Δευτέρα, Μαΐου 05, 2014
Μπαίνουμε λοιπόν στην τελική ευθεία για τις Ευρωεκλογές. Μια διαδικασία
που θα ‘θελαν να αποφύγουν τα δύο κόμματα της κυβέρνησης. Αν όχι για
άλλους λόγους, γιατί απλούστατα θα προτιμούσαν να μην μπουν στην
οποιαδήποτε κρίση των Ελλήνων πολιτών – και με το δίκιο τους. Κατά τον
ίδιο ακριβώς τρόπο που ο πρωθυπουργός δεν ανέχεται να εκτεθεί σε
οποιαδήποτε δημόσια συζήτηση, και οι εμφανίσεις του περιορίζονται μονάχα
σε μονολόγους από την τηλεόραση ή σε απολύτως ελεγχόμενα και φιλικά
προς αυτόν περιβάλλοντα.
Οι φετινές Ευρωεκλογές έχουν μεγαλύτερη σημασία παρά ποτέ, τόσο για την Ελλάδα όσο και για ολόκληρη την Ευρώπη. Έχουμε πολλά να πούμε μέχρι τις 25 Μαΐου, τόσο σε σχέση με τα διαφορετικά οράματα που αναδεικνύονται μέσα απ’ αυτές για την Ευρώπη όσο και για τις -ενδεχομένως καταλυτικές- συνέπειές τους στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό.
Σήμερα όμως, θα ήθελα να ζουμάρουμε σε μια και μόνο εικόνα. Στον κύριο Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ, υποψήφιο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, στον κύριο Μάρτιν Σουλτς, υποψήφιο των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών, στον κύριο Γκι Φερχόφσταντ, υποψήφιο των Φιλελεύθερων, στην κυρία Σκα Κέλερ, υποψήφια των Πρασίνων, και στον Αλέξη Τσίπρα, τον υποψήφιο του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Αυτοί είναι οι πέντε υποψήφιοι που διεκδικούν τη θέση του προέδρου της Κομισιόν.
Όχι, δεν θέλω να ξανανοίξω την άχαρη κουβέντα για το ευρωπαϊκό debate. Ο λόγος που σας παρουσιάζω σήμερα αυτή την εικόνα είναι γιατί τείνουμε μερικές φορές να ξεχάσουμε, μερικούς μάλιστα τους βολεύει πάρα πολύ αυτή η ιδιότυπη πολιτική αμνησία, ότι ανάμεσα σ’ αυτούς τους 5 καλούνται να διαλέξουν, εμμέσως πλην σαφώς, οι Ευρωπαίοι, και φυσικά οι Έλληνες ψηφοφόροι, στις Ευρωεκλογές της 25ης Μαΐου. Σ’ αυτούς προσωποποιείται η ψήφος μας.
Θέλω να σκεφτούμε για λίγο όλοι μαζί ποιος απ’ αυτούς τους 5 μπορεί να εκφράσει καλύτερα τα συμφέροντα των Ελλήνων ψηφοφόρων, ποιος απ’ αυτούς τους 5 μπορεί να εμπνεύσει μια νέα πνοή στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Και προφανώς δεν το λέω αυτό μόνο, ούτε κυρίως, επειδή ο Αλέξης Τσίπρας είναι Έλληνας και οι υπόλοιποι 4 υποψήφιοι ξένοι, αν και ασφαλώς έχει κι αυτό τη σημασία του.
Το λέω κυρίως σε σχέση με τη στάση που έχουν κρατήσει απέναντι στην ευρωπαϊκή κρίση και στην αιχμή της - την ελληνική χρεοκοπία. Ειδικά τους δύο πρώτους, τον κύριο Γιουνκέρ και τον κύριο Σουλτς, τους έχεις δει στις τηλεοράσεις και τους έχεις ακούσει σε όλη την πορεία της κρίσης να υποστηρίζουν από αρχή μέχρι τέλους τις πολιτικές της λιτότητας, να υπερασπίζονται την τρόικα ως προϊστάμενοι και εντολείς της. Είχαν βέβαια και την ευσπλαχνία να έρθουν μέχρι την Ελλάδα να σου πουν δυο καλές κουβέντες και να σου χτυπήσουν την πλάτη, κυρίως όμως να υποστηρίξουν την τρόικα και τις επιταγές της και να ενισχύσουν τις διαδοχικές, βραχύβιες ελληνικές κυβερνήσεις στο θεάρεστο -πλην καταστροφικό τους- έργο. Οι κυβερνήσεις αυτές μπορεί να μην είχαν τη δική σου συναίνεση, μπορεί να αγκομαχούσαν να περάσουν τα μνημόνια και τα μεσοπρόθεσμα σχέδιά τους από την ελληνική βουλή, είχαν όμως αμέριστη τη συμπαράσταση αυτών των κυρίων και των ομοϊδεατών τους σε όλη την Ευρώπη, που μας έλεγαν να είμαστε καλά παιδιά και να κάνουμε τα μαθήματά μας για να ελεηθούμε.
