Σάββατο, Ιανουαρίου 28, 2012

Το κούρεμα




" Κοντά σε καταρχήν συμφωνία για το περιβόητο «κούρεμα» στο χρέος της χώρας φαίνεται πως βρίσκονται πλέον η ελληνική κυβέρνηση και οι εκπρόσωποι των ομολογιούχων, όμως ακόμα παραμένουν ανοικτά αρκετά μέτωπα και κυρίως το θέμα του επιτοκίου και το κατά πόσον – και ποιοι – θα αναλάβουν να καλύψουν ενδεχόμενο «κενό» στη χρηματοδότηση της Ελλάδας σε σχέση πάντα με το ποσό των 130 δισεκατομμυρίων ευρώ που προβλέπει το δεύτερο πακέτο «διάσωσης» της χώρας.

Την Παρασκευή ο πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος και ο επικεφαλής του IIF Τσαρλς Νταλάρα είχαν νέα συνάντηση, στην οποία έγινε ακόμα ένα βήμα πιο κοντά στην τελική συμφωνία, όπως εξάλλου τόνισαν και οι δύο πλευρές.

Το … ραντεβού ανανεώθηκε για αργότερα μέσα στην ημέρα και σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις μπορεί να υπάρξει συμφωνία ακόμα και μέχρι την Κυριακή. Αλλωστε αυτή την εκτίμηση έκανε και ο Λουκάς Παπαδήμος, ο οποίος σε δηλώσεις του στο Reuters ανέφερε πως "ελπίζει να κλείσει η συμφωνία για το PSI εντός ημερών και οι συζητήσεις με την τρόικα μέχρι τα μέσα της εβδομάδας".

 28/01/2012

Τρίτη, Ιανουαρίου 24, 2012

Ντίνος Χριστιανόπουλος - Εναντίον

Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος -μόλις έμαθε ότι θα τιμηθεί με το φετινό μεγάλο βραβείο του υπουργείου
Πολιτισμού- έκανε την εξής δήλωση:
«Ούτε θα εμφανιστώ, ούτε θα απλώσω το χέρι για να το πάρω. Δεν θέλω ούτε τα βραβεία, ούτε τα λεφτά τους». Άξιος, κύριε Χριστιανόπουλε, κι ας μη θεωρηθεί αυτό επιβράβευση εκ μέρους μου. (Ούτε συνεννοημένοι να ήμασταν.)

