Παρασκευή, Δεκεμβρίου 30, 2011

΄Ενσταση!




Για μένα ο κύριος Κουτσού (ή Εφραίμ) έπρεπε να είναι από καιρό στην φυλακή. Όχι για τα τέσσερα κακουργήματα, τις ανύπαρκτες λίμνες και τις πολλές off shore εταιρίες. Αλλά για απάτη και καπήλευση των ιερών. Κι έπρεπε να τον έχει μηνύσει η ίδια η Ορθόδοξη Εκκλησία.  Ο Χριστός είπε: «αγαπάτε αλλήλους» - δεν είπε: «προσκυνάτε τη ζώνη της μάνας μου». Ούτε πρόσθεσε: «και με το αζημίωτο, φυσικά».

Α, ναι - και είχε διώξει τους εμπόρους από το Ναό.

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 26, 2011

Το Χαμόγελο του Παιδιού

 
Ένα περιληπτικό video του συλλόγου  " Το Χαμόγελο του Παιδιού " με την ιστορία της δημιουργίας του από τον μικρο ιδρυτή του Ανδρέα Γιαννόπουλο και τις δράσεις που έχει αναπτύξει ως τώρα.

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 21, 2011

 

Γιατί γιορτάζω το φως αλλά δεν πενθώ το σκοτάδι.

(του Νίκου Δήμου )

 

Οι φίλοι μου γνωρίζουν πως θεωρώ την 21η Ιουνίου ημέρα εορτάσιμη. Είναι η μεγαλύτερη μέρα του χρόνου, με το περισσότερο φως κι εγώ ο ηλιοπότης (όπως θα με χαρακτήριζε ο Ελύτης)  το χαίρομαι.

Αντίστοιχα τότε θα έπρεπε σήμερα, 21η Δεκεμβρίου, να πενθώ για το σκοτάδι. Είναι η μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου.

Όμως αυτό δεν συμβαίνει. Δεν βλέπω την σημερινή ημέρα ως σημείο σκότους, αλλά ως την στιγμή που θα αρχίσει να μεγαλώνει το φως. Ως ημέρα αισιοδοξίας. Που την γιόρταζαν οι άνθρωποι από τους προϊστορικούς χρόνους. (Ως και οι Χριστιανοί μετέθεσαν τα Χριστούγεννα για να συμπέσουν με την πανάρχαια δοξασία).

Έτσι λοιπόν, μέσα στην σημερινή γενική μαυρίλα και απαισιοδοξία, θέλω να εκπέμψω ένα μήνυμα αναγέννησης. Το φως από αύριο μεγαλώνει! Είθε μαζί του να αυξηθεί και η (έστω λίγη) χαρά του κόσμου. Ας ξεφύγουμε ακόμα και μία στιγμή από τον ζόφο!

Κυριακή, Δεκεμβρίου 18, 2011

Φτωχή, ρουφιάνα, αργυρώνητη η σημερινή δημοσιογραφία... Μέρες που έφυγε ο Γιάννης...

Του Γιάννη Διακογιάννη
(Γενάρης 1957 - Δεκέμβρης 2006)
  
