Δευτέρα, Μαΐου 05, 2014
Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος - «Unfollow»
Το Ποτάμι δημιουργήθηκε με την παρέμβαση και τις ευλογίες του
Βαρδινογιάννη, με την υπογραφή του τετραπέρατου δολοπλόκου Σταύρου
Ψυχάρη και τις ευχές του εθνικού εργολάβου Μπόμπολα, για να αποτελέσει
δεκανίκι ή και πολιορκητικά κριό των στόχων τους.
Η έκφραση των παλιών «η κάλπη είναι γκαστρωμένη» θα έπρεπε να εφιστά την προσοχή στους νεότευκτους παρατηρητές της πολιτικής της χώρας για το άγνωστο και τις εκπλήξεις που μπορεί να κρύβει η κορυφαία δημοκρατική διαδικασία. Και παρότι η έκφραση καθιερώθηκε σε μια εποχή που δεν υπήρχαν τα σύγχρονα εργαλεία που μας επιτρέπουν να κρυφοκοιτάμε από πριν το κυοφορούμενο αποτέλεσμα, εντούτοις αυτήν τη φορά, περισσότερο από ποτέ, η κάλπη μοιάζει γκαστρωμένη! Όχι μόνο γιατί κανείς δεν ξέρει με σιγουριά τι θα βγάλουν αυτές οι κάλπες, αλλά κυρίως γιατί το μόνο σίγουρο είναι ότι θα οδηγήσουν στην πλήρη ανατροπή του πολιτικού σκηνικού της χώρας.
Ξεχάστε τους καιροσκόπους που, εναγκαλισμένοι σφιχτά με τα κόμματα εξουσίας, ετοιμάζουν και παρουσιάζουν κατά παραγγελία δημοσκοπήσεις. Άλλωστε, με τη συντριπτική πλειοψηφία των ερωτώμενων να μην απαντούν στις εταιρείες δημοσκοπήσεων και με το ένα τρίτο από όσους απαντούν να δηλώνουν αναποφάσιστοι, είναι τουλάχιστον έωλη η «αναγωγή ψήφου».
Από τα ρεπορτάζ, τις αυθεντικές απαντήσεις στα γκάλοπ που δεν βλέπουν ποτέ το φως της δημοσιότητας, αλλά κυρίως από την αίσθηση που έχει όποιος πραγματικά ζει μέσα στην κοινωνία, διαφαίνεται ότι βρισκόμαστε εν όψει πολύ σημαντικών αλλαγών. Σαν ένα τράνταγμα που θα αποδομήσει οριστικά και θα αλλάξει με τρόπο εκκωφαντικό το πολιτικό σύστημα όπως το ξέραμε μέχρι σήμερα…
Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, το δρόμο που πήρε το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 2012 θα ακολουθήσει και η ΝΔ, πληρώνοντας βαρύ τίμημα για τα αποτελέσματα της πολιτικής της στην κοινωνία. Η κυβέρνηση Σαμαρά κυριολεκτικά καταποντίζεται. Τα μαρκετίστικα τρικ, είτε αυτά λέγονται «πρωτογενές πλεόνασμα» (που μοιράζεται πρωτίστως στους ένστολους, αλλά υπόσχονται και σε άλλους ότι… θα το πάρουν μετά τις εκλογές), είτε «βγαίνουμε στις αγορές», είτε «success story» ή «νόμος και τάξη», δεν πείθουν τον ψηφοφόρο, που βλέπει τη ζωή του να διαλύεται. Η ελεύθερη πτώση της ΝΔ μοιάζει νομοτελειακή και ανεπίστρεπτη…
Την (και δημοσκοπική) κατρακύλα της ΝΔ, όμως, δεν φαίνεται να μπορεί να την εκμεταλλευτεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Τουλάχιστον όχι στο έπακρο. Η στασιμότητά του δεν είναι αναίτια, ούτε ανεξήγητη. Ο ΣΥΡΙΖΑ αύξησε τα ποσοστά του το 2012 και βρέθηκε πολύ κοντά στην πρώτη θέση ως μια ριζοσπαστική δύναμη, που αφουγκράζεται τους πολίτες και είναι έτοιμη να συγκρουστεί με το κατεστημένο. Όχι πολύ καιρό μετά, έχει μεταλλαχθεί σε ένα κόμμα αξιωματικής αντιπολίτευσης από αυτά που είχαμε συνηθίσει. Με την… απαραίτητη διγλωσσία κόμματος που θέλει να κυβερνήσει, με ατολμία σε καυτά θέματα της κοινωνίας και με μια, ξεκάθαρα πια, θολή αντιμετώπιση του Μνημονίου και της Τρόικας. Ένα κόμμα που τελικά προτιμά να χαϊδέψει τα αυτιά του «νοικοκυραίου», παρά να ρισκάρει να τον «τρομάξει» ετοιμάζοντας ένα σοβαρό plan Β για το ενδεχόμενο της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα.
Μα ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται. Δεν υπάρχουν πλέον στη χώρα μας οι «νοικοκυραίοι» όπως τους έχει στο νου του ο ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχουν τρομαγμένοι για το μέλλον τους άνθρωποι, οι οποίοι έχουν χάσει κάθε κεκτημένο και, στην απελπισία τους, δεν εμπιστεύονται πια κανέναν.
Κάπως έτσι φτάσαμε να έχουμε ένα αριστερό κόμμα που περιμένει την απόφαση του… δημοφιλούς Λάκη Λαζόπουλου για το αν επιθυμεί ή όχι να πολιτευτεί. Που επιλέγει τις υποψηφιότητές του από τους διαδρόμους του Υπουργείου Εξωτερικών. Ενα κόμμα που κάποτε διατράνωνε πως θα σκίσει το μνημόνιο, σήμερα να φοβάται να αρθρώσει τη λέξη «μονομερείς ενέργειες» και να αποστρέφεται μετά βδελυγμίας οποιαδήποτε αναφορά στο εθνικό νόμισμα.Ένα plan Β που, αν μη τι άλλο, θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ακόμη και ως διαπραγματευτικό μέσο προς τους εταίρους, καθώς θα μπορούσε να υπονοεί προς τους δανειστές πως: «Κοιτάξτε, θέλουμε να τα βρούμε εντός της Ευρώπης, αλλά έχουμε ετοιμαστεί για όλα».