Είμαι εναντίον της κάθε τιμητικής διάκρισης, απ΄ όπου και αν προέρχεται…
Είμαι εναντίον των βραβείων γιατί μειώνουν την αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Βραβεύω σημαίνει αναγνωρίζω την αξία κάποιου κατώτερου μου – και κάποτε πρέπει να απαλλαγούμε από την συγκατάβαση των μεγάλων. Παίρνω βραβείο σημαίνει παραδέχομαι πνευματικά αφεντικά – και κάποτε πρέπει να διώξουμε τα αφεντικά από την ζωή μας…
Είμαι εναντίον των χρηματικών επιχορηγήσεων, σιχαίνομαι τους φτωχοπρόδρομους που απλώνουν το χέρι τους για παραδάκι. Οι χορηγίες μεγαλώνουν την μανία μας για διακρίσεις και την δίψα μας για λεφτά· ξεπουλάνε την ατομική ανεξαρτησία μας.
Είμαι εναντίον των σχέσεων με το κράτος και βρίσκομαι σε διαρκή αντιδικία μαζί του. Πότε μου δεν πάτησα σε υπουργείο, και το καυχιέμαι. Η μόνη μου εξάρτηση από το κράτος είναι η εφορία, που με γδέρνει.
Είμαι εναντίον των εφημερίδων. Χαντακώνουν αξίες, ανεβάζουν μηδαμινότητες, προβάλλουν ημετέρους, αποσιωπούν τους απροσκύνητους· όλα τα μαγειρεύουν, όπως αυτές θέλουν. Δεξιές, αριστερές, κεντρώες – όλες το ίδιο σκατό…
Είμαι εναντίον των κλικών. Προωθούν τους δικούς τους· τους άλλους, όλους τους θάβουν. Όποιοι δεν τους παραδέχονται, καρατομούνται. Κυριαρχούν οι γλύφτηδες και οι τζουτζέδες. Δεν έχω καμμιά αμφιβολία πως το μέλλον ανήκει στα σκουπίδια.
Είμαι εναντίον των κουλτουριάρηδων. Όλα τ’ αμφισβήτησαν, εκτός από τις τρίχες τους. Τους έχω μάθει για καλά. Xαλνούν τον κόσμο με την κριτική τους. Όλους τους βγάζουν σκάρτους και πουλημένους. Και μόλις πάρουν το πτυχίο, αμέσως διορίζονται στα υπουργεία· από παντού βυζαίνουν και ο ιδεαλισμός τους ξεφουσκώνει μέσ’ στα βολέματα του κατεστημένου.
Είμαι εναντίον κάθε ιδεολογίας, σε οποιαδήποτε απόχρωση και αν μας την πασέρνουν. Όσο πιο γοητευτικές και προοδευτικές είναι οι ιδέες, τόσο πιο τιποτένια ανθρωπάκια μπορεί να κρύβονται από πίσω τους. Όσο πιο όμορφα τα λόγια τους, τόσο πιο ύποπτα τα έργα τους. Όσο πιο υψηλοί οι στόχοι, τόσο πιο άνοστοι οι στίχοι.
Είμαι, προπάντων, εναντίον κάθε ατομικής φιλοδοξίας, που καθημερινά μας οδηγεί σε μικρούς και μεγάλους συμβιβασμούς. Αν σήμερα κυριαρχούν παραγοντίσκοι και τσανάκια, δεν φταίει μόνο το κωλοχανείο· φταίνε και οι δικές μας παραχωρήσεις και αδυναμίες. Αν πιάστηκε η μέση του οδοκαθαριστή, φταίμε και εμείς που πετούμε το τσιγάρο μας στο δρόμο. Κι αν η λογοτεχνία μας κατάντησε σκάρτη, μήπως δεν φταίει και η δική μας σκαρταδούρα;
Περιοδικό ΔΙΑΓΩΝΙΟΣ,
αρ. 1, Ιανουάριος – Απρίλιος 1979



Αποhttp://pitsirikos.net

Σάββατο, Ιανουαρίου 21, 2012

Το κουδούνι

Το Blog "Powerline" διοργάνωσε έναν διαγωνισμό με βραβείο 100.000 δολαρίων για οποιονδήποτε μπορέσει να παρουσιάσει με τον πιο αποτελεσματικό και δημιουργικό τρόπο την σημασία και το δράμα της οικονομικής κρίσης. Αυτό είναι το βίντεο που κέρδισε τον διαγωνισμό. Δείτε το!

Σάββατο, Ιανουαρίου 14, 2012

Ο 13ος και ο 14ος μισθός ΔΕΝ είναι δώρο

Μια σταθερή αμοιβή για την τόνωση της αγοράς, με πολλαπλασιαστικά μάλιστα ωφέλη δεν μπορεί να θεωρείται «προσφορά» προς τους εργαζόμενους. Η διακοπή της όμως αποτελεί ληστεία.



