Πέμπτη, Μαρτίου 01, 2018
«Εγώ παντρεύτηκα με την πολιτική» απαντούσε πάντοτε ο Γιάννης Ζίγδης σε όσους τον ρωτούσαν γιατί ζούσε μόνος του.
Ήταν μια στάση ζωής για τον Δωδεκανήσιο πολιτικό, ο οποίος είχε αφοσιωθεί όλα τα χρόνια στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων της Ελλάδας και ειδικά της ιδιαιτέρας του πατρίδας. Και τη στάση αυτή διατήρησε μέχρι το τέλος.
Σήμερα η Βουλή των Ελλήνων τίμησε σε ειδική εκδήλωση τον Γιάννη Ζίγδη, έναν εκ των κορυφαίων πολιτικών με σημαντική προσφορά. Είναι μια οφειλόμενη τιμή σ΄έναν άνθρωπο που αγωνίστηκε-όσο ελάχιστοι-για την πρόοδο και την ανάπτυξη της χώρας μας και περισσότερο της Δωδεκανήσου. Μαχητικός δυναμικός, ασυμβίβαστος, αλλά και ιδιόρρυθμος υποστήριζε πάντοτε με ιδιαίτερο ζήλο τα δίκαια του λαού μας.
Η δράση του κατά τη διάρκεια του πολέμου είναι γνωστή: Πρωταγωνίστησε στην ίδρυση του Συντάγματος Δωδεκανησίων Εθελοντών και αργότερα-μετά την υποχώρηση-στη Μέση Ανατολή, ενώ μετά το τέλος του πολέμου διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην ανοικοδόμηση της χώρας.
Η ανάμειξη του στην πολιτική έγινε το 1950 όταν, μετά την Ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου, τα ελεύθερα νησιά πήραν για πρώτη φορά μέρος στις βουλευτικές εκλογές. Ο Γιάννης Ζίγδης (μαζί με τον Στέλιο Κωτιάδη) εκλέχτηκαν βουλευτές με το Κόμμα των Φιλελευθέρων.
Όμως στις εκλογές του 1951 ο Ζίγδης πολιτεύτηκε με το κόμμα της ΕΠΕΚ του Νικολάου Πλαστήρα , όπου και εξελέγη βουλευτής. Όταν σχηματίστηκε η κυβέρνηση ο Ζίγδης δεν πήρε χαρτοφυλάκιο. Αμέσως πήγε ο ίδιος στον Πλαστήρα και του είπε:
«Δεν μπορεί η Δωδεκάνησος που μόλις απελευθερώθηκε να μην έχει υπουργό στην κυβέρνηση.» Και παρά το γεγονός ότι είχε ήδη ορκιστεί η νέα κυβέρνηση. ο Ζίγδης ορκίζεται αρχικά υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου και αργότερα υπουργός Βιομηχανίας !..
Και η θητεία του αυτή έχει σημαδευτεί με την εκβιομηχάνιση της χώρας τον εξηλεκτρισμό και τα μεγάλα έργα στη Δωδεκάνησο, όπως επίσης και την πρωτοβουλία για την ίδρυση του Οργανισμού Ακίνητης Περιουσίας του Δημοσίου στη Δωδεκάνησο !
ΟΔΥΝΗΡΗ ΕΚΠΛΗΞΗ
Οι εκλογές στις 17 Φεβρουαρίου1956 επεφύλαξαν μια οδυνηρή έκπληξη στον Ζίγδη. Τότε είχε ιδρυθεί η Δημοκρατική Ένωση και στη Δωδεκάνησο γινόταν μεγάλη μάχη για την συγκρότηση του ψηφοδελτίου επειδή το εκλογικό σύστημα για τις περιφέρειες ήταν πλειοψηφικό, δηλαδή όποιο κόμμα έπαιρνε τις περισσότερες ψήφους έβγαζε τέσσερις βουλευτές και το δεύτερο έναν βουλευτή !..