Η διαθήκη μου
Επιθυμώ να ταφώ με τρόπο απλό, όπως έζησα. Δεν θέλω επικήδειους. Μονάχα λίγα λουλούδια θα «ζήταγα» από τους συμμαθητές του Δημοτικού, πού μαζί μεγαλώσαμε τρείς-τρείς στα θρανία.
Κανένα περιουσιακό στοιχείο δεν επεδίωξα και δεν απόκτησα ποτέ. Και δεν έχω να αφήσω τίποτε σε κανέναν. Οι αγώνες μου - πού έδωσα μαζί με άλλους αγωνιστές και αγωνίστριες - φοιτητικοί, πολιτικοί συνδικαλιστικοί, καλλιτεχνικοί, πολιτιστικοί, αντιπολεμικοί, αισθητικοί και...
δημοσιογραφικοί αποτελούν μία παρακαταθήκη. Αυτή όμως υπάρχει και στα τρία βιβλία μου – και το τέταρτο το υπό ..έκδοση- πού δεν έτυχαν πάντως [ με ευθύνη μου ] μιάς σωστής επιμέλειας.
Όσο για το βιβλίο του πατέρα θα ήθελα από τις πωλήσεις να περισσέψουν κάποια χρήματα για να προβληθεί ο αντιαποικιοκρατικός, αντιιμπεριαλιστικός, λαϊκός, πατριωτικός και σοσιαλιστικός αγώνας του ΕΜΠΑ [Εθνικό Μέτωπο Πανδωδεκανησιακής Απελευθέρωσης ] στα Δωδεκάνησα.
Θάθελα πολύ οι συγγενείς , οι φίλοι και οι σύντροφοι που τόσο με αγάπησαν και τους αγάπησα να αγαπούν από εδώ και πέρα ακόμη περισσότερο τη μητέρα μου και τόν αδελφό μου, αλλά και τις δύο κυρίες πού βοηθούν το πατρικό σπίτι, την κυρία Κική και την Ευγενία.
Θα επιθυμούσα, τέλος, το πιάνο μου να δοθεί στο Δημοτικό Ωδείο της Σύμης. Κάποια βιβλία που θα επέλεγε ο αδελφός μου θα ήθελα να πήγαιναν στη Δημοτική Βιβλιοθήκη της Πάτρας και το Πανεπιστήμιο Πατρών. Και για το αρχείο, τα υπόλοιπα βιβλία, τη «μουσική βιβλιοθήκη», τα όμορφα λιγοστά λουλούδια μου να αποφασίσει ο αδελφός μου Δημήτρης, συμβουλευόμενος τους αγαπημένους συγγενείς και φίλους για το πού θα μπορούσε – όσα δεν θα κρατούσε – να προσφέρει.
Ταξίδεψα, αγάπησα, με αγάπησαν, πάλεψα, συγκρούσθηκα. Ήμουν τυχερός’
Σας χαιρετώ

[χειρόγραφα, υπογραφή Γιάννης Ε Διακογιάννης / 24, 3, 2006 πριν τη 1η χημειοθεραπεία
Υ.Γ. Αυτό το κείμενο πού δίδεται σε ορισμένους φίλους και συγγενείς δεν θα ήθελα να γίνει γνωστό πρίν επέλθει ο θάνατος /[συνέχεια χειρόγραφα, αντίγραφο έχουν Π. Δημητρόπουλος Ντόρα Νταιλιάνα [ δημοσιογράφοι – Βουλή ]
[επίσης στο άνω άκρο δεξιό υπάρχει χειρόγραφα. Στην συμμαθήτριά μου Άννα [δυσανάγνωστα τα 2 πρωτα, ..ριτη ] 

Αναρτήθηκε απο sibilla, Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011.

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 16, 2011

Συγκλονιστική η σημερινή ομιλία του Λουκά Παπαδήμου στους Ευρωπαίους ηγέτες.

«Αγαπητοί συνάδελφοι, ονομάζομαι Λουκάς Παπαδήμος και είμαι ο πρωθυπουργός της Ελλάδας.
Δεν θα σας μιλήσω για το παρελθόν και την ιστορία της, αφού οι περισσότεροι την γνωρίζετε πολύ καλά ή θα έπρεπε να την γνωρίζετε πολύ καλά.

Θα σας μιλήσω για το παρόν της. Θα σας μιλήσω για μια μικρή στο μέγεθος χώρα, η οποία κατοικείται από ανθρώπους με μεγάλη καρδιά. Ανθρώπους περήφανους και αξιοπρεπείς.

ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΣ!
Που και αυτοί δεν κατάφεραν να αντισταθούν απέναντι στο τέρας της κατανάλωσης, του ψεύτικου πλούτου και των ψεύτικων υποσχέσεων που το συνοδεύουν, πέφτοντας στην παγίδα του.

Εμείς οι ηγέτες τους, δώσαμε στο τέρας αυτό τον χώρο να γιγαντωθεί και να επιτεθεί με τέτοια μανία στους πολίτες και στις κοινωνίες μας. Εμείς οι ηγέτες τους, δεν προσφέραμε προστασία, δεν προσφέραμε βάσεις και πλαίσιο, κοινωνικό και πολιτικό, το οποίο θα διασφάλιζε την πραγματική ευημερία, την πραγματική ποιότητα ζωής και την αξιοπρέπεια που κάθε πολίτης δικαιούται.

ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ! Ναι, αντιμετωπίζουμε προβλήματα στην Ελλάδα αυτήν την χρονική περίοδο και ναι, χρειαζόμαστε την βοήθεια σας για να τα αντιμετωπίσουμε. Αλλά η Ελλάδα, όπως και κάθε χώρα ή λαός, έχει ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ και για αυτό δεν θα επιτρέψω ξανά σε κανέναν από εσάς, να απαξιώσει ή να προσβάλει την Ελλάδα, τους πολίτες της και την αξιοπρέπειά τους!

Το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα μου δεν είναι αποκλειστικά Ελληνικό, είναι ευρωπαϊκό, είναι παγκόσμιο. Κατά συνέπεια, υπάρχουν και ηθικοί λόγοι για να το αντιμετωπίσετε ως πρόβλημα όλων.

Το παγκόσμιο αυτό πρόβλημα δημιουργήθηκε την στιγμή που οι ηγέτες ανά τον κόσμο παρέδωσαν τα κλειδιά στις λεγόμενες αγορές και επέτρεψαν την ανεξέλεγκτη δράση εξ’ ορισμού χυδαίων μηχανισμών, όπως των τραπεζών με την σημερινή τους μορφή και, βεβαίως, των χρηματιστηρίων.

Αλήθεια, ποιοι είναι όλοι αυτοί; Ποιοι είναι όλοι αυτοί που, πλέον, βρίσκονται πάνω από λαούς, από χώρες, από τους εκλεγμένους ηγέτες; Πώς γίνεται να τους έχουμε δώσει τη δυνατότητα να ελέγχουν τις ζωές των πολιτών μας; Και το κυριότερο, ακόμη και τώρα, την ύστατη στιγμή, γιατί δεν κάνουμε κάτι για να τους σταματήσουμε;

Εσείς, εμείς, είμαστε οι ευρωπαίοι ηγέτες, οι υποτιθέμενοι ηγέτες της Κουλτούρας, του Πολιτισμού και των μεγάλων κοινωνικών ανατροπών και προόδου.

Και τώρα βρισκόμαστε σε μια από τις πιο κρίσιμες χρονικές στιγμές της ευρωπαϊκής και παγκόσμιας ιστορίας. Κατά συνέπεια, έχουμε ιστορική ευκαιρία να είμαστε η γενιά των ευρωπαίων ηγετών που θα ανατρέψει αυτήν την καταστροφική πορεία.

Οι ηγέτες που δεν θα ολοκληρώσουν διαδικαστικά και υπάκουα την θητεία τους κάνοντας τίποτα απολύτως για τους πολίτες τους. Οι ηγέτες που δεν θα συμπεριφερθούν από την αρχή ως το τέλος, ως άβουλα πιόνια των αγορών. Αντίθετα θα συμπεριφερθούν ως πραγματικοί εκπρόσωποι των λαών τους, ως πραγματικοί ηγέτες και θα αλλάξουν μια για πάντα, αυτό το χυδαίο και απάνθρωπο νομισματικό, τραπεζικό, χρηματιστηριακό σύστημα, το οποίο έτσι και αλλιώς καταρρέει.

Αγαπητοί συνάδελφοι, όπως καταλαβαίνετε, δεν αναφέρομαι σε κάποιες ακόμη απεγνωσμένες ενέργειες μπαλώματος του προβλήματος εντός του ήδη υπάρχοντος οικονομικού συστήματος, αλλά για μια μόνιμη λύση εκτός του πλαισίου αυτού.

Ουσιαστικά για μια κατάργηση του υπάρχοντος οικονομικού συστήματος και για την αντικατάστασή του από ένα άλλο, δίκαιο, ανθρώπινο, που να βασίζεται στον πραγματικό πλούτο και όχι στον κοπανιστό αέρα των υπολογιστών και στα χρηματιστηριακά μαγειρέματα.

Ένα σύστημα που δεν θα χρεοκοπεί ολόκληρους λαούς και δεν θα αιχμαλωτίζει τους φυσικούς πόρους των χωρών και την παράγωγή των πολιτών, τον πραγματικό δηλαδή πλούτο, για λογαριασμό κάποιων πολύ λίγων.

Ένα σύστημα το οποίο θα θεωρεί αδιανόητο και πρακτικά αδύνατο κάτι τέτοιο. Ένα σύστημα που θα ξαναδώσει στην λέξη οικονομία το πραγματικό της νόημα.