Μ’ αυτή την ευκαιρία, θα ήθελα να απευθύνω μια ερώτηση στον κύριο Σαμαρά και στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας: με ποιο σκεπτικό, με ποια επιχειρήματα υποστηρίζουν την υποψηφιότητα του κυρίου Γιούνκερ.
Θα ήθελα να απευθύνω επίσης στον κύριο Βενιζέλο και στο ΠΑΣΟΚ, ή στην Ελιά, ή τέλος πάντων σε όποια ομπρέλα ταιριάζει με τη γραμμή της φετινής ανοιξιάτικης κολεξιόν του κόμματός του, περίπου την ίδια ερώτηση: με ποιο σκεπτικό, με ποια επιχειρήματα υποστηρίζουν την υποψηφιότητα κυρίου Σουλτς.
Με μεγάλη μου λύπη, την ίδια ακριβώς ερώτηση θέλω να απευθύνω και στον Φώτη Κουβέλη και τη ΔΗΜΑΡ, που έδωσαν ολόκληρη μάχη ώστε να μην αποξενωθούν από την υποψηφιότητα του κ. Σουλτς.
Σπεύδω να υποθέσω ότι το καλύτερο που μπορούν να μας απαντήσουν είναι πως αυτοί οι δύο κύριοι είναι… φιλέλληνες. Αλλά βέβαια, ο ελληνικός λαός δεν έχει ανάγκη από φιλέλληνες, και μάλιστα… τέτοιους φιλέλληνες, όπως άλλωστε δεν έχει ανάγκη από φιλανθρώπους. Οι ελληνικός λαός έχει ανάγκη να σταματήσουν οι πολιτικές της δημοσιονομικής πειθαρχίας, της λιτότητας και της ύφεσης που διαλύουν τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, ιδίως τις κοινωνίες του νότου. Ο ελληνικός λαός έχει συμφέρον να σταματήσουν τα γεωπολιτικά παιχνίδια όπως αυτά που ζούμε σήμερα στην Ουκρανία, τα οποία θέτουν σε κίνδυνο ακόμα και τη διεθνή ειρήνη. Ο ελληνικός λαός έχει ανάγκη να σταματήσει ο αυταρχικός κατήφορος των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και να μπει φραγμός στην επίθεση του ρατσισμού και του φασισμού στην Ευρώπη. Ο ελληνικός λαός έχει συμφέρον να ηττηθούν οι ευρωπαϊκές πολιτικές οικογένειες που εκφράζονται σ’ αυτές τις εκλογές μέσω των κυρίων Γιούνκερ και Σουλτς.
Ο ελληνικός λαός έχει κάθε λόγο να προσβλέπει σε ένα ευρωπαϊκό Νιου Ντιλ, για να υιοθετηθούν πολιτικές ανάπτυξης, για επαναφορά του ευρωπαϊκού κεκτημένου και εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης με σύγκλιση και με κοινωνική συνοχή.
Αυτοί οι δύο υποψήφιοι εκπροσωπούν τις πολιτικές που μας έφεραν ως εδώ. Η υποψηφιότητα του Αλέξη Τσίπρα εκπροσωπεί μια εναλλακτική πολιτική για την Ευρώπη, με περισσότερη δημοκρατία, με το κέντρο βάρους των αποφάσεων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, με ένα ρωμαλέο κοινοτικό προϋπολογισμό που θα αντικαταστήσει τα προγράμματα σταθεροποίησης και θα πριμοδοτήσει την ανάπτυξη, την παιδεία, την έρευνα και την καινοτομία, που θα υιοθετήσει πολιτικές προστασίας του περιβάλλοντος, νέες μεταναστευτικές πολιτικές, που θα ξαναφέρει την κοινοτική αλληλεγγύη, τη σύγκλιση και την κοινωνική συνοχή στην ατζέντα της ευρωπαϊκής ένωσης.
Ας μην πει μετά κανείς ότι δεν ήξερε Γιουνκέρ και Σουλτς τι σημαίνουν.
Οι φετινές Ευρωεκλογές έχουν μεγαλύτερη σημασία παρά ποτέ, τόσο για την Ελλάδα όσο και για ολόκληρη την Ευρώπη. Έχουμε πολλά να πούμε μέχρι τις 25 Μαΐου, τόσο σε σχέση με τα διαφορετικά οράματα που αναδεικνύονται μέσα απ’ αυτές για την Ευρώπη όσο και για τις -ενδεχομένως καταλυτικές- συνέπειές τους στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό.
Σήμερα όμως, θα ήθελα να ζουμάρουμε σε μια και μόνο εικόνα. Στον κύριο Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ, υποψήφιο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, στον κύριο Μάρτιν Σουλτς, υποψήφιο των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών, στον κύριο Γκι Φερχόφσταντ, υποψήφιο των Φιλελεύθερων, στην κυρία Σκα Κέλερ, υποψήφια των Πρασίνων, και στον Αλέξη Τσίπρα, τον υποψήφιο του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Αυτοί είναι οι πέντε υποψήφιοι που διεκδικούν τη θέση του προέδρου της Κομισιόν.
Όχι, δεν θέλω να ξανανοίξω την άχαρη κουβέντα για το ευρωπαϊκό debate. Ο λόγος που σας παρουσιάζω σήμερα αυτή την εικόνα είναι γιατί τείνουμε μερικές φορές να ξεχάσουμε, μερικούς μάλιστα τους βολεύει πάρα πολύ αυτή η ιδιότυπη πολιτική αμνησία, ότι ανάμεσα σ’ αυτούς τους 5 καλούνται να διαλέξουν, εμμέσως πλην σαφώς, οι Ευρωπαίοι, και φυσικά οι Έλληνες ψηφοφόροι, στις Ευρωεκλογές της 25ης Μαΐου. Σ’ αυτούς προσωποποιείται η ψήφος μας.
Θέλω να σκεφτούμε για λίγο όλοι μαζί ποιος απ’ αυτούς τους 5 μπορεί να εκφράσει καλύτερα τα συμφέροντα των Ελλήνων ψηφοφόρων, ποιος απ’ αυτούς τους 5 μπορεί να εμπνεύσει μια νέα πνοή στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Και προφανώς δεν το λέω αυτό μόνο, ούτε κυρίως, επειδή ο Αλέξης Τσίπρας είναι Έλληνας και οι υπόλοιποι 4 υποψήφιοι ξένοι, αν και ασφαλώς έχει κι αυτό τη σημασία του.
Το λέω κυρίως σε σχέση με τη στάση που έχουν κρατήσει απέναντι στην ευρωπαϊκή κρίση και στην αιχμή της - την ελληνική χρεοκοπία. Ειδικά τους δύο πρώτους, τον κύριο Γιουνκέρ και τον κύριο Σουλτς, τους έχεις δει στις τηλεοράσεις και τους έχεις ακούσει σε όλη την πορεία της κρίσης να υποστηρίζουν από αρχή μέχρι τέλους τις πολιτικές της λιτότητας, να υπερασπίζονται την τρόικα ως προϊστάμενοι και εντολείς της. Είχαν βέβαια και την ευσπλαχνία να έρθουν μέχρι την Ελλάδα να σου πουν δυο καλές κουβέντες και να σου χτυπήσουν την πλάτη, κυρίως όμως να υποστηρίξουν την τρόικα και τις επιταγές της και να ενισχύσουν τις διαδοχικές, βραχύβιες ελληνικές κυβερνήσεις στο θεάρεστο -πλην καταστροφικό τους- έργο. Οι κυβερνήσεις αυτές μπορεί να μην είχαν τη δική σου συναίνεση, μπορεί να αγκομαχούσαν να περάσουν τα μνημόνια και τα μεσοπρόθεσμα σχέδιά τους από την ελληνική βουλή, είχαν όμως αμέριστη τη συμπαράσταση αυτών των κυρίων και των ομοϊδεατών τους σε όλη την Ευρώπη, που μας έλεγαν να είμαστε καλά παιδιά και να κάνουμε τα μαθήματά μας για να ελεηθούμε.