(Αντίθετα στις μεγάλες περιφέρειες Αττική, Θεσσαλονίκη ίσχυε η απλή αναλογική. Με το σύστημα αυτό, ενώ η Δημοκρατική Ένωση πήρε τις περισσότερες ψήφους στις εκλογές, όμως η ΕΡΕ του Καραμανλή σχημάτισε κυβέρνηση !..)
Υπήρχε τότε μια κενή θέση στο ψηφοδέλτιο της Δημοκρατικής Ένωσης και γινόταν μεγάλος καυγάς για το ποιος θα την έπαιρνε, με το «δεδομένο» ότι το κόμμα θα πλειοψηφούσε στα Δωδεκάνησο και θα έπαιρνε τις 4 έδρες. Και αφού δεν κατέληξαν σε συμφωνία , αποφασίστηκε να συμμετάσχει στο ψηφοδέλτιο ο Σοφοκλής Βενιζέλος, ο οποίος ως πρώην πρωθυπουργός δεν χρειαζόταν σταυρό προτίμησης.
Και ω του θαύματος !...Στη Δωδεκάνησο πλειοψήφησε η ΕΡΕ και έτσι την έδρα της Δημοκρατικής Ένωσης πήρε ο Σοφοκλής Βενιζέλος και έμεινε ο Ζίγδης που ήταν πρώτος σε σταυρούς προτίμησης. Κάτι, δηλαδή περίπου ανάλογο που έγινε στις εκλογές του 1993 με τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Γιάννη Παρασκευά…
(Η νίκη της ΕΡΕ αποδόθηκε τότε κυρίως στη συμμετοχή στο ψηφοδέλτιο του γιατρού Σάββα Παπαεμμανουήλ ο οποίος μάλιστα αργότερα καταδικάστηκε για κατάχρηση στο Σισμανόγλειο Νοσοκομείο και πέθανε στη φυλακή).
Μετά την αποτυχία του στις εκλογές, ο Γιάννης Ζίγδης αφοσιώθηκε στην εφημερίδα «Φρουρός της Δωδεκανήσου» όπου αρθρογραφούσε καθημερινά με πύρινα άρθρα κατά της τότε κυβέρνησης.. Τότε οι φανατικοί φίλοι του πήραν και το όνομα...»Ζιγδοφρουροί» (κατά το «Πρασινοφρουροί» 25 χρόνια μετά !..).
ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ
Σκληρός πολέμιος της δικτατορίας. Από την πρώτη μέρα της επιβολής του στρατιωτικού καθεστώτος ο Ζίγδης «βγήκε μπροστά». Με δηλώσεις στον ξένο τύπο, με φυλάκιση, με εξορία στη Φολέγανδρο και τη Σύρο, αλλά το αποκορύφωμα ήταν το άρθρο που έγραψε στην εφημερίδα «Έθνος» τον Απρίλιο του 1970 με το οποίο ζητούσε τον σχηματισμό «κυβέρνησης εθνικής ενότητας».
Το έκτακτο στρατοδικείο καταδίκασε τον Ζίγδη (μαζί με τον διευθυντή σύνταξης της εφημερίδας Γιάννη Καψή) σε φυλάκιση 4,5 χρόνων... σε χρηματικό πρόστιμο και κατάσχεση του σπιτιού του !..
Μπροστά στους στρατοδίκες στάθηκε όρθιος και τους είπε: «Θα ζήσω και 100 χρόνια εάν χρειαστεί για την αποκατάσταση της δημοκρατίας», ενώ κατεβαίνοντας τα σκαλιά του δικαστηρίου έκανε παρατήρηση στον χωροφύλακα γιατί ήταν…αξύριστος !..
Φυσικά ο Ζίγδης διέθετε και αστείρευτο χιούμορ και στις δύσκολες στιγμές.