  Από την Ελλάδα του εμφυλίου
  στην Ελλάδα των τραπεζών                                          Μια σταθερή αμοιβή για την τόνωση της αγοράς,     του Άρη Χατζηστεφάνου 
Νέα Υόρκη, αρχές του 20ου αιώνα. Στα κεντρικά γραφεία κάποιας εταιρείας, οι υπάλληλοι συγκεντρώνονται σε μια μεγάλη αίθουσα περιμένοντας το παραδοσιακό δώρο της διεύθυνσης για τα Χριστούγεννα: ένα ρολόι, ένα χρυσό νόμισμα ή ακόμη και μια γαλοπούλα (ενίοτε ζωντανή). Μόνο που αυτή τη φορά ο διευθυντής κάνει την μεγάλη έκπληξη. Προσφέρει το δώρο σε χρήματα! Μέσα σε ελάχιστα χρόνια η νέα αυτή πρακτική κυριαρχεί στις περισσότερες αμερικανικές επιχειρήσεις. Ήδη, μάλιστα, από το 1902 εταιρείες όπως η J.P Morgan.Co προσέφεραν σε ορισμένα στελέχη τους τον μισθό ενός ολόκληρου έτους ως δώρο Χριστουγέννων. Οι ιστορικοί μπορεί να θυμούνται τον John Pierpont Morgan ως τον επιχειρηματία που πλούτισε πουλώντας ελαττωματικά τουφέκια στον αμερικανικό εμφύλιο αλλά oι παροικούντες την Wall Street τον τιμούν ακόμη σαν τον άνθρωπο που προσέφερε τα πρώτα λαμπρά Bonus στους υπαλλήλους του.
Φυσικά τα χρηματικά δώρα των Χριστουγέννων δεν περιορίζονταν μόνο στα μεγαλοστελέχη της Wall Street αλλά και σε απλούς εργαζόμενους. Μέχρι το 1911 οι περισσότερες εταιρείες προσέφεραν έως και 10% του μισθού ως δώρο Χριστουγέννων. Ύστερα μάλιστα από την χρηματιστηριακή κατάρρευση του 1929 και τη Μεγάλη Ύφεση της δεκαετίας του ’30 το κευνσιανό πνεύμα των ημερών επέβαλε στις επιχειρήσεις και στο κράτος να βοηθούν τους εργαζόμενους τις ημέρες των γιορτών ώστε και αυτοί με τη σειρά τους να τιμήσουν το εμπορικό πνεύμα των Χριστουγέννων και να θέσουν σε λειτουργία το μηχανισμό της αγοράς.
Ο απόηχος από τα κάλαντα του Κέινς θα έρθει και στην Ελλάδα – έστω και με καθυστέρηση μερικών δεκαετιών. Οι Έλληνες υπάλληλοι, βέβαια, είχαν συνηθίσει να παίρνουν κάποια χρηματική ενίσχυση τις ημέρες των εορτών ήδη από τα χρόνια του μεσοπολέμου. Ορισμένες επιχειρήσεις μάλιστα, όπως τα μεταλλεία Λαυρίου και η τσιμεντοβιομηχανία Eλευσίνας προσέφεραν ως δώρο στους εργαζόμενους μια μικρή κατοικία κοντά στο εργοστάσιο – γεγονός που σύμφωνα με αρκετούς ιστορικούς ευθύνεται σε σημαντικό βαθμό για την άναρχη δόμηση μεγάλων περιοχών της Αττικής. Ακόμη πάντως ο λεγόμενος 13ος μισθός στηριζόταν σε εθιμικό δίκαιο. Επισήμως ο ελληνικός 13ος  μισθός γεννιέται με νόμο το 1946 ως «έκτακτη οικονομική ενίσχυση για τις γιορτές». Στα χρόνια του εμφυλίου όμως ελάχιστες είναι οι επιχειρήσεις που θα τηρήσουν την υποχρέωσή τους. Μόνο μετά το 1949 το δώρο των Χριστουγέννων γίνεται κανόνας.
Φυσικά από τη στιγμή που ο 13ος και αργότερα και ο 14ος μισθός θεσμοθετήθηκαν, έπαψαν να αποτελούν κάποιο είδος «δώρου». Ήταν και αυτοί ένα τμήμα του μισθού το οποίο θα μπορούσε να αποτελέσει αντικείμενο διαπραγμάτευσης ανάμεσα στον εργαζόμενο και τον εργοδότη. Αφού όμως ο 13ος μισθός ήταν προκαθορισμένος γιατί να μην διανέμεται στους υπόλοιπους 12 μισθούς του έτους; Η απάντηση είναι ότι η κυβέρνηση διατηρούσε με αυτό τον τρόπο ένα ισχυρότατο όπλο για την τόνωση της αγοράς σε συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Ρίχνοντας στην αγορά το ζεστό χρήμα του «χριστουγεννιάτικου μισθού» προσέφερε πολλαπλασιαστικά οφέλη για τους εμπόρους (παράλληλα στρατιές διαφημιστών αναλάμβαναν να εξασφαλίσουν ότι ο τελευταίους μισθός της χρονιάς θα καταναλωθεί στην αγορά και δεν θα αποταμιευθεί).
Για τον ίδιο λόγο το δώρο δεν δινόταν πλέον στο τέλος του Δεκεμβρίου ή μετά τη γιορτή των Φώτων, όπως συνέβαινε τη δεκαετία του ’40, αλλά στις αρχές Δεκεμβρίου ώστε να υπάρχει επαρκής χρόνος για κατανάλωση.