Μ’ αυτή την ευκαιρία, θα ήθελα να απευθύνω μια ερώτηση στον κύριο Σαμαρά και στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας: με ποιο σκεπτικό, με ποια επιχειρήματα υποστηρίζουν την υποψηφιότητα του κυρίου Γιούνκερ.
Θα ήθελα να απευθύνω επίσης στον κύριο Βενιζέλο και στο ΠΑΣΟΚ, ή στην Ελιά, ή τέλος πάντων σε όποια ομπρέλα ταιριάζει με τη γραμμή της φετινής ανοιξιάτικης κολεξιόν του κόμματός του, περίπου την ίδια ερώτηση: με ποιο σκεπτικό, με ποια επιχειρήματα υποστηρίζουν την υποψηφιότητα κυρίου Σουλτς.
Με μεγάλη μου λύπη, την ίδια ακριβώς ερώτηση θέλω να απευθύνω και στον Φώτη Κουβέλη και τη ΔΗΜΑΡ, που έδωσαν ολόκληρη μάχη ώστε να μην αποξενωθούν από την υποψηφιότητα του κ. Σουλτς.
Σπεύδω να υποθέσω ότι το καλύτερο που μπορούν να μας απαντήσουν είναι πως αυτοί οι δύο κύριοι είναι… φιλέλληνες. Αλλά βέβαια, ο ελληνικός λαός δεν έχει ανάγκη από φιλέλληνες, και μάλιστα… τέτοιους φιλέλληνες, όπως άλλωστε δεν έχει ανάγκη από φιλανθρώπους. Οι ελληνικός λαός έχει ανάγκη να σταματήσουν οι πολιτικές της δημοσιονομικής πειθαρχίας, της λιτότητας και της ύφεσης που διαλύουν τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, ιδίως τις κοινωνίες του νότου. Ο ελληνικός λαός έχει συμφέρον να σταματήσουν τα γεωπολιτικά παιχνίδια όπως αυτά που ζούμε σήμερα στην Ουκρανία, τα οποία θέτουν σε κίνδυνο ακόμα και τη διεθνή ειρήνη. Ο ελληνικός λαός έχει ανάγκη να σταματήσει ο αυταρχικός κατήφορος των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και να μπει φραγμός στην επίθεση του ρατσισμού και του φασισμού στην Ευρώπη. Ο ελληνικός λαός έχει συμφέρον να ηττηθούν οι ευρωπαϊκές πολιτικές οικογένειες που εκφράζονται σ’ αυτές τις εκλογές μέσω των κυρίων Γιούνκερ και Σουλτς.
Ο ελληνικός λαός έχει κάθε λόγο να προσβλέπει σε ένα ευρωπαϊκό Νιου Ντιλ, για να υιοθετηθούν πολιτικές ανάπτυξης, για επαναφορά του ευρωπαϊκού κεκτημένου και εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης με σύγκλιση και με κοινωνική συνοχή.
Αυτοί οι δύο υποψήφιοι εκπροσωπούν τις πολιτικές που μας έφεραν ως εδώ. Η υποψηφιότητα του Αλέξη Τσίπρα εκπροσωπεί μια εναλλακτική πολιτική για την Ευρώπη, με περισσότερη δημοκρατία, με το κέντρο βάρους των αποφάσεων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, με ένα ρωμαλέο κοινοτικό προϋπολογισμό που θα αντικαταστήσει τα προγράμματα σταθεροποίησης και θα πριμοδοτήσει την ανάπτυξη, την παιδεία, την έρευνα και την καινοτομία, που θα υιοθετήσει πολιτικές προστασίας του περιβάλλοντος, νέες μεταναστευτικές πολιτικές, που θα ξαναφέρει την κοινοτική αλληλεγγύη, τη σύγκλιση και την κοινωνική συνοχή στην ατζέντα της ευρωπαϊκής ένωσης.
Ας μην πει μετά κανείς ότι δεν ήξερε Γιουνκέρ και Σουλτς τι σημαίνουν.
Δευτέρα 5 Μαΐου 2014
πηγή : ThePressProject.gr
Ετικέτες: 
