζε ότι δεν θα
τον αφήναμε να το υπογράψει και δεν φαντάσθηκε τί θα μπορούσε να πάθει
στις αυτοδιοικητικές εκλογές που, όμως, εγνώριζε ότι θα διεξαχθούν την
07.11.2010.
Τώρα που το συνειδητοποίησε, μας ερωτά αν μας αρέσει το
Μνημόνιο και θέλει να του πούμε πως μας αρέσει, διαφορετικά θα
προκηρύξει βουλευτικές εκλογές. Μας δίνει, λοιπόν, την ευκαιρία να
καταψηφίσουμε το Μνημόνιο και να πάμε σε εκλογές, όπου θα
αποδοκιμάσουμε, αν θέλουμε, αυτούς που έλεγαν την 03.10.2009 ότι
υπάρχουν λεφτά για να αρχίσουν αμέσως μετά την εκλογική επικράτησή τους
να λένε ότι κυβερνούν ένα Τιτανικό, ότι η οικονομική αδυναμία οδηγεί σε
αφαίρεση μέρους της εθνικής κυριαρχίας, ότι βρισκόμαστε ένα βήμα πριν
από τον γκρεμό, ότι τα spreads εκτινάχθηκαν και δεν επιτρέπουν φθηνό
δανεισμό κ.λπ.
Είναι, λοιπόν, τα πράγματα πολύ απλά και καθόλου εκβιαστικά: δεν μας
ρώτησε, όταν έπρεπε, αλλά τώρα μας δίνει την ευκαιρία να του πούμε αυτό
που θα του λέγαμε, αν μας ρώταγε όταν έπρεπε. Ας εκτιμήσουμε, μάλιστα,
και κάτι άλλο: αν μας ρωτούσε πριν το υπογράψει, ίσως να μην γνωρίζαμε
επακριβώς τί θα υπέγραφε, ενώ τώρα που μας ρωτάει γνωρίζουμε τί υπέγραψε
και, έτσι, είμαστε σε θέση να εκτιμήσουμε αυτό που υπέγραψε. Ας πούμε,
λοιπόν, δια της ψήφου μας τη γνώμη μας γι’ αυτό που υπέγραψε και το
οποίο γνωρίζουμε πλέον τί είναι.
Τα πράγματα, συνεπώς, δεν θα μπορούσαν να είναι απλούστερα.
Αν εγκρίνουμε το Μνημόνιο, θα εκλείψουν οι γκρίνιες και τα παράπονα του
τύπου «στέγνωσε η αγορά», «πεινούν οι συνταξιούχοι», «καλπάζει η
ανεργία», «κλείνουν οι επιχειρήσεις», «25% των καταναλωτών δεν πληρώνουν
ΔΕΗ και ΟΤΕ», «οι επιχειρήσεις δεν μπορούν να αποδώσουν ΦΠΑ»,
«1.000.000 πιστωτικές κάρτες απενεργοποιήθηκαν», «40% κάτω ο τζίρος των
καταστημάτων» κ.λπ. Ο λαός θα έχει μιλήσει και θα έχει εγκρίνει την
παραδεισένια αυτή κατάσταση.
Αν, όμως, ο λαός δεν εγκρίνει την κατάσταση, σίγουρα θα θέλει κάποια
άλλη πολιτική από την ίδια κυβέρνηση ή κάποια άλλη κυβέρνηση για άλλη
πολιτική.
Αν, λοιπόν, η παρούσα κατάσταση, κατ’ επέκταση δε και η κυβέρνηση,
αποδοκιμασθεί την 07.11.2010, αλλ’ η κυβέρνηση δεν μπορεί να αλλάξει
πολιτική, τότε θα βρίσκεται σε δυσαρμονία με το λαϊκό αίσθημα και καλά
θα κάνει να πάει σε εκλογές. Αν δεν πάει σε εκλογές, θα έχει ψευσθεί για
μία ακόμη φορά.
Όντως, αφού το 2009 είπε προεκλογικώς ότι λεφτά
υπάρχουν και με περισσή ευκολία ανεκοίνωσε μετεκλογικώς ότι λεφτά δεν
υπάρχουν, πράγμα που δήθεν δεν εγνώριζε, έτσι και τώρα, αφού θα έχει πει
προεκλογικώς ότι η αντιμνημονιακή ψήφος οδηγεί σε εθνικές εκλογές, θα
μπορεί άνετα να πει μετεκλογικώς ότι δεν οδηγεί σε εθνικές εκλογές.
Δικαιολογίες θα βρει πάμπολλες.
Δεν υπάρχει, λοιπόν, εκβιασμός. Καλούμεθα την 07.11.2010 να εγκρίνουμε ή
να αποδοκιμάσουμε το Μνημόνιο που μας φόρεσαν τα άσχετα καλόπαιδα του
ΓΑΠ πειθόμενα τοις ρήμασι των killers του ΔΝΤ και των λακέδων τους.
Θυμηθείτε μόνον ένα σημαντικότατο στοιχείο. Την επόμενη της
διακαναλικής συνέντευξης τού ΓΑΠ, τα spreads για τη χώρα μας τράβηξαν
την ανηφόρα. Τούτο δείχνει ότι οι πάτρονές του δεν αντέχουν να χάσουν
τον υπηρέτη τους, διότι δεν είναι και τόσο βέβαιοι ότι ο διάδοχός του θα
είναι τόσο υπάκουος [ΣΗΜ 30.08.2013: τώρα είναι και μάλιστα πιο
υπάκουος]. Έτσι, έσπευσαν να μας δώσουν σημάδι ότι η καταψήφιση του
Μνημονίου και, κατ’ επέκταση, του υπηρέτη τους, δεν θα μας επιτρέψει να
δανειζόμεθα με ανεκτό επιτόκιο. Αν, όμως, υπερψηφίσουμε τους λακέδες
τους, οπότε θα υπάρχει σταθερότητα, θα μας δίνουν φθηνότερο χρήμα [*].
Ας τους απαντήσουμε, λοιπόν, την 07.11.2010, αν θέλουμε να δανειζόμαστε
φθηνά ή ακριβά για να τρώει ο Παγκούραδος, ο Μπόμπολας, ο Μητσοτάκης και
η παρέα του, τα κρατικοδίαιτα στελέχη του κυβερνώντος κόμματος και ο εν
γένει συρφετός των λυμεώνων που εξακολουθούν να διορίζουν και να
υπεξαιρούν τα λεφτά που δεν υπάρχουν. Ας τους απαντήσουμε, αν θέλουμε τη
μείωση των συντάξεων, την κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού, την
αύξηση της ανεργίας, το κλείσιμο των καταστημάτων και όσων βιοτεχνιών
απέμειναν.
Ό,τι πει η πλειοψηφία, θα πρέπει να το σεβασθούμε όλοι αγόγγυστα. Στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα.
Αυτά λέγω εγώ ο μικρός, ο ταπεινός που δεν συγκρίνομαι με τους
τρισμέγιστους ΓΑΠ, Παγκούραδο, Ραγκούση, Γερουλάνο, Παμπούκη, Καρχιμάκη,
Παπουτσή, Μανώλη Καψή, Ευθυμίου, Πεταλωτή και Κάτια Μακρή [συγγνώμη που
αδικώ τόσους άλλους, αλλά θα ήθελα έναν τόμο για να τους μνημονεύσω
όλους δοξαστικά]».
Και η πλειοψηφία του λαού έδωσε την πλειοψηφία των Περιφερειών και των
Δημαρχιών στις Μνημονιακές Δυνάμεις. Αυτή η πανταχού παρούσα και τα
πάντα πληρούσα ανέκφραστη, αδιάφορη, παγερή πλειοψηφία. Τί δεν
καταλαβαίνουμε;
Σωτήριος Καλαμίτσης
έχων IQ ραδικιού, αλλά διασωζόμενος ως
Φίλος του γιατρού Γωγούση
[*] OVERTHRAW – AMERICA’S CENTURY OF REGIME GHANGE FROM HAWAII TO IRAQ,
Stephen Kinzer [ΑΝΑΤΡΟΠΗ – Ο ΑΙΩΝΑΣ ΤΩΝ ΕΚ ΜΕΡΟΥΣ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ
ΚΑΘΕΣΤΩΤΙΚΩΝ ΜΕΤΑΒΟΛΩΝ ΑΠΟ ΤΗ ΧΑΒΑΗ ΩΣ ΤΟ ΙΡΑΚ - σελ. 42]
[ΣΗΜ: ο αμερικανο-ισπανικός πόλεμος έχει τελειώσει και ο στρατός των ΗΠΑ
κατέχει την Κούβα έχοντας ξεγελάσει τους κουβανούς εξεγερμένους που
σχεδόν μόνοι τους έδιωξαν τους Ισπανούς και νόμιζαν πως η αμερικανοί
είχαν προστρέξει εις βοήθειά των για να διασφαλίσουν την ανεξαρτησία της
Κούβας].
«Οι κουβανοί πατριώτες επαγγέλλονταν επί χρόνια ότι μετά την ανεξαρτησία
θα σταθεροποιούσαν τη χώρα τους μέσα από την προώθηση της κοινωνικής
Δικαιοσύνης. Οι αμερικανοί ήθελαν κάτι εντελώς διαφορετικό. «Ο κόσμος με
ρωτάει τί εννοούμε με τον όρο σταθερή κυβέρνηση στην Κούβα», έγραφε ο
στρατιωτικός διοικητής στρατηγός Leonard Wood σε έκθεσή του προς την
Ουάσινγκτον αμέσως μετά την ανάληψη των καθηκόντων του το 1900. «Τους
λέγω ότι όταν μπορεί κανείς να δανεισθεί χρήματα με εύλογο επιτόκιο και
όταν το κεφάλαιο είναι πρόθυμο να επενδύσει στο νησί, τότε θα έχουμε
φθάσει σε κατάσταση σταθερότητος.». Σε σημείωμά του προς τον Πρόεδρο
McKinley ήταν ακόμη πιο λακωνικός:
«Όταν με ρωτούν τί εννοώ με τον όρο σταθερή κυβέρνηση, απαντώ: «Χρήμα προς 6%».»
Σχόλιο: το ότι η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ και το Σύνταγμά τους
δεν λέει τέτοια πράγματα αποτελεί αήμαντη λεπτομέρεια.
Και το δικό μας
Σύνταγμα δεν λέει τίποτε από όσα κάνουν οι κυβερνώντες.
Ετικέτες: 