Όμως για ποιο εναλλακτικό σχέδιο να μιλάμε, όταν δεν υπάρχει ούτε καν το αρχικό; Η ανάγκη του ΣΥΡΙΖΑ να διευρύνει την επιρροή του τον οδηγεί στο να στρογγυλεύει συνεχώς το λόγο του. Προκειμένου να χωρέσουν όλα, η κατάργηση του μνημονίου έγινε λύση εντός του ευρώ και η δραχμή απαγορευμένη λέξη.
Οσο όμως η κοινωνική καταστροφή συνεχίζεται και βαθαίνει, τόσο τα «στρογγυλέματα» του ΣΥΡΙΖΑ τον κάνουν να φαντάζει στα μάτια του κόσμου ως μια άλλη εκδοχή του ίδιου συστήματος. Για να το πούμε απλά: αν οι ψηφοφόροι που μεταστράφηκαν το 2012 πήγαν στην κάλπη να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ γιατί τους ενέπνευσε μια ελπίδα πραγματικής αλλαγής των πραγμάτων, οι ψηφοφόροι του 2014, ακόμη κι αυτοί που θα ψηφίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν τρέφουν πολλές αυταπάτες.
Τα σιγανά ποταμάκια να φοβάσαι
Η διάλυση του κοινωνικού ιστού της ελληνικής κοινωνίας, η εξαφάνιση του κέντρου και η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να πείσει θα έχουν αντίκτυπο και στην κάλπη. Κι αν η ναζιστική Χρυσή Αυγή έμοιαζε το κόμμα που, περισσότερο από κάθε άλλον, μπορούσε να εκμεταλλευτεί την άγνοια του κόσμου, αλλά και την τυφλή εκδικητική του δίψα προς τα δύο κόμματα εξουσίας, πλέον στο παιχνίδι μπαίνει και το Ποτάμι.
Ο νέος πολιτικός σχηματισμός του Σταύρου Θεοδωράκη μπήκε «ξαφνικά» και «αθόρυβα» στην πολιτική σκηνή του τόπου, όπως αρέσκεται να λέει ο εμπνευστής του. Ήρθε για να «αλλάξει τα πάντα», διεκδικώντας από δήθεν «προοδευτικές» θέσεις τη διάσωση της χώρας και του λαού της. Η «αθόρυβη» δημιουργία του νέου κομματικού σχηματισμού δεν είναι φυσικά απόρροια της σεμνότητας των ιδρυτών του, αλλά του γεγονότος ότι πρόκειται για ένα κατασκεύασμα του συστήματος.
Το Ποτάμι δεν προήλθε μέσα από κοινωνικές διεργασίες, ούτε μέσα από κινηματική δράση, δεν αποτέλεσε προϊόν ζύμωσης των πολιτών, παρόλο που από την πρώτη στιγμή επιδίωξε να εμφανιστεί ως πολιτικός φορέας που επιβλήθηκε από τη λαϊκή απαίτηση. «Ο κόσμος μού ζητούσε να κάνω κάτι» επαναλαμβάνει συχνά πυκνά ο Σταύρος Θεοδωράκης – αν και τελικά, σε μια σπάνια στιγμή αναστοχασμού, παραδέχτηκε ότι άκουγε φωνές μέσα στο κεφάλι του που τον προέτρεπαν να ασχοληθεί με την πολιτική.
Ίσως δεν ήταν μόνο μέσα στο κεφάλι του οι φωνές, αφού το νέο κόμμα που «θα μας σώσει» στήθηκε μέσα σε συσκέψεις γραφείων, με συγκεκριμένα στελέχη και ακόμα πιο συγκεκριμένα συμφέροντα να το πατρονάρουν, επιδιώκοντας τη διατήρηση ενός πολιτικού συστήματος που εδώ και μια τετραετία τρεκλίζει επικίνδυνα και επιζητά στηρίγματα σταθερότητας. Αυτή ακριβώς την ομαλότητα του συστήματος ήρθε να διασφαλίσει ο Σταύρος Θεοδωράκης, ως μαριονέτα της ίδιας άρχουσας τάξης που συνεχίζει να λυμαίνεται τη χώρα και το λαό της.
Είναι ένα κόμμα παντός καιρού, στην υπηρεσία συγκεκριμένων συμφερόντων, που πάντα ήξεραν πώς να ενδυθούν τον «φιλολαϊκό» μανδύα αν ήταν να διατηρήσουν τα προνόμιά τους. «Είμαστε ένα κίνημα που κλέβει ιδέες και από την Αριστερά και από τις φιλελεύθερες δυνάμεις. Γιατί σήμερα απαιτούνται λύσεις» υποστηρίζει ο Σταύρος Θεοδωράκης.
Από ιδέες δεν είδαμε και πολλές, καθώς ο πραγματικός στόχος τέτοιων δηλώσεων είναι κυρίως να κλέψουν ψήφους από δεξιά και από αριστερά.
Ο Σταύρος Θεοδωράκης στοχεύει στο χαμένο κέντρο. Άλλωστε γι” αυτό δημιουργήθηκε.
Με τις ευλογίες του Βαρδή Βαρδινογιάνη, με την υπογραφή ίου τετραπέρατου δολοπλόκου Σταύρου Ψυχάρη και τις ευχές του εθνικού εργολάβου Μπόμπολα, για να αποτελέσει δεξαμενή για τους χαμένους ψηφοφόρους του κέντρου, τους αναποφάσιστους, τους οργισμένους.
Είναι πλέον σαφές πως το «υπαλληλικό προσωπικό» της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ δεν θα μπορεί για πολύ καιρό ακόμη να φαίνεται χρήσιμο στο εγχώριο κεφάλαιο.