Παρασκευή, Ιανουαρίου 13, 2012

Ο εργαζόμενος δεν είναι ποντίκι να τον στριμώχνεις στη γωνία.

Γράφει: Μαρία Σπυράκη
απο aixmi.gr
Μαρία Σπυράκη


Άκουσα τον πρωθυπουργό να το λέει. «Μέχρι να ολοκληρωθεί ο κοινωνικός διάλογος η κυβέρνηση δεν παρεμβαίνει». «Και αν οι κοινωνικοί εταίροι, κύριε πρόεδρε, δεν συμφωνήσουν στη μείωση του μισθολογικού κόστους»; Και εκείνος δεν απάντησε. Δεν ήθελε. Όσο κι αν προσπάθησαν από το Μαξίμου να το μαζέψουν μετά, είναι φανερό ότι ο Λουκάς Παπαδήμος άφησε συνειδητά ανοιχτό το ενδεχόμενο να υπάρξει νομοθετική παρέμβαση για τη μείωση των αποδοχών των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, ενώ έχει πλήρη γνώση ότι ένα τέτοιο νομοθέτημα δεν θα περάσει από τη Βουλή. Ο πρωθυπουργός πιέζει, αλλά είναι αμφίβολο αν η τακτική να στριμώχνεις το ποντίκι στη γωνία αποδίδει πάντα. Συνήθως το ποντίκι γίνεται θηρίο και ορμά να δαγκώσει αποφασισμένο να πεθάνει…
Πάμε τώρα στους κοινωνικούς εταίρους.
Η ΓΣΕΕ δεν συζητά καμία περικοπή μισθών παρά μόνο τη μείωση του μη μισθολογικού κόστους, που συνεπάγεται και μείωση συντάξεων – αλλά αυτό δεν το λέει. Οι συνδικαλιστές που την απαρτίζουν επιμένουν πως έτσι υπηρετούν τα συμφέροντα των εργαζομένων, ενώ η ανεργία με τα επίσημα σημερινά στοιχεία σκαρφάλωσε πάνω από το 18%. Είμαστε κάτω από το γκρεμό αλλά η ομοσπονδία που εκπροσωπεί τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα επιμένει πως πρέπει να συμπεριφερόμαστε σα να βρισκόμαστε στο σαλόνι του σπιτιού μας, Συνειδητά εθελοτυφλεί .
Τρία χρόνια τώρα, από τότε που η κρίση άρχισε να αγγίζει την πραγματική οικονομία, όλες, μα όλες, οι επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα έχουν κάνει μειώσεις μισθών πολύ μεγαλύτερης κλίμακας από την περικοπή του 13ου και 14ου μισθού.
Τρία χρόνια τώρα, και παρά την εθνική συλλογική σύμβαση εργασίας, η μείωση των ωρών εργασίας στις μικρές επιχειρήσεις και η αναστολή των αυξήσεων κάθε είδους (είτε προβλεπόμενες από τη σύμβαση, είτε ωριμάνσεις) είναι η συνήθης πρακτική για την επιβίωση. Πολύ συχνά η συνταγή δεν πετυχαίνει και οι απολύσεις των εργαζομένων είναι η κατάληξη.
Η ΓΣΕΕ τα ξέρει όλα αυτά. Ξέρει και τους αριθμούς πίσω από τους οποίους είναι οι άνθρωποι που κινδυνεύουν. Κινδυνεύουν να στερηθούν, πέρα από τη δουλειά που έχασαν την ίδια τους την αξιοπρέπεια. Αλλά δεν διαπραγματεύεται. Δεν συζητά το πάγωμα ως μια ένδειξη ότι όλοι καταλαβαίνουμε πως εδώ που φθάσαμε το στοίχημα είναι η επιβίωση και αν καταφέρουμε να περάσουμε τον κάβο θα τα ξαναπούμε. Οι δικαιολογίες είναι πολλές. Γιατί να αναλάβουν ο Παναγόπουλος και ο Κιουτσούκης το