Η δικτατορία πίεζε τον Ζίγδη να υποβάλει αίτηση για να αποφυλακιστεί με το δικαιολογητικό της ανήκεστου βλάβης, δεδομένου ότι είχε προβλήματα με τα μάτια του. Ο Ζίγδης αρνιόταν πεισματικά να υποβάλει αίτηση και μια μέρα οδηγήθηκε μπροστά στον πανίσχυρο αρχιχουντικό Λαδά, ο οποίος του ζήτησε να υποβάλει την αίτηση, αλλά και πάλι αρνήθηκε λέγοντας του:
«Στην καρέκλα που κάθεσαι τώρα, σύντομα θα βρίσκομαι εγώ και ξέρεις τι θα πάθεις !..»
Τελικά η κυβέρνηση της χούντας αναγκάστηκε να εκδώσει ειδικό νόμο και έτσι στις 22 Ιανουαρίου 1973 ο Ζίγδης αφέθηκε ελεύθερος (χωρίς φυσικά να υπογράψει) για να συνεχίσει τον αντιδικτατορικό του αγώνα. Μάλιστα στο περίφημο δημοψήφισμα για το «Ναι» και το «Όχι» του Παπαδόπουλου ο Ζίγδης περιόδευε στα χωριά της Ρόδου και μιλούσε στους κατοίκους εναντίον της δικτατορίας.
Στο Αρχάγγελο ο Ζίγδης συγκέντρωσε τους κατοίκους στο προαύλιο ενός μεγάλου καφενείου και άρχισε να τους μιλά υπέρ του «Όχι» Τότε κατέφθασε ο διοικητής του αστυνομικού τμήματος και διέταξε τον ιδιοκτήτη του καφενείου να μαζέψει όλες τις καρέκλες. Απτόητος ο Ζίγδης ζήτησε από τους Αρχαγγελίτες να μην φύγουν, αλλά να καθίσουν καταγής πράγμα που έγινε. Και τότε έβγαλε ένα πύρινο λόγο κατά της δικτατορίας καταχειροκροτούμενους από τους συγκεντρωμένους!...
Αργότερα κατέβηκε στην πόλη και πήγε στην εισαγγελία όπου κατέθεσε μήνυση εναντίον του αστυνομικού διοικητή, η οποία εκδικάστηκε μετά την πτώση της δικτατορίας. Στο δικαστήριο ο Ζίγδης ζήτησε την αθώωση του αστυνομικού, λέγοντας ότι η μήνυση ουσιαστικά στρεφόταν κατά του καθεστώτος. Το δικαστήριο αθώωσε τον αστυνομικό.
Μετά την Μεταπολίτευση και τον σχηματισμό της κυβέρνησης «Εθνικής Ενότητας» υπήρχε η εντύπωση ότι δεν συμμετείχε ο Γιάννης Ζίγδης γιατί δεν τον ήθελε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής επειδή δεν είχαν ποτέ καλές σχέσεις.
‘Όμως, ο Γιάννης Βαρβιτσιώτης σε μια πρόσφατη συνέντευξη του αποκάλυψε ότι όταν ρώτησε τον Καραμανλή «γιατί στην κυβέρνηση δεν συμμετείχε ο Ζίγδης» ο τότε πρωθυπουργός απάντησε: «Εγώ τον ήθελα, ο Γεώργιος Μαύρος δεν τον ήθελε !..»
Η πατρίδα εκτιμώντας το έργο και την προσφορά του θέλησε να τον τιμήσει το 1977 κατά την επέτειο της Μεταπολίτευσης από τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλο με τον Μεγαλόσταυρο του Τάγματος του Φοίνικα.
Ο Ζίγδης δεν δέχτηκε να παραστεί στον εορτασμό γιατί θεωρούσε ότι η 24η Ιουλίου 1974 ήταν ημέρα πένθους για το ‘Έθνος λόγω της κατοχής της Κύπρου και όχι εορτασμού.
Το παράσημο απενεμήθη στον Ζίγδη αργότερα στο σπίτι του όπου νοσηλεύονταν λόγω της ασθενείας του.
Πέθανε στις 21 Οκτωβρίου 1997 στην Αθήνα σε ηλικία 84 χρόνων και ετάφη στη γενέτειρα του Λίνδο.
Ετικέτες: 