Η πρώτη κίνηση ήταν οι 58. Παρά τις -πραγματικά φιλότιμες- προσπάθειες των ΜΜΕ να «φουσκώσουν» την επιρροή τους, λίγο ο Σημίτης, λίγο κάποια φθαρμένα στελέχη του ΠΑΣΟΚ και πολύ περισσότερο ο Ευάγγελος Βενιζέλος οδήγησαν το εγχείρημα σε αποτυχία. Το επόμενο βήμα ήταν η Ελιά. Κι αυτή μαράζωσε γρήγορα, αφού δεν υπάρχουν πλέον ψηφοφόροι που να πιστεύουν στο μασκαρεμένο ΠΑΣΟΚ – εκτός από αυτούς που πληρώνονται από αυτό!
Η επόμενη κίνηση αναγκαστικά δεν θα μπορούσε να περιλαμβάνει τα ίδια συστατικά της αποτυχίας, τα φθαρμένα στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ. Χρειαζόταν κάτι νέο, άφθαρτο και αναγνωρίσιμο. Και ήρθε το Ποτάμι, που από ό,τι φαίνεται έχει παραφουσκώσει.
Τι καλύτερο από έναν δικό τους άνθρωπο; Ο δημοσιογράφος Σταύρος Θεοδωράκης είναι και ο ίδιος δημιούργημα του Ψυχάρη. Οι «Πρωταγωνιστές» ξεκίνησαν ως στήλη στην εφημερίδα Τα Νέα, κι από κει αναβαθμίστηκαν σε εκπομπή του Mega. Ο Σταύρος Θεοδωράκης εργάστηκε κυρίως στα μέσα της διαπλοκής ως συστημικός δημοσιογράφος. Σε αντίθεση με άλλους αντίστοιχους τηλεστάρ, όμως, ο Θεοδωράκης δεν έχει υποστεί τη φθορά του τηλεοπτικού παράθυρου. Είναι πιο οικείος γιατί ντύνεται σαν εμάς, αφήστε που οδηγεί και βέσπα!
Το προφίλ του «οικείου» και του «ανθρώπινου» το είχε οικοδομήσει νωρίς μέσα από τις εκπομπές του. Δεν είναι μόνο η θεματολογία. Δεν είναι μόνο το ότι, ακόμη και μέσα στην κρίση, οι δακρύβρεχτες ιστορίες του ήταν έτσι στημένες ώστε να μη θίγουν καθόλου την ουσία της μνημονιακής πολιτικής. Είναι πολύ περισσότερο η αποθέωση της υποκειμενικότητας, η αντίληψη ότι «η αλήθεια έχει πολλές πλευρές» -εύστοχο αν θες να ξεπλύνεις τον Βορίδη, tov Μιχαλολιάκο και ιους λιμενικούς στο Φαρμακονήοι- που του σφυρηλάτησε το προφίλ του ήπιου «κεντρώου».
Βέβαια, κάθε άλλο παρά «ήπιο» θα τον έλεγε κανείς, αν θυμόταν μια σειρά από επιλογές του. Για παράδειγμα, όταν οι Αμερικανοί βομβάρδιζαν στη γειτονιά μας το Βελιγράδι, ο νυν αρχηγός του Ποτάμιου είχε επιλέξει να τοποθετήσει την αμερικανική σημαία στο εξώφυλλο του Κλικ. Στην ιστοσελίδα του, το Protagon, απαγόρευσε διά ροπάλου οποιαδήποτε αναφορά θα μπορούσε να ήταν αρνητική για τον Γιώργο Παπανδρέου. Ή τουλάχιστον, το απαγόρευε μέχρι την έκπτωση του πρώην πρωθυπουργού. Πρόκειται για ένα γνήσιο Σημιτόπαιδο, που αρθρογραφούσε υπέρ του Μνημονίου από τη μέρα που το ανακοίνωσε ο ΓΑΠ στο Καστελόριζο. Είναι ο άνθρωπος που στο συνέδριο του Π ΑΣΟΚ το 2002,όπως διηγούνται αυτόπτες μάρτυρες, νουθετούσε τον Γιώργο Παπανδρέου να τα πει «όπως πρέπει», με το τηλέφωνο στο αυτί και τον Ψυχάρη στην άλλη γραμμή. Τόσο «άφθαρτος»!
Το Ποτάμι έχει στον πυρήνα του τις ίδιες πολιτικές και στρατηγικές επιλογές με τα συστημικά κόμματα.Οταν είναι ήδη έτοιμα τα μέτρα του επόμενου μνημονίου, ο Σταύρος Θεοδωράκης ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχει πια μνημόνιο! Βέβαια, μέσα στις θέσεις του περιλαμβάνονται πολλά από τα μέτρα του επόμενου μνημονίου, όπως η μείωση των ασφαλιστικών εισφορών, το να πάνε όλα τα χρήματα του νέου ΕΣΠΑ σε ιδιώτες, η απόλυση δημοσίων υπαλλήλων. Διότι είναι νεοφιλελεύθερος, κι ας αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερός – τώρα που έγινε και της μόδας. Δεν του την κολλάμε εμείς την ταμπέλα αυθαίρετα, μας πρόλαβε ένα γνήσιο τέκνο του νεοφιλελευθερισμού, ο Στέφανος Μάνος, ο οποίος ευχαρίστησε καυστικά το Ποτάμι στο Twitter επειδή: «Είναι ευχάριστο ότι, για την ώρα τουλάχιστο, τα ΜΜΕ προβάλλουν τις θέσεις του κ. Σταύρου Θεοδωράκη. Ετσι ακούγονται απόψεις που εδώ και χρόνια προβάλλει η ΔΡΑΣΗ και «θάβουν» τα ΜΜΕ».