Ο πρόγονός μας Πλάτωνας στο «Νόμοι της Ιδανικής Πολιτείας» είπε: «να μην δανείζεις ή να δανείζεσαι με τόκο». Αυτή η χυδαιότητα είναι η καρδιά του σημερινού «οικονομικού» συστήματος και καθιστά τις Πολιτείες μας κάθε άλλο παρά ιδανικές.

Μην φοβάστε, δεν εισηγούμαι την κατάργηση της ελεύθερης οικονομίας. Είναι ανόητο να της αντιτίθεσαι, γιατί σχετίζεται με μια από τις βασικότερες ανάγκες του ανθρώπου, την φιλοδοξία.

Την ανάγκη του να πετύχει περισσότερα και να ξεχωρίσει από τους υπόλοιπους.

Την απαίτησή του να αμειφθεί παραπάνω για τον επιπλέον κόπο του, για τις επιπλέον ικανότητές του, για τα επιτεύγματά του και για το προσωπικό τίμημα που πλήρωσε για να τα πετύχει.

Βασικά ανθρώπινα χαρακτηριστικά, είτε μας αρέσουν είτε όχι. Είναι, όμως, το ίδιο ανόητο να αντιτίθεσαι και σε κάποιες αριστερές θεωρήσεις της οικονομίας, αφού βασίζονται στη βασική ανάγκη του ανθρώπου για μια δίκαιη κοινωνία, ανθρώπινη, αξιοπρεπή για όλους, με τις μικρότερες δυνατόν κοινωνικές ψαλίδες.

Είναι ανούσιο, λοιπόν, να αντιτίθεσαι σε οποιοδήποτε από αυτά, όπως είναι ανούσιο και να προσκολλάσαι μόνο σε ένα από αυτά. Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Η λύση βρίσκεται στον συνδυασμό και στην δοσολογία των δύο.

«Παν μέτρον άριστον». Οι δικοί μου πάλι το είπαν αυτό. Γιατί, αγαπητοί συνάδελφοι, όπως προανέφερα, είναι άλλο να υπάρχει σε αυτόν τον τόσο πλούσιο πλανήτη, ένα οικονομικό σύστημα το οποίο θα εγγυάται στον κάθε κάτοικο του την αξιοπρέπεια, την ποιότητα ζωής και την ευημερία που του αξίζει, ενώ παράλληλα θα επιτρέπει σε κάποιους ανθρώπους που έχουν τις επιπλέον ικανότητες και τη διάθεση να δουλέψουν περισσότερο να αποκτήσουν και περισσότερα, και είναι άλλο το ένα τοις εκατό του πληθυσμού της γης να έχει στην κατοχή του περίπου το 60 τοις εκατό του παγκόσμιου πλούτου! Πώς καθόμαστε εμείς με σταυρωμένα τα χέρια και το επιτρέπουμε!

Αποφασίστε λοιπόν. Θα μείνουμε στην ιστορία ως μια ακόμα γενιά πολιτικών – πιόνια, υπάκουων των αγορών, ή θα μείνουμε στην ιστορία ως η γενιά των ευρωπαίων ηγετών που ανέτρεψαν και άλλαξαν το σύστημα στην πιο κρίσιμη στιγμή της νεότερης ευρωπαϊκής ιστορίας, υπηρετώντας επιτέλους τους λαούς τους;

Σας ευχαριστώ»


ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΠΩΘΗΚΕ ΠΟΤΕ η παραπάνω ομιλία από τον Λουκά Παπαδήμο. Θα θέλαμε όμως να είχε ειπωθεί από κάποιον Λουκά,
 Γιώργο , Βαγγέλη , Αντώνη , Κώστα που θα είχε την τιμή να είναι πρωθυπουργός της Ελλάδας.
Το παραπάνω ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ κείμενο ανήκει στον ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΝΑΚΗ  και το αυθεντικό κομμάτι θα το βρείτε εδώ:
http://www.aixmi.gr/index.php/fantastikoslogos-enos-fantastikou-prothipourgou/

Σάββατο, Δεκεμβρίου 10, 2011

Le Monde: Ellada, agapi mou - ΄Ενας φιλελληνικός ύμνος.


To άθρο δεν είναι σημερινό αλλά παραμένει επίκαιρο. Δημσιεύτηκε πριν κάποιες μέρες στην γαλλική εφημερίδα Le Monde και φέρει την υπογραφή του Etienne Roland, πρώην Διευθυντή της Γαλλικής Σχολής της Αθήνας και καθηγητή αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Paris I Panthéon-Sorbonne. Κυρίως φιλέλληνα!

