Η σκοτεινή πλευρά του ελληνικού τουρισμού - Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος

Ας μην μπλέξουμε με αριθμούς και να πάμε κατ' ευθείαν στο συμπέρασμα. Το 2016, παρά το ρεκόρ αύξησης τουριστών, τα έσοδα από τον τουρισμό ήταν μειωμένα -εν αντιθέσει με χώρες σαν την Κύπρο και την Ισπανία που αυξήθηκαν. 

Οι στατιστικές δεν λένε πάντα την αλήθεια. 'Η μάλλον σ' αυτή την περίπτωση λένε τη μισή. Υπάρχει κάμψη εισπράξεων, παρά την εκτίναξη των αφίξεων, αλλά αυτή είναι μια όψη του προβλήματος. Η άλλη είναι πιο σοβαρή και αφορά την ουσία: την ελληνική παραγωγή.

Να το εξηγήσουμε με μια υπόθεση. Αν  μόνο ο ένας στους πέντε τουρίστες που έρχονται στην Ελλάδα, ανεξάρτητα από το βαλάντιό του, κατανάλωνε αποκλειστικά ελληνικά προϊόντα το ελληνικό ΑΕΠ θα είχε πάρει από καιρό την ανηφόρα.

Με άλλα λόγια το πρόβλημα του ελληνικού τουρισμού είναι ότι  καταναλώνει τα προϊόντα άλλων χωρών. Ανεξάρτητα με το κέρδος που έχει ο επιχειρηματίας ή ο προμηθευτής του, ο παραγωγός που ωφελείται βρίσκεται έκτος Ελλάδας.

Στις περισσότερες περιπτώσεις είναι θέμα νοοτροπίας και σε άλλες θέμα μικρόψυχων υπολογισμών. Προτιμούνται εισαγόμενα προϊόντα για διαφορές τιμών που αφορούν υποδιαιρέσεις του ευρώ. 

Σε περιοχές με πολύ γνωστά ελληνικά προϊόντα οι ξενοδόχοι και οι εστιάτορες προτιμούν τα ξένα. Δίπλα σε γαλακτοκομικές μονάδες, διαθέτουν εισαγόμενα γαλακτοκομικά. Σε περιοχές με ονομαστό μέλι, κρασί και αγροτικά προϊόντα στους τουρίστες προσφέρεται ότι έρχεται από την Κίνα, τη Λατινική Αμερική και τη Βαλκανική ενδοχώρα.

Πόσο απλή είναι η αντίστροφη αυτής της ανορθόδοξης λειτουργίας, ειδικά σε περίοδο κρίσης και συρρίκνωσης του ελληνικού ΑΕΠ προκύπτει από ένα παράδειγμα. Στην Τήνο το ζευγάρι που έχει το εστιατόριο "Θαλασσάκι" στα Υστέρνια, αντί να προμηθεύεται προμήθειες αγροτικών προϊόντων από αλλού, παρακίνησε τους γείτονες να παράγουν για λογαριασμό τους συγκεκριμένα είδη.

Μπορεί να φανταστεί κανείς την έκρηξη που θα είχε η γεωργική παραγωγή αν οι μεγάλες τουριστικές μονάδες  έκαναν το ίδιο στην περιοχή τους; Όχι μόνο για τα αναλώσιμα ειδή και τα είδη διατροφής αλλά και για τα υλικά των υποδομών. Ενδεχομένως το κόστος θα ήταν υψηλότερο, αλλά η ποιότητα απείρως υψηλότερη και η ανάπτυξη της περιοχής θα επέστρεφε στους ίδιους.

Το εμπόριο είναι ελεύθερο, η διακίνηση προϊόντων από τα ένα σημείο του πλανήτη στο άλλο εύκολη και μέσα στην ευρωπαϊκή επικράτεια ανεμπόδιστη. 

Αλλά κοντά στο νου κι η γνώση: αν δεν ενισχύσουν την ελληνική παραγωγή όσοι μπορούν να ρυθμίσουν τα χαρακτηριστικά της κατανάλωσης ποιος θα το κάνει; 

Αν δεν προσφέρει ο ελληνικός τουρισμός προϊόντα της εγχώριας παραγωγής που θα τα βρουν οι επισκέπτες. Σε τελευταία ανάλυση δεν έρχονται στην Ελλάδα για να καταναλώσουν προϊόντα από όλον τον πλανήτη πλην της Ελλάδας.

Το συμπέρασμα είναι ότι ο τουρισμός θα μπορούσε να μετατραπεί σε μηχανή ανόρθωσης της ελληνικής παραγωγής . Γιατί δεν συμβαίνει το ξέρουν καλύτερα οι εμπλεκόμενοι. 

Για τη χώρα όμως το αποτέλεσμα είναι σαν αυτό που διεκτραγωδούσε ο Λιβανέζος ποιητής Χαλίλ Γκιμπράν τον προηγούμενο αιώνα: "Το έθνος να λυπάστε αν φοράει ρούχο που δεν το ύφανε, ψωμί αν τρώει, αλλά όχι απ' τη σοδειά το, κρασί αν πίνει, αλλά όχι από το πατητήρι του". 

capital - Oct 26, 2016

Ετικέτες: ΑΡΘΡΑ,ΓΝΩΜΕΣ,ΕΛΛΑΔΑ,ΚΟΙΝΩΝΙΑ,ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ,ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