Δεν είναι τυχαίο ότι η πορεία του Σταύρου Θεοδωράκη προς το… λαό διακόπηκε απότομα, μιας και στις συγκεντρώσεις μαζευόιαν ελάχιστος κόσμος, ενώ όσο μιλούσε ο Σταύρος με τον κανονικό κόσμο, ιόσο πιο σκούρα χα έβρισκε. Τόσο σκούρα που σκέφτηκε να κατηγορήσει τον ΣΥΡΙΖΑ ότι του «φυτεύει» εγκάθετους στις συγκεντρώσεις του.
Δεν χρειάζεται όμως να είναι κανείς εγκάθετος άλλου κόμματος για να ρωτήσει έναν νεότευκτο πολιτικό σχηματισμό που «θέλει να τα αλλάξει όλα» ποια είναι η γνώμη του για τις τράπεζες, τους νταβατζήδες που λυμαίνονται τη χώρα, τα οικονομικά του κόμματος του… Αντιθέτως, πρέπει να είναι κανείς εγκάθετος συμφερόντων για να μην μπορεί να απαντήσει σε αυτά τα ερωχήμαχα όχαν διεκδικεί χην ψήφο χων πολιχών.
Έτσι, ο Σταύρος Θεοδωράκης προτίμησε, όπως άλλωστε και το πολιτικό προσωπικό της συγκυβέρνησης, τη ζεστή αγκαλιά των τηλεοπτικών πλατό. Διεκδικώντας, μάλιστα, τιμές πρωθυπουργού! Δεν έχει κι άδικο όμως, αφού έτσι όπως παρουσιάζονται οι ειδήσεις που τον αφορούν στα κανάλια της διαπλοκής, θυμίζουν την προβολή του Κιμ Γιονγκ Ουν από τη βορειοκορεατική τηλεόραση.
Όλες οι εμφανίσεις του θεωρούνχαι θριαμβικές από το Star, το Mega, τον Σκάι, ακόμη κι αν μάζεψαν λιγότερους από 50 ανθρώπους. Κανείς δεν τον ρωτάει «πού θα βρει τα λεφτά» για να βοηθήσει τους ανέργους, όπως υπόσχεται.
Σχεδόν έχουμε λυπηθεί τους αρθρογράφους των μεγάλων συγκροτημάτων του Τύπου, που κάθε μέρα πρέπει να εφευρίσκουν κάτι θετικό να γράφουν για το Ποτάμι, μέχρι να καταφέρουν να θολώσουν τελείως τα νερά και κυρίως τα μυαλά (των ψηφοφόρων).
Η επιστροφή του απολιτίκ με άλλα μέσα;
Ο πραγματικός ρόλος του Στ. Θεοδωράκη στη σημερινή κατάσταση είναι να δώσει οξυγόνο στο ασθμαίνον αστικό πολιτικό σύστημα.
Αν καταφέρουν να του δώσουν ένα αξιοσέβαστο ποσοστό στις εκλογές, ρόλος του είναι να παίξει τον ρυθμιστικό παράγοντα είτε συνεργαζόμενος με τις μνημονιακές δυνάμεις, είτε ρίχνοντας δίχτυα προς την «κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας» του ΣΥΡΙΖΑ. Με κάθε κυβέρνηση, φροντίζοντας να μείνουν στο απυρόβλητο οι «προστάτες» του. Το διαβεβαιώνει όχι μόνο η πορεία του ίδιου του Θεοδωράκη, αλλά και στελέχη όπως ο Τάσος Τέλλογλου, του οποίου τα χνάρια είχαμε χάσει στην περίοδο της κρίσης, αλλά βρέθηκε να μπαινοβγαίνει στα επιχειρηματικά γραφεία του Μελισσανίδη και του Μητιληναίου – να φανταστούμε για τις ανάγκες κάποιου ρεπορτάζ…
Όμως, το αμπαλάζ τα κάνει όλα να μοιάζουν διαφορετικά. Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα απολιτίκ φαινόμενο που αποδεικνύει το βαθμό διείσδυσης του μάρκετινγκ στην πολιτική.
Μια μοντερνιά με ωραίο αμπαλάζ, ένα πιόνι, που θέλει να μας υπενθυμίσει ότι η αλήθεια βρισκόταν πάντοτε στους τηλεοπτικούς μας δέκτες.
Η αμερικανοποίηση της πολιτικής ζωής της χώρας ασφαλώς και δεν προέκυψε από την είσοδο του Θεοδωράκη στα κοινά. Ούτε η πολιτική καριέρα μέσω της τηλεόρασης, με πλέον ρουστίκ παράδειγμα τον Άδωνη Γεωργιάδη, που κατάφερε να αναχθεί σε κορυφαίο κυβερνητικό στέλεχος ξεκινώντας από τις τηλεοπτικές πωλήσεις. Ας μην ξεχνάμε τις «σοβαρές απόψεις», όταν εκλέχτηκε ο ΓΑΠ, για τις ικανότητές του στο ποδήλατο και στο κουπί, που θα τον έκαναν καλύτερο από χους άλλους (!) ή τον απολιτίκ ποδηλάτη Αμυρά, που από την τηλεόραση βρέθηκε στο Δημοτικό Συμβούλιο της Αθήνας, κι από κει στο ευρωψηφοδέλτιο της ΝΔ. Ακόμη και η προσέγγιση του Λάκη Λαζόπουλου από τον ΣΥΡΙΖΑ δείχνει ότι η μόδα της τηλεοπτικής αναγνωρισιμότητας έχει χτυπήσει και τα κόμματα της Αριστεράς.
Το Ποτάμι μοιάζει η επόμενη λογική (παράλογη) εξέλιξη.
Το Ποτάμι μοιάζει με ένα κοντινό πλάνο του Θεοδωράκη, μια φωτογραφία του με μια γαλότσα στις λάσπες, μπροστά σε μια… απολιτίκ αγελάδα.Ένας γοητευτικός πενηντάρης με φανταχτερό παντελόνι πάνω σε μια βέσπα. Επιστρέφει το απολιτίκ στη μόδα; Ακόμη και στην αστική μας δημοκρατία, έτσι όπως λειτουργεί, η πολιτική ζύμωση προκύπτει συνήθως από κάποιες διεργασίες, από ένα σμίλεμα ιδεών, από την τριβή με την κοινωνία. Προκύπτει από τα πανεπιστήμια, από το συνδικαλισμό, από τις επιστήμες. Τρίχες.
Τελικά προκύπτει από το Mega.
Η έκφραση των παλιών «η κάλπη είναι γκαστρωμένη» θα έπρεπε να εφιστά την προσοχή στους νεότευκτους παρατηρητές της πολιτικής της χώρας για το άγνωστο και τις εκπλήξεις που μπορεί να κρύβει η κορυφαία δημοκρατική διαδικασία. Και παρότι η έκφραση καθιερώθηκε σε μια εποχή που δεν υπήρχαν τα σύγχρονα εργαλεία που μας επιτρέπουν να κρυφοκοιτάμε από πριν το κυοφορούμενο αποτέλεσμα, εντούτοις αυτήν τη φορά, περισσότερο από ποτέ, η κάλπη μοιάζει γκαστρωμένη! Όχι μόνο γιατί κανείς δεν ξέρει με σιγουριά τι θα βγάλουν αυτές οι κάλπες, αλλά κυρίως γιατί το μόνο σίγουρο είναι ότι θα οδηγήσουν στην πλήρη ανατροπή του πολιτικού σκηνικού της χώρας.
Ξεχάστε τους καιροσκόπους που, εναγκαλισμένοι σφιχτά με τα κόμματα εξουσίας, ετοιμάζουν και παρουσιάζουν κατά παραγγελία δημοσκοπήσεις. Άλλωστε, με τη συντριπτική πλειοψηφία των ερωτώμενων να μην απαντούν στις εταιρείες δημοσκοπήσεων και με το ένα τρίτο από όσους απαντούν να δηλώνουν αναποφάσιστοι, είναι τουλάχιστον έωλη η «αναγωγή ψήφου».
Από τα ρεπορτάζ, τις αυθεντικές απαντήσεις στα γκάλοπ που δεν βλέπουν ποτέ το φως της δημοσιότητας, αλλά κυρίως από την αίσθηση που έχει όποιος πραγματικά ζει μέσα στην κοινωνία, διαφαίνεται ότι βρισκόμαστε εν όψει πολύ σημαντικών αλλαγών. Σαν ένα τράνταγμα που θα αποδομήσει οριστικά και θα αλλάξει με τρόπο εκκωφαντικό το πολιτικό σύστημα όπως το ξέραμε μέχρι σήμερα…
Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, το δρόμο που πήρε το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 2012 θα ακολουθήσει και η ΝΔ, πληρώνοντας βαρύ τίμημα για τα αποτελέσματα της πολιτικής της στην κοινωνία. Η κυβέρνηση Σαμαρά κυριολεκτικά καταποντίζεται. Τα μαρκετίστικα τρικ, είτε αυτά λέγονται «πρωτογενές πλεόνασμα» (που μοιράζεται πρωτίστως στους ένστολους, αλλά υπόσχονται και σε άλλους ότι… θα το πάρουν μετά τις εκλογές), είτε «βγαίνουμε στις αγορές», είτε «success story» ή «νόμος και τάξη», δεν πείθουν τον ψηφοφόρο, που βλέπει τη ζωή του να διαλύεται. Η ελεύθερη πτώση της ΝΔ μοιάζει νομοτελειακή και ανεπίστρεπτη…
Την (και δημοσκοπική) κατρακύλα της ΝΔ, όμως, δεν φαίνεται να μπορεί να την εκμεταλλευτεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Τουλάχιστον όχι στο έπακρο. Η στασιμότητά του δεν είναι αναίτια, ούτε ανεξήγητη. Ο ΣΥΡΙΖΑ αύξησε τα ποσοστά του το 2012 και βρέθηκε πολύ κοντά στην πρώτη θέση ως μια ριζοσπαστική δύναμη, που αφουγκράζεται τους πολίτες και είναι έτοιμη να συγκρουστεί με το κατεστημένο. Όχι πολύ καιρό μετά, έχει μεταλλαχθεί σε ένα κόμμα αξιωματικής αντιπολίτευσης από αυτά που είχαμε συνηθίσει. Με την… απαραίτητη διγλωσσία κόμματος που θέλει να κυβερνήσει, με ατολμία σε καυτά θέματα της κοινωνίας και με μια, ξεκάθαρα πια, θολή αντιμετώπιση του Μνημονίου και της Τρόικας. Ένα κόμμα που τελικά προτιμά να χαϊδέψει τα αυτιά του «νοικοκυραίου», παρά να ρισκάρει να τον «τρομάξει» ετοιμάζοντας ένα σοβαρό plan Β για το ενδεχόμενο της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα.
Μα ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται. Δεν υπάρχουν πλέον στη χώρα μας οι «νοικοκυραίοι» όπως τους έχει στο νου του ο ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχουν τρομαγμένοι για το μέλλον τους άνθρωποι, οι οποίοι έχουν χάσει κάθε κεκτημένο και, στην απελπισία τους, δεν εμπιστεύονται πια κανέναν.
Κάπως έτσι φτάσαμε να έχουμε ένα αριστερό κόμμα που περιμένει την απόφαση του… δημοφιλούς Λάκη Λαζόπουλου για το αν επιθυμεί ή όχι να πολιτευτεί. Που επιλέγει τις υποψηφιότητές του από τους διαδρόμους του Υπουργείου Εξωτερικών. Ενα κόμμα που κάποτε διατράνωνε πως θα σκίσει το μνημόνιο, σήμερα να φοβάται να αρθρώσει τη λέξη «μονομερείς ενέργειες» και να αποστρέφεται μετά βδελυγμίας οποιαδήποτε αναφορά στο εθνικό νόμισμα.Ένα plan Β που, αν μη τι άλλο, θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ακόμη και ως διαπραγματευτικό μέσο προς τους εταίρους, καθώς θα μπορούσε να υπονοεί προς τους δανειστές πως: «Κοιτάξτε, θέλουμε να τα βρούμε εντός της Ευρώπης, αλλά έχουμε ετοιμαστεί για όλα».
Όμως για ποιο εναλλακτικό σχέδιο να μιλάμε, όταν δεν υπάρχει ούτε καν το αρχικό; Η ανάγκη του ΣΥΡΙΖΑ να διευρύνει την επιρροή του τον οδηγεί στο να στρογγυλεύει συνεχώς το λόγο του. Προκειμένου να χωρέσουν όλα, η κατάργηση του μνημονίου έγινε λύση εντός του ευρώ και η δραχμή απαγορευμένη λέξη.
Οσο όμως η κοινωνική καταστροφή συνεχίζεται και βαθαίνει, τόσο τα «στρογγυλέματα» του ΣΥΡΙΖΑ τον κάνουν να φαντάζει στα μάτια του κόσμου ως μια άλλη εκδοχή του ίδιου συστήματος. Για να το πούμε απλά: αν οι ψηφοφόροι που μεταστράφηκαν το 2012 πήγαν στην κάλπη να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ γιατί τους ενέπνευσε μια ελπίδα πραγματικής αλλαγής των πραγμάτων, οι ψηφοφόροι του 2014, ακόμη κι αυτοί που θα ψηφίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν τρέφουν πολλές αυταπάτες.
Τα σιγανά ποταμάκια να φοβάσαι
Η διάλυση του κοινωνικού ιστού της ελληνικής κοινωνίας, η εξαφάνιση του κέντρου και η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να πείσει θα έχουν αντίκτυπο και στην κάλπη. Κι αν η ναζιστική Χρυσή Αυγή έμοιαζε το κόμμα που, περισσότερο από κάθε άλλον, μπορούσε να εκμεταλλευτεί την άγνοια του κόσμου, αλλά και την τυφλή εκδικητική του δίψα προς τα δύο κόμματα εξουσίας, πλέον στο παιχνίδι μπαίνει και το Ποτάμι.
Ο νέος πολιτικός σχηματισμός του Σταύρου Θεοδωράκη μπήκε «ξαφνικά» και «αθόρυβα» στην πολιτική σκηνή του τόπου, όπως αρέσκεται να λέει ο εμπνευστής του. Ήρθε για να «αλλάξει τα πάντα», διεκδικώντας από δήθεν «προοδευτικές» θέσεις τη διάσωση της χώρας και του λαού της. Η «αθόρυβη» δημιουργία του νέου κομματικού σχηματισμού δεν είναι φυσικά απόρροια της σεμνότητας των ιδρυτών του, αλλά του γεγονότος ότι πρόκειται για ένα κατασκεύασμα του συστήματος.
Το Ποτάμι δεν προήλθε μέσα από κοινωνικές διεργασίες, ούτε μέσα από κινηματική δράση, δεν αποτέλεσε προϊόν ζύμωσης των πολιτών, παρόλο που από την πρώτη στιγμή επιδίωξε να εμφανιστεί ως πολιτικός φορέας που επιβλήθηκε από τη λαϊκή απαίτηση. «Ο κόσμος μού ζητούσε να κάνω κάτι» επαναλαμβάνει συχνά πυκνά ο Σταύρος Θεοδωράκης – αν και τελικά, σε μια σπάνια στιγμή αναστοχασμού, παραδέχτηκε ότι άκουγε φωνές μέσα στο κεφάλι του που τον προέτρεπαν να ασχοληθεί με την πολιτική.
Ίσως δεν ήταν μόνο μέσα στο κεφάλι του οι φωνές, αφού το νέο κόμμα που «θα μας σώσει» στήθηκε μέσα σε συσκέψεις γραφείων, με συγκεκριμένα στελέχη και ακόμα πιο συγκεκριμένα συμφέροντα να το πατρονάρουν, επιδιώκοντας τη διατήρηση ενός πολιτικού συστήματος που εδώ και μια τετραετία τρεκλίζει επικίνδυνα και επιζητά στηρίγματα σταθερότητας. Αυτή ακριβώς την ομαλότητα του συστήματος ήρθε να διασφαλίσει ο Σταύρος Θεοδωράκης, ως μαριονέτα της ίδιας άρχουσας τάξης που συνεχίζει να λυμαίνεται τη χώρα και το λαό της.
Είναι ένα κόμμα παντός καιρού, στην υπηρεσία συγκεκριμένων συμφερόντων, που πάντα ήξεραν πώς να ενδυθούν τον «φιλολαϊκό» μανδύα αν ήταν να διατηρήσουν τα προνόμιά τους. «Είμαστε ένα κίνημα που κλέβει ιδέες και από την Αριστερά και από τις φιλελεύθερες δυνάμεις. Γιατί σήμερα απαιτούνται λύσεις» υποστηρίζει ο Σταύρος Θεοδωράκης.
Από ιδέες δεν είδαμε και πολλές, καθώς ο πραγματικός στόχος τέτοιων δηλώσεων είναι κυρίως να κλέψουν ψήφους από δεξιά και από αριστερά.
Ο Σταύρος Θεοδωράκης στοχεύει στο χαμένο κέντρο. Άλλωστε γι” αυτό δημιουργήθηκε.
Με τις ευλογίες του Βαρδή Βαρδινογιάνη, με την υπογραφή ίου τετραπέρατου δολοπλόκου Σταύρου Ψυχάρη και τις ευχές του εθνικού εργολάβου Μπόμπολα, για να αποτελέσει δεξαμενή για τους χαμένους ψηφοφόρους του κέντρου, τους αναποφάσιστους, τους οργισμένους.
Είναι πλέον σαφές πως το «υπαλληλικό προσωπικό» της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ δεν θα μπορεί για πολύ καιρό ακόμη να φαίνεται χρήσιμο στο εγχώριο κεφάλαιο.
Η πρώτη κίνηση ήταν οι 58. Παρά τις -πραγματικά φιλότιμες- προσπάθειες των ΜΜΕ να «φουσκώσουν» την επιρροή τους, λίγο ο Σημίτης, λίγο κάποια φθαρμένα στελέχη του ΠΑΣΟΚ και πολύ περισσότερο ο Ευάγγελος Βενιζέλος οδήγησαν το εγχείρημα σε αποτυχία. Το επόμενο βήμα ήταν η Ελιά. Κι αυτή μαράζωσε γρήγορα, αφού δεν υπάρχουν πλέον ψηφοφόροι που να πιστεύουν στο μασκαρεμένο ΠΑΣΟΚ – εκτός από αυτούς που πληρώνονται από αυτό!
Η επόμενη κίνηση αναγκαστικά δεν θα μπορούσε να περιλαμβάνει τα ίδια συστατικά της αποτυχίας, τα φθαρμένα στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ. Χρειαζόταν κάτι νέο, άφθαρτο και αναγνωρίσιμο. Και ήρθε το Ποτάμι, που από ό,τι φαίνεται έχει παραφουσκώσει.
Τι καλύτερο από έναν δικό τους άνθρωπο; Ο δημοσιογράφος Σταύρος Θεοδωράκης είναι και ο ίδιος δημιούργημα του Ψυχάρη. Οι «Πρωταγωνιστές» ξεκίνησαν ως στήλη στην εφημερίδα Τα Νέα, κι από κει αναβαθμίστηκαν σε εκπομπή του Mega. Ο Σταύρος Θεοδωράκης εργάστηκε κυρίως στα μέσα της διαπλοκής ως συστημικός δημοσιογράφος. Σε αντίθεση με άλλους αντίστοιχους τηλεστάρ, όμως, ο Θεοδωράκης δεν έχει υποστεί τη φθορά του τηλεοπτικού παράθυρου. Είναι πιο οικείος γιατί ντύνεται σαν εμάς, αφήστε που οδηγεί και βέσπα!
Το προφίλ του «οικείου» και του «ανθρώπινου» το είχε οικοδομήσει νωρίς μέσα από τις εκπομπές του. Δεν είναι μόνο η θεματολογία. Δεν είναι μόνο το ότι, ακόμη και μέσα στην κρίση, οι δακρύβρεχτες ιστορίες του ήταν έτσι στημένες ώστε να μη θίγουν καθόλου την ουσία της μνημονιακής πολιτικής. Είναι πολύ περισσότερο η αποθέωση της υποκειμενικότητας, η αντίληψη ότι «η αλήθεια έχει πολλές πλευρές» -εύστοχο αν θες να ξεπλύνεις τον Βορίδη, tov Μιχαλολιάκο και ιους λιμενικούς στο Φαρμακονήοι- που του σφυρηλάτησε το προφίλ του ήπιου «κεντρώου».
Βέβαια, κάθε άλλο παρά «ήπιο» θα τον έλεγε κανείς, αν θυμόταν μια σειρά από επιλογές του. Για παράδειγμα, όταν οι Αμερικανοί βομβάρδιζαν στη γειτονιά μας το Βελιγράδι, ο νυν αρχηγός του Ποτάμιου είχε επιλέξει να τοποθετήσει την αμερικανική σημαία στο εξώφυλλο του Κλικ. Στην ιστοσελίδα του, το Protagon, απαγόρευσε διά ροπάλου οποιαδήποτε αναφορά θα μπορούσε να ήταν αρνητική για τον Γιώργο Παπανδρέου. Ή τουλάχιστον, το απαγόρευε μέχρι την έκπτωση του πρώην πρωθυπουργού. Πρόκειται για ένα γνήσιο Σημιτόπαιδο, που αρθρογραφούσε υπέρ του Μνημονίου από τη μέρα που το ανακοίνωσε ο ΓΑΠ στο Καστελόριζο. Είναι ο άνθρωπος που στο συνέδριο του Π ΑΣΟΚ το 2002,όπως διηγούνται αυτόπτες μάρτυρες, νουθετούσε τον Γιώργο Παπανδρέου να τα πει «όπως πρέπει», με το τηλέφωνο στο αυτί και τον Ψυχάρη στην άλλη γραμμή. Τόσο «άφθαρτος»!
Το Ποτάμι έχει στον πυρήνα του τις ίδιες πολιτικές και στρατηγικές επιλογές με τα συστημικά κόμματα.Οταν είναι ήδη έτοιμα τα μέτρα του επόμενου μνημονίου, ο Σταύρος Θεοδωράκης ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχει πια μνημόνιο! Βέβαια, μέσα στις θέσεις του περιλαμβάνονται πολλά από τα μέτρα του επόμενου μνημονίου, όπως η μείωση των ασφαλιστικών εισφορών, το να πάνε όλα τα χρήματα του νέου ΕΣΠΑ σε ιδιώτες, η απόλυση δημοσίων υπαλλήλων. Διότι είναι νεοφιλελεύθερος, κι ας αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερός – τώρα που έγινε και της μόδας. Δεν του την κολλάμε εμείς την ταμπέλα αυθαίρετα, μας πρόλαβε ένα γνήσιο τέκνο του νεοφιλελευθερισμού, ο Στέφανος Μάνος, ο οποίος ευχαρίστησε καυστικά το Ποτάμι στο Twitter επειδή: «Είναι ευχάριστο ότι, για την ώρα τουλάχιστο, τα ΜΜΕ προβάλλουν τις θέσεις του κ. Σταύρου Θεοδωράκη. Ετσι ακούγονται απόψεις που εδώ και χρόνια προβάλλει η ΔΡΑΣΗ και «θάβουν» τα ΜΜΕ».
Δεν είναι τυχαίο ότι η πορεία του Σταύρου Θεοδωράκη προς το… λαό διακόπηκε απότομα, μιας και στις συγκεντρώσεις μαζευόιαν ελάχιστος κόσμος, ενώ όσο μιλούσε ο Σταύρος με τον κανονικό κόσμο, ιόσο πιο σκούρα χα έβρισκε. Τόσο σκούρα που σκέφτηκε να κατηγορήσει τον ΣΥΡΙΖΑ ότι του «φυτεύει» εγκάθετους στις συγκεντρώσεις του.
Δεν χρειάζεται όμως να είναι κανείς εγκάθετος άλλου κόμματος για να ρωτήσει έναν νεότευκτο πολιτικό σχηματισμό που «θέλει να τα αλλάξει όλα» ποια είναι η γνώμη του για τις τράπεζες, τους νταβατζήδες που λυμαίνονται τη χώρα, τα οικονομικά του κόμματος του… Αντιθέτως, πρέπει να είναι κανείς εγκάθετος συμφερόντων για να μην μπορεί να απαντήσει σε αυτά τα ερωχήμαχα όχαν διεκδικεί χην ψήφο χων πολιχών.
Έτσι, ο Σταύρος Θεοδωράκης προτίμησε, όπως άλλωστε και το πολιτικό προσωπικό της συγκυβέρνησης, τη ζεστή αγκαλιά των τηλεοπτικών πλατό. Διεκδικώντας, μάλιστα, τιμές πρωθυπουργού! Δεν έχει κι άδικο όμως, αφού έτσι όπως παρουσιάζονται οι ειδήσεις που τον αφορούν στα κανάλια της διαπλοκής, θυμίζουν την προβολή του Κιμ Γιονγκ Ουν από τη βορειοκορεατική τηλεόραση.
Όλες οι εμφανίσεις του θεωρούνχαι θριαμβικές από το Star, το Mega, τον Σκάι, ακόμη κι αν μάζεψαν λιγότερους από 50 ανθρώπους. Κανείς δεν τον ρωτάει «πού θα βρει τα λεφτά» για να βοηθήσει τους ανέργους, όπως υπόσχεται.
Σχεδόν έχουμε λυπηθεί τους αρθρογράφους των μεγάλων συγκροτημάτων του Τύπου, που κάθε μέρα πρέπει να εφευρίσκουν κάτι θετικό να γράφουν για το Ποτάμι, μέχρι να καταφέρουν να θολώσουν τελείως τα νερά και κυρίως τα μυαλά (των ψηφοφόρων).
Η επιστροφή του απολιτίκ με άλλα μέσα;
Ο πραγματικός ρόλος του Στ. Θεοδωράκη στη σημερινή κατάσταση είναι να δώσει οξυγόνο στο ασθμαίνον αστικό πολιτικό σύστημα.
Αν καταφέρουν να του δώσουν ένα αξιοσέβαστο ποσοστό στις εκλογές, ρόλος του είναι να παίξει τον ρυθμιστικό παράγοντα είτε συνεργαζόμενος με τις μνημονιακές δυνάμεις, είτε ρίχνοντας δίχτυα προς την «κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας» του ΣΥΡΙΖΑ. Με κάθε κυβέρνηση, φροντίζοντας να μείνουν στο απυρόβλητο οι «προστάτες» του. Το διαβεβαιώνει όχι μόνο η πορεία του ίδιου του Θεοδωράκη, αλλά και στελέχη όπως ο Τάσος Τέλλογλου, του οποίου τα χνάρια είχαμε χάσει στην περίοδο της κρίσης, αλλά βρέθηκε να μπαινοβγαίνει στα επιχειρηματικά γραφεία του Μελισσανίδη και του Μητιληναίου – να φανταστούμε για τις ανάγκες κάποιου ρεπορτάζ…
Όμως, το αμπαλάζ τα κάνει όλα να μοιάζουν διαφορετικά. Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα απολιτίκ φαινόμενο που αποδεικνύει το βαθμό διείσδυσης του μάρκετινγκ στην πολιτική.
Μια μοντερνιά με ωραίο αμπαλάζ, ένα πιόνι, που θέλει να μας υπενθυμίσει ότι η αλήθεια βρισκόταν πάντοτε στους τηλεοπτικούς μας δέκτες.
Η αμερικανοποίηση της πολιτικής ζωής της χώρας ασφαλώς και δεν προέκυψε από την είσοδο του Θεοδωράκη στα κοινά. Ούτε η πολιτική καριέρα μέσω της τηλεόρασης, με πλέον ρουστίκ παράδειγμα τον Άδωνη Γεωργιάδη, που κατάφερε να αναχθεί σε κορυφαίο κυβερνητικό στέλεχος ξεκινώντας από τις τηλεοπτικές πωλήσεις. Ας μην ξεχνάμε τις «σοβαρές απόψεις», όταν εκλέχτηκε ο ΓΑΠ, για τις ικανότητές του στο ποδήλατο και στο κουπί, που θα τον έκαναν καλύτερο από χους άλλους (!) ή τον απολιτίκ ποδηλάτη Αμυρά, που από την τηλεόραση βρέθηκε στο Δημοτικό Συμβούλιο της Αθήνας, κι από κει στο ευρωψηφοδέλτιο της ΝΔ. Ακόμη και η προσέγγιση του Λάκη Λαζόπουλου από τον ΣΥΡΙΖΑ δείχνει ότι η μόδα της τηλεοπτικής αναγνωρισιμότητας έχει χτυπήσει και τα κόμματα της Αριστεράς.
Το Ποτάμι μοιάζει η επόμενη λογική (παράλογη) εξέλιξη.
Το Ποτάμι μοιάζει με ένα κοντινό πλάνο του Θεοδωράκη, μια φωτογραφία του με μια γαλότσα στις λάσπες, μπροστά σε μια… απολιτίκ αγελάδα.Ένας γοητευτικός πενηντάρης με φανταχτερό παντελόνι πάνω σε μια βέσπα. Επιστρέφει το απολιτίκ στη μόδα; Ακόμη και στην αστική μας δημοκρατία, έτσι όπως λειτουργεί, η πολιτική ζύμωση προκύπτει συνήθως από κάποιες διεργασίες, από ένα σμίλεμα ιδεών, από την τριβή με την κοινωνία. Προκύπτει από τα πανεπιστήμια, από το συνδικαλισμό, από τις επιστήμες. Τρίχες.
Τελικά προκύπτει από το Mega.
Ετικέτες: 