Τίτλος Ellada, agapi mou

Νιώθω βαθιά ταπεινωμένο τον φιλελληνισμό μου όταν μία εφημερίδα τολμάει να βάλει τίτλο ότι η Ελλάδα είναι «μία χώρα ίσως λιγότερο...
ευρωπαϊκή από ότι φαινόταν» και όταν το περιεχόμενο του άρθρου αυτού αποτελεί μία κακιά περίληψη μιας ιστορίας που οι συντάκτες δεν έχουν ζήσει. Είμαι ταπεινωμένος σαν Γάλλος που οι συμπατριώτες μου κάνουν τόσο κακό στην ιστορία και θρέφουν τον μύθο του Έλληνα ψεύτη και πονηρού.

Θα σταθώ σε κάποια σημεία μόνο. Αν η Ελλάδα δεν είναι μια ευρωπαϊκή χώρα, ποια δικαιούται τον τίτλο αυτόν; Η βάρβαρη Γερμανία ή η επίβουλη Αλβιόνα στην οποία ο μεγαλύτερός της ποιητής, ο Μπάιρον, καταλόγιζε ήδη ότι λεηλατούσε την χώρα του Ομήρου; Πιο ευρωπαϊκή η Αγγλία που δεν δέχεται καμία ευρωπαϊκή αλληλεγγύη και ιδίως αυτές που της κοστίζουν χρήματα; Αυτή δεν ήταν που έφερε στην Ελλάδα τον στρατό και τον βασιλιά στα τέλη του B’ Παγκοσμίου Πολέμου, φέρνοντας έναν κατακλυσμό που η χώρα θα πλήρωνε πολύ ακριβά, η χώρα που μπορεί τουλάχιστον να περηφανεύεσαι για την πιο παραδειγματική αντίσταση απέναντι στους κατακτητές ναζί. Δεν έχει πολύ καιρό που γεννήθηκε η ιδέα της ενωμένης Ευρώπης και αμφιβάλω αν μπορούμε να αποδώσουμε διακρίσεις και ταμπέλες ευρωπαϊσμού. Η ιδέα όπως και το γεωγραφικό της περιεχόμενο είναι υπό κατασκευή και σίγουρα δεν αποτελούν σταθερό δεδομένο.

Ο Ζιρκάρ Ντ’Εστέν έβαλε την Ελλάδα στην Ευρώπη διότι έλεγε ότι η δημοκρατία και ο πολιτισμός έρχονται από αυτή τη χώρα. Και αυτό, παρόλο που υπάρχουν πολλά να πει κανείς για αυτή τη αθηναϊκή δημοκρατία των σκλάβων και του ιμπεριαλισμού… Αλλά το θέμα τίθεται λάθος αφού το ζήτημα δεν είναι να ξέρουμε που γεννήθηκε η δημοκρατία, το ζήτημα είναι να αναγνωρίσουμε ότι ο ελληνικός πολιτισμός, αυτό που λέμε ελληνο-ρωμαϊκός, είναι η μοναδική κοινή βάση σε μία ιστορία φτιαγμένη από εχθρότητες και παγκοσμίους πολέμους. Αυτός ο διάσημος ελληνικός πολιτισμός έθρεψε την Αναγέννηση, τα γράμματα όπως και τις τέχνες, τους κλασσικούς μας του 17ου αιώνα και γονιμοποίησε τις ελίτ του 18ου αιώνα που άλλαξαν τον κόσμο. Τον 19ο αιώνα έπαιξε έναν ουσιαστικό ρόλο στην διάδοση των ελληνικών τεχνών και των γραμμάτων παράγοντας έναν σύγχρονο «νέο-κλασσικισμό» που ξαναβρίσκουμε στο Εδιμβούργο – που αποτελούσε κέντρο και που υπήρχαν σκέψεις να χτιστεί ένας Παρθενώνας – αλλά επίσης και σε άλλες πόλεις.

Η σύγχρονη τέχνη, από τις αρχές του 1900 χτίστηκε σε αντίδραση απέναντι στον κλασσικισμό και γιαυτό μπορούμε να είμαστε ευγνώμονες αφού το μάθημα της ελληνικής τέχνης ήταν αυτό της ελευθερίας και του ανταγωνισμού. Η κουλτούρα των ελίτ μας εκμοντερνίστηκε και τα λατινικά, όπως και τα ελληνικά, δεν είναι πλέον παρά περιθωριακά μαθήματα στα σχολεία μας. Μακριά από εμένα η ιδέα να αλλάξουμε την κουλτούρα αυτή της ελίτ που τρέφεται σήμερα από μία λογοτεχνική και καλλιτεχνική ποικιλία σε ένα παγκοσμιοποιημένο πλαίσιο: αυτό είναι σίγουρα ένα μεγάλο κέρδος αυτού που ονομάζουμε «μεταμοντερνισμός».

Αλλά αυτές οι μεταβολές δεν επηρεάζουν καθόλου τη θέση της Ελλάδας στο κέντρο της Ευρώπης, αφού πρόκειται για ένα χώρο από τους πιο ζωντανούς και τους πιο λαμπερούς της ευρωπαϊκής κουλτούρας: προσωπικότητες σημαντικές σε όλους τους τομείς και όχι μονάχα στην ποίηση, μία σχολή ζωγραφικής από την εποχή του Θεόφιλου και του Τσαρούχη περνώντας από τον Εγγονόπουλο, αλλά και φιλόσοφους όπως ο Κορνήλιος Καστοριάδης.

Κοιτάξτε τι έχει μεταφραστεί στα ελληνικά: Βερνάν, Φουκό και Ντεριντά. Κοιτάξτε που και πως διαμορφώνονται οι ελίτ: σε ένα ιστορικό πλαίσιο, το EHESS (σσ η Ανώτατη Σχολή Κοινωνικών Επιστημών της Γαλλίας) έπαιξε έναν σημαντικό ρόλο και βρίσκετε πια στην Ελλάδα μία ολόκληρη γενιά σημαντικών ιστορικών που συνέβαλαν στην ανανέωση του κλάδου.

Λοιπόν πιστεύουμε ακόμα ότι είναι όλοι ψεύτες και κλέφτες που πρέπει να υπερασπιστούμε απλώς επειδή στο παρελθόν ανακάλυψαν τη λέξη δημοκρατία; Υπάρχουν πολλά ακόμα στοιχεία να βάλουμε στη ζυγαριά: η φιλοσοφία, η ιστορία, το θέατρο… Υπάρχουν σήμερα σε αυτή τη χώρα άντρες και γυναίκες που θα τους έβαζα ανάμεσα στους πιο καλλιεργημένους και τους πιο πολιτισμένους ανθρώπους που γνωρίζω. Δεν αντέχω να βλέπω «βάρβαρους» να τους βάζουν στο περιθώριο της Ευρώπης. Όσο για τους αξιολύπητους απατεώνες, σε ποια χώρα δεν βρίσκουμε τέτοιους;

Δεν τίθεται θέμα να κρίνουμε αν η Ελλάδα είναι λιγότερο ή περισσότερο ευρωπαϊκή, όταν οι βάσεις οι ίδιες της Ευρώπης δεν θα υπήρχαν χωρίς τον ελληνισμό. Μην ξεχνάμε ότι η Ευρώπη είναι μία πριγκίπισσα που απήχθη από τους Κρήτες και προκάλεσε μία από τις μεγαλύτερες διαμάχες Ανατολής και Δύσης. Η Ευρώπη λοιπόν έχει επίσης ρίζες ανατολίτικες, και αυτός είναι ένας μύθος πολύ χρήσιμος σε αυτές τις εποχές των υβριδισμών των πληθυσμών. Η Ευρώπη δεν έχει σαν θεμέλιο τις τράπεζες και τους τραπεζίτες, αλλά έναν πολιτισμό και ο ελληνικός πολιτισμός είναι ένα από τα στοιχεία που μας θρέφουν. Και δυστυχώς, τα στοιχεία αυτά είναι πολύ λίγα!

Ζήτω η Ελλάδα και ας μην αφήσουμε τους τεχνοκράτες να ρίχνουν τα γόνατα τους φίλους και τους αδερφούς. Ακόμα περισσότερο, μην τους αφήνουμε να τους ταπεινώνουν και να ταπεινώνουν και εμάς.

Από politicsgr

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 09, 2011

Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites More