Τρίτη, Μαΐου 01, 2012
Από τον Νίκο Παπαδόπουλο
Ο λόγος του δημοσιογράφου Νίκου Μπογιόπουλου είναι συναρπαστικός, ουσιαστικός, λιτός και ταυτόχρονα περιεκτικός, μεστός και με επιχειρήματα. Αποκαλύπτει έναν άνθρωπο με βαθιά γνώση της ιστορίας του κομμουνισμού, των κατακτήσεων αλλά και των λαθών του.
Πόσοι φτωχοί απαιτούνται για να "παραχθεί" ένας πλούσιος;, αναρωτιέται στο τελευταίο του βιβλίο(«Είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε») που έγινε best seller.
Ο Ν. Μπογιόπουλος, σε κάποιο σημείο, επικαλείται και τη φράση του Τζον Κένεθ Γκαλμπρέιθ ότι « πριν μάθει κάποιος τί είναι σωστό, θα πρέπει να ξέρει τί είναι λάθος». Θα έπρεπε να προσθέσει «και τι είναι ψέμα», λέει ο συγγραφέας. Διότι «στη σημερινή Ελλάδα, η κατάδειξη του "λάθους" και του ψεύδους, επιβάλλεται για έναν επιπλέον λόγο: Επειδή η χώρα μετατράπηκε σε πειραματόζωο στα χέρια των υπαιτίων της κρίσης, που εμφανίζονται ως ψευτοσωτήρες του ελληνικού λαού». Κι αν η φράση αυτή του Γκαλμπρέιθ –συμπληρούμενη- χρησιμεύει ως μπούσουλας για την έρευνα και την ανάλυση γεγονότων και καταστάσεων, ή αν η ατάκα του Κλίντον –παραφραζόμενη- δίνει έναν άκρως ελκυστικό τίτλο στο βιβλίο, μια άλλη φράση μοιάζει σαν να ειπώθηκε αυτές τις μέρες ενώ ανήκει στη Ρόζα Λούξεμπουργκ, έναν αιώνα πριν!
Κι ο Μπογιόπουλος έχει κάθε λόγο να την προβάλλει, στο εσώφυλλο της έκδοσης: «Σήμερα, αρκεί να ρίξουμε μια ματιά γύρω μας για να καταλάβουμε τι σημαίνει κατρακύλισμα της αστικής κοινωνίας στη βαρβαρότητα».
Ακούγοντάς τον στην σημερινή εκπομπή της ΝΕΤ αναρωτιέσαι-με το συμπάθιο Αλέκα – τι κρίμα που δεν είναι ο Νίκος Μπογιόπουλος στη θέση της Παπαρήγα.
Γράφει ο Πιτσιρίκος για τον Νίκο Μπογιόπουλο>
Βέβαια, τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά αν στη θέση της Αλέκας Παπαρήγα ήταν ένας πιο νέος και πιο φρέσκος άνθρωπος –για παράδειγμα, ο Νίκος Μπογιόπουλος- αλλά υποθέτω πως αυτή η συζήτηση θα γίνει με πολύ έντονο και σκληρό τρόπο μετά τις εκλογές, όταν θα κληθεί η ηγεσία του ΚΚΕ να απαντήσει στο αμείλικτο ερώτημα πώς κατάφερε ο ΣΥΡΙΖΑ να ξεπεράσει σε ποσοστά το ΚΚΕ σε μια περίοδο ιδανική για το λαϊκό κίνημα. (Σύντροφοι, εγώ ξέρω να σας απαντήσω – αν θέλετε, φωνάξτε με στην Κεντρική Επιτροπή να σας το εξηγήσω μέσα σε πέντε λεπτά, για να έχετε μετά εσείς όλο τον χρόνο να συζητήσετε το φλέγον θέμα της πολιτικής του ΚΚΕ τη δεκαετία του ‘30 .)
Η Αλέκα Παπαρήγα κατηγόρησε χτες τον Αλέξη Τσίπρα πως αλλάζει θέσεις κάθε μέρα. Ακόμα κι αν έχει δίκιο, ξεχνάει πως η ίδια έχει να αλλάξει θέση πενήντα χρόνια. Και το να μην αλλάζεις θέσεις δεν είναι χαρακτηριστικό των κομουνιστών – κυρίως, είναι χαρακτηριστικό των ηλικιωμένων. (Επίσης, είναι χαρακτηριστικό των ηλιθίων αλλά η Αλέκα μόνο ηλίθια δεν είναι.)
Η παρουσία του Μπογιόπουλου στη θέση του Γενικού Γραμματέα του ΚΚΕ θα ήταν από μόνη της μια επαναστατική πράξη σ’ ένα κόμμα που μας έχει συνηθίσει να μένει γατζωμένο στο χθες.
Άσε που θα είχε φοβερό ενδιαφέρον και στάση του απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα…
Απο kourdistoportocali.com
Ο λόγος του δημοσιογράφου Νίκου Μπογιόπουλου είναι συναρπαστικός, ουσιαστικός, λιτός και ταυτόχρονα περιεκτικός, μεστός και με επιχειρήματα. Αποκαλύπτει έναν άνθρωπο με βαθιά γνώση της ιστορίας του κομμουνισμού, των κατακτήσεων αλλά και των λαθών του.
Πόσοι φτωχοί απαιτούνται για να "παραχθεί" ένας πλούσιος;, αναρωτιέται στο τελευταίο του βιβλίο(«Είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε») που έγινε best seller.
Ο Ν. Μπογιόπουλος, σε κάποιο σημείο, επικαλείται και τη φράση του Τζον Κένεθ Γκαλμπρέιθ ότι « πριν μάθει κάποιος τί είναι σωστό, θα πρέπει να ξέρει τί είναι λάθος». Θα έπρεπε να προσθέσει «και τι είναι ψέμα», λέει ο συγγραφέας. Διότι «στη σημερινή Ελλάδα, η κατάδειξη του "λάθους" και του ψεύδους, επιβάλλεται για έναν επιπλέον λόγο: Επειδή η χώρα μετατράπηκε σε πειραματόζωο στα χέρια των υπαιτίων της κρίσης, που εμφανίζονται ως ψευτοσωτήρες του ελληνικού λαού». Κι αν η φράση αυτή του Γκαλμπρέιθ –συμπληρούμενη- χρησιμεύει ως μπούσουλας για την έρευνα και την ανάλυση γεγονότων και καταστάσεων, ή αν η ατάκα του Κλίντον –παραφραζόμενη- δίνει έναν άκρως ελκυστικό τίτλο στο βιβλίο, μια άλλη φράση μοιάζει σαν να ειπώθηκε αυτές τις μέρες ενώ ανήκει στη Ρόζα Λούξεμπουργκ, έναν αιώνα πριν!
Κι ο Μπογιόπουλος έχει κάθε λόγο να την προβάλλει, στο εσώφυλλο της έκδοσης: «Σήμερα, αρκεί να ρίξουμε μια ματιά γύρω μας για να καταλάβουμε τι σημαίνει κατρακύλισμα της αστικής κοινωνίας στη βαρβαρότητα».
Ακούγοντάς τον στην σημερινή εκπομπή της ΝΕΤ αναρωτιέσαι-με το συμπάθιο Αλέκα – τι κρίμα που δεν είναι ο Νίκος Μπογιόπουλος στη θέση της Παπαρήγα.
Γράφει ο Πιτσιρίκος για τον Νίκο Μπογιόπουλο>
Βέβαια, τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά αν στη θέση της Αλέκας Παπαρήγα ήταν ένας πιο νέος και πιο φρέσκος άνθρωπος –για παράδειγμα, ο Νίκος Μπογιόπουλος- αλλά υποθέτω πως αυτή η συζήτηση θα γίνει με πολύ έντονο και σκληρό τρόπο μετά τις εκλογές, όταν θα κληθεί η ηγεσία του ΚΚΕ να απαντήσει στο αμείλικτο ερώτημα πώς κατάφερε ο ΣΥΡΙΖΑ να ξεπεράσει σε ποσοστά το ΚΚΕ σε μια περίοδο ιδανική για το λαϊκό κίνημα. (Σύντροφοι, εγώ ξέρω να σας απαντήσω – αν θέλετε, φωνάξτε με στην Κεντρική Επιτροπή να σας το εξηγήσω μέσα σε πέντε λεπτά, για να έχετε μετά εσείς όλο τον χρόνο να συζητήσετε το φλέγον θέμα της πολιτικής του ΚΚΕ τη δεκαετία του ‘30 .)
Η Αλέκα Παπαρήγα κατηγόρησε χτες τον Αλέξη Τσίπρα πως αλλάζει θέσεις κάθε μέρα. Ακόμα κι αν έχει δίκιο, ξεχνάει πως η ίδια έχει να αλλάξει θέση πενήντα χρόνια. Και το να μην αλλάζεις θέσεις δεν είναι χαρακτηριστικό των κομουνιστών – κυρίως, είναι χαρακτηριστικό των ηλικιωμένων. (Επίσης, είναι χαρακτηριστικό των ηλιθίων αλλά η Αλέκα μόνο ηλίθια δεν είναι.)
Η παρουσία του Μπογιόπουλου στη θέση του Γενικού Γραμματέα του ΚΚΕ θα ήταν από μόνη της μια επαναστατική πράξη σ’ ένα κόμμα που μας έχει συνηθίσει να μένει γατζωμένο στο χθες.
Άσε που θα είχε φοβερό ενδιαφέρον και στάση του απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα…
Απο kourdistoportocali.com
Ετικέτες: 
.jpg)