Που είναι όλοι αυτοί οι γίγαντες;

Που είναι ο «πνευματικός» κόσμος της σύγχρονης Ελλάδαςνα δει τους … «Ελεύθερους(;) Πολιορκημένους»; Υπάρχει στις μέρες μας «πνευματικός» κόσμος;;;

 



Το 1918 ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ πήγε «στον πόλεμο που θα έβαζε τέλος σε όλους τους πολέμους» τον Α! παγκόσμιο πόλεμο. Κατατάχθηκε ως εθελοντής τραυματιοφορέας στα ασθενοφόρα, τραυματίστηκε και παρασημοφορήθηκε.

Από τις εμπειρίες του αυτές γεννήθηκε το μυθιστόρημα «Αποχαιρετισμός στα όπλα», το οποίο, πολλοί θεωρούν ως το αριστούργημά του. Σ` αυτό αναπλάθει με τρόπο απόλυτα πειστικό το φόβο, τη συντροφικότητα, το θάρρος του νεαρού Αμερικανού εθελοντή και των ανδρών και γυναικών, τους οποίους γνωρίζει στην Ιταλία.

Όμως το “Αποχαιρετισμός στα όπλα” δεν είναι μονάχα ένα πολεμικό μυθιστόρημα. Σ` αυτό ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ, πλάθει μια ιστορία αγάπης, κοινωνικής αλληλεγγύης, βαθιά τραγικής, μιά ιστορία παθιασμένη και ασυμβίβαστη, η συνισταμένη των τριών μεγάλων ερώτων του συγγραφέα στα χρόνια 1918-1929.

Πέρα όμως και ανεξάρτητα από τα καθαρά αυτοβιογραφικά στοιχεία που περιέχονται στο βιβλίο του αυτό, το μυθιστόρημα σφύζει από πάθος και συγκλονιστικά συναισθήματα, τα οποία βρίσκουν το ιδεώδες σκηνικό τους στην Ιταλία, στα ταραγμένα και αδυσώπητα χρόνια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.

Ο μεγάλος μας ποιητής, Άγγελος Σικελιανός (Λευκάδα 1884 – Αθήνα 1951) , καλεσμένος από τα στελέχη του Ελληνικού στρατού της Θράκης, φθάνει στην πόλη για να μιλήσει στο «στράτευμα», εξ αφορμής των «Πυθικών Αγώνων» της Κομοτηνής.

Ο λόγος του, «ο Δελφικός Πυρήν, φορεύς της Παγκοσμίου πνευματικής θελήσεως», δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ελεύθερον Βήμα», στις 21-23 Ιουνίου του 1931.

Έλεγε στον λόγο του, «Η φυσιολογική, η ηθική και η ιστορική ηλικία των διαφόρων λαών δεν είναι διόλου η ίδια, αλλ` ενώ άλλοι ευρίσκονται στην εποχή του “σπέρματος”, υπάρχουν άλλοι που διατρέχουνε την ηλικία του “αίματος”, ενώ άλλοι είναι φτασμένοι στην πνευματική τους ηλικία.
 
Ενώ τέλος είναι κάποιοι λαοί, οι οποίοι είναι ικανοί στο να συνθέσουν και τις τρεις αυτές δυνάμεις (χάρις βέβαια στα, αρτιότερα της σκέψης και της δράσης τους, στελέχη τους), ασφαλώς επιφορτίζονται για τούτο με πιο σύνθετα προβλήματα και ακόμα με μια κάποια συνθετότερη ευθύνη και μια ξέχωρη στον κόσμο αποστολή».

Γι` αυτό και η Δελφική Έκκλησή του, απευθύνεται σ` αυτούς που αγγίζουνε συνειδητά την ώριμη πνευματική τους ηλικία.

Στην Ιστορία δεν έχει αναφερθεί ποτέ, ένας λαός, ο οποίος ακουμπά μακάρια στις αγκάλες του Μορφέα, μπορεί «κοιμώμενος», ν’αλλάξει τις τύχες του.

Μόνο ένας λαός και ένας στρατός, καθοδηγούμενος από πολεμικούς και πνευματικούς ηγέτες, ταγούς, και μυημένος στην Ιερή Ιδέα του Ορφέα, των πανανθρώπινων ιδανικών, της Ενότητας, της Αρετής, του Πνεύματος, της Ελευθερίας και της Θυσίας μπορεί με την ανδραγαθία του, να καταγάγει επικές νίκες.

Ορφανεμένοι όμως εμείς από τους γίγαντες Ποιητές μας, οι οποίοι μας κεντρίζανε τον νου και την ψυχή μας, καταντήσαμε ένα ποδηγετούμενο και άλαλο κοπάδι.

Που είναι ο Σικελιανός; Έφυγε ο Αλαφροΐσκιωτος, θρηνώντας το θάνατο του Διγενή, μας άφησε να συμπληρώσουμε εμείς την Μελέτη Θανάτου, την ώρα κατά την οποίαν της Νύχτας ο ίσκιος ο βαρύς, σιγά σιγά μας σκεπάζει.

Που είναι ο Ελύτης; Ο Σεφέρης; Ένα πουκάμισο αδειανό απέμεινε η Ελλάδα.

Ο Μαβίλης αναπαύεται ψηλά στον Μόλυβο της Λέσβου. Που είναι ο Παλαμάς;

Σκορπισμένα άφησε ο Σολωμός τα ποιήματά του, αφημένα εδώ και κει, πέταξε μαζί με την Φεγγαροντυμένη του, δεν θέλει άλλο πια να γράψει για «Ελεύθερους Πολιορκημένους».

Που είναι ο Νιρβάνας, ο Δροσίνης, ο Μαλακάσης; Ο Καζαντζάκης, να δει να Ξανασταυρώνεται ο Χριστός-λαός του;

Σε ποιο κελί του χρόνου είναι αφημένος ο Ρίτσος; Το «Καπνισμένο του Τσουκάλι» είναι αδειανό, και το «κυκλάμινο» μαράθηκε στου βράχου την σχισμάδα, σκουριάσανε τα μάρμαρα και ετοιμάζονται να πουληθούν για παλιοσίδερα, στεγνωμένα από τις παλιές τους δόξες.

Σε μια σπάνια συνέντευξη που έδωσε ο Οδυσσέας Ελύτης στον Ρένο Αποστολίδη στην Εφημερίδα Ελευθερία στις 15 Ιουνίου του 1958, τα λόγια του παραμένουν επίκαιρα.

«Από τί πάσχουμε κυρίως; Θα σάς το πώ αμέσως: από μια μόνιμο, πλήρη, και κακοήθη ασυμφωνία μεταξύ το πνεύματος τής εκάστοτε ηγεσίας μας και του «ήθους» το οποίο χαρακτηρίζει τον βαθύτερο ψυχικό πολιτισμό της ηγεσίας του ελληνικού λαού στο σύνολό της.

Ο λαός αυτός κατά κανόνα εκλέγει την ηγεσία του. Και όμως, όταν αυτή αναλάβει την ευθύνη τής εξουσίας, είτε την αριστοκρατία εκπροσωπεί, είτε την οστική τάξη είτε το προλεταριάτο, κατά έναν «μυστηριώδη» τρόπο αποξενώνεται οπό την «βάση» η οποία την ανέδειξε, και ενεργή σαν να βρισκόταν στο Τέξας ἤ στο Ουζμπεκιστάν, και πάντως εκτός Ελλάδος».

Ο «πνευματικός» κόσμος των νεωτέρων χρόνων που βρίσκεται; O οποίος, άλλοτε φτερούγιζε πάνω από την πατρίδα μας, εμψυχώνοντάς την και υμνώντας την, απλώνοντας τα φτερά του πάνω από βουνά και θάλασσες, τώρα βάρυνε, κουράστηκε, και από ταγός έγινε αχός, και βούλιαξε κι αυτός στα έλη και τα τενάγη της στείρας «πολιτικής».

Ακόμα και ο σατυρικός ευθυμογράφος Γιώργος Σουρής, παράτησε το σατυρικό πενάκι του στην άκρη, χαμένος στην βοή του καφενέ του. Τι άλλο πια να γράψει; Ο «Ρωμιός» του δεν πρόκειται να αλλάξει.

Σίγησε και η φωνή της Σοφίας Βέμπο, μη μπορώντας να ταιριάξει στου καιρού μας τα τερτίπια. 

Σκέπασε το πρόσωπό της με την κάτασπρη μαντίλα της κι αποχαιρέτησε τα παιδιά της Ελλάδος, τα παιδιά της.

Για ποιόν «Ντούτσε» άλλωστε να τραγουδήσει; Ποιες κοκκορόφτερες ταξιαρχίες να σατυρίσει, να λοιδορήσει;

Ο Ντούτσε στην νέα ελληνική έκδοσή του, τώρα συγκυβερνά και άρχει στην κοκορόμυαλη λεγεώνα των υποταγμένων. Η πόλις άλλωστε, εάλω, χωρίς την παραμικρή αντίσταση, στην πραγματικότητα η χώρα παρεδόθη στον κατακτητή, αμαχητί !!!

Η Νεοελληνική Μετριότητα και Μετριοκρατία ενώπιον των Ιστορικών Ευθυνών της.

Η «κοινωνική αναμόρφωση» είναι απαίτηση Ιστορική με ανατρεπτικές λογικές ηθικής επανάστασης, και όχι πολιτικής υποτακτικής συνοδοιπορίας.

Δυστυχώς το πολιτικό προσωπικό της χώρας είναι «προσκυνημένο», υποταγμένο σε λογικές νεοαποικίας, προστάτης του σαθρού μεταπολιτευτικού συστήματος και των οικονομικών συμφερόντων ξένων και ντόπιων “ιδιοκτητών”.

Είναι προφανές πλέον, ότι ως πολιτικό σύστημα, χρήζει άμεσης πολιτικής «αποθεραπείας» και μεταμόρφωσης.

Έλεγε ο μεγάλος μας ποιητής Άγγελος Σικελιανός, “Είδα, δίπλα από τη «νεκροφάνεια» του Ελληνισμού, την ανθρωπότητα όλη στο κρεβάτι του θανάτου της.

Μ` όση είχα δύναμη στο νου και στο κορμί μου, υπόφερα απ` την αγωνία της”.

Πόσο επίκαιρος παρά ποτέ !!!


Λάζαρος Ελευθεριάδης

Από aegeantimes.gr

Ετικέτες: ΑΡΘΡΑ