βάρος για το πάγωμα των μισθών, όταν τα κόμματα που τους ανέδειξαν, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, εμφανίζονται να δίνουν τη μάχη για τη διατήρηση των κεκτημένων; Γιατί να προσγειωθούν στην πραγματικότητα οι συνδικαλιστές και να αναζητήσουν λύσεις την εποχή της κρίσης, όταν οι δικοί τους άνθρωποι πλειοδοτούν σε υποσχέσεις και αποφεύγουν να περικόψουν πρώτα απ’ όλα τα προνόμια των κομμάτων;
Μετά είναι και οι εργοδότες. Αυτοί βρήκαν παπά και είπαν να θάψουν πέντε -έξι. Διότι όλοι ξέρουμε πως ειδικά στα ξενοδοχεία η μαύρη εργασία ανθεί – ειδικά στα ξενοδοχεία – και πως οι ασκούμενοι από τρίτες χώρες κάνουν όλη τη δουλειά έναντι πινακίου φακής, Αλλά ο ΣΕΤΕ θέλει να έχει και τη βούλα του κράτους. Οι άλλοι εργοδότες, επίσης, ξέρουν πολύ καλά πως η αγορά αυτορρυθμίζεται πάντα σε βάρος των εργαζομένων. Ελάχιστες είναι οι εξαιρέσεις των σοβαρών επιχειρηματιών που, στην περίοδο της κρίσης, θυμούνται τα κέρδη που, τους έφεραν οι ίδιες επιχειρήσεις που τώρα είναι ζημιογόνες.
Και οι τρεις πρωταγωνιστές των ημερών (οι πολιτικοί, οι εκπρόσωποι των εργαζομένων και οι εργοδότες) συμμετέχουν με πλήρη συνείδηση στο θέατρο του παραλόγου. Ξέρουν, ο καθένας από τις πηγές του και όλοι μαζί, πως η πραγματικότητα τους έχει ξεπεράσει. Οι πολιτικοί συζητούν για το αν πρέπει η όχι να νομοθετήσουν την απορρύθμιση σε μια αγορά εργασίας που μετατρέπεται ραγδαία σε ζούγκλα στο όνομα της ανάγκης, οι συνδικαλιστές εμφανίζονται να φρουρούν κεκτημένα που όχι μόνο είναι αδειανά πουκάμισα αλλά στο τέλος τους καθιστούν απολύτως αναντιστοίχους, σε σχέση με τις πραγματικές ανάγκες εκείνων που εκπροσωπούν.
Όσο για τους εργοδότες, με δεδομένο τον προηγούμενο βίο τους, δεν μπορούν να πείσουν ότι ενδιαφέρονται για τίποτε άλλο παρά μόνο για την τσέπη τους και τη διατήρηση των κερδών που συγκέντρωσαν την περίοδο των παχέων αγελάδων.
Όλα αυτά συμβαίνουν ενώ οι εργαζόμενοι φτωχαίνουν ραγδαία και χωρίς νομοθετική ρύθμιση, οι απολυμένοι είναι χιλιάδες κάθε μήνα και οι άστεγοι, οι άνθρωποι που δεν έχουν ούτε τα προς το ζην, γεμίζουν ξενώνες και παγκάκια. Είναι εκείνη η πικρή εικόνα που οι πολιτικοί, οι συνδικαλιστές και οι εκπρόσωποι των εργοδοτών, ως άλλοι Δον Κιχώτες ντυμένοι με τη στολή του Ιππότη μάχονται με τους ανεμόμυλους, Στο μεταξύ, ο Σάντσο έχει καθίσει στη γωνία του και αργοπεθαίνει, αλλά ο αφέντης του δεν το βλέπει στην κρίση μεγαλείου που βιώνει. Η πιθανότητα, ο Σάντσο να μαζέψει τις δυνάμεις του και να αρχίσει να κυνηγάει με την αξίνα τους Ιππότες είναι μικρή, αλλά πάντα παρούσα. Ειδικά τώρα που ο Σάντσο δεν έχει τίποτα να χάσει…

http://www.aixmi.gr/index.php/o-ergazomenos-den-einai-pontiki-naton-strimwxneis/

Δευτέρα, Ιανουαρίου 09, 2012

ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ ΕΡΜΗΝΕΥΜΕΝΟΣ ΑΠΟ 77 ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΣΕ 40 ΣΗΜΕΙΑ ΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ


77 καλλιτέχνες, 40 διαφορετικά σημεία της Αττικής και ένα αριστούργημα της ελληνικής λογοτεχνίας, συνθέτουν τον καμβά της δράσης και της δημιουργίας του «εναλλακτικού» video «Παίζουμε Οικολογικά -- Ζούμε Λογικά -- Ενεργούμε Ομαδικά»
h

Κυριακή, Ιανουαρίου 01, 2012

Παράτα τα

Δεν ήξερα ποιο να είναι το πρώτο post για το 2012. Το τραγούδι μου το αφιέρωσε χτες ένα φίλος αναγνώστης, και το βρίσκω ιδανικό. Καλή χρονιά!

Παράτα το σχολειό, παράτα αυτό το χάλι
Να είσ’ αφεντικό του εαυτού σου πάλι
Παράτα τα θρανία και τ’ αμφιθέατρα
Να ‘ρθείς στη παραλία να κάνουμ’ έρωτα
Παράτα τη δουλειά, παράτα τη τη σκρόφα
Και κοίτα πως εσύ θ’ αποφασίζεις πρώτα
Χιλιάδες σουπερμάρκετ γεμάτα πράματα
Γιατί δεν τα βουτάμε για τα γεράματα;
Παράτα το θεό, πατέρα και παρτάλι
Μη θέλεις παντρειά και μισθωτό χαμάλη
Αρνήσου να ‘σαι σκλάβα διπλά κι ολόιδια
Θα ζήσουν τα παιδιά μας μέσ’ τα κοινόβια
Παράτα το λοιπόν, παράτα το το κόμμα
Μη θες να κουβαλάς το κουρδιστό σου πτώμα
Της κεντρικής γαϊδάρας να είσ’ ερμηνευτής
Αρνήσου να ‘σαι χάφτης και καθοδηγητής
Κατούρα στη βουλή και σπάσ’ τους τα γραφεία
Να πάει να πνιγεί κι η γραφειοκρατία
Και φόρεσε κουκούλα ωσάν σε πρήζουνε
Σε κάθε αναμπουμπούλα μη σε γνωρίζουνε
Παράτα το στρατό το προβατοποιείο
Και ας μας έχουνε για το τρελοκομείο
Για μια χαζή πατρίδα οπλίζουν τους λαούς
Δεν κάνει η ιεραρχία για τους αναρχικούς
Στην κοινωνία αυτή σαπίσαμε στ’ αλήθεια
Απάνθρωποι θεσμοί μας γίνανε συνήθεια
Παράτησέ τα όλα να ζήσουμ’ άβολα
Οι άλλοι όπως βαδίζουν κι εμείς ανάποδα.

(Απο pitsirikos.net/2012/01/παράτα-τα/?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%3A+pitsirikos%2FuPfN+(πιτσιρίκος)


Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